To «Nobody Wants the Night», η νέα ταινία της Ιζαμπέλ Κοϊσέτ («Η Ζωή μου Χωρίς Εμένα», «Ελεγεία», «Η Μυστική Ζωή των Λέξεων») άνοιξε σήμερα την αυλαία του 65ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Κι όχι τυχαία. Ο δευθυντής της Berlinale, Ντίτερ Κόσλικ, δήλωσε παρουσιάζοντας τη φετινή σοδειά ότι το πρόγραμμα έχει βασιστεί πάνω στη γυναίκα - δημιουργό, καλλιτέχνη, ηρωΐδα. Επιτρέψτε μας αυτά να τα ακούμε λίγο βερεσέ: συνήθως οι προγραμματιστές βλέπουμε με τι ταινίες καταλήγουν στα χέρια τους (μετά από την μάχη να διεκδικήσουν πρεμιέρες από τα υπόλοιπα φεστιβάλ του κόσμου) και... μετά βγάζουν τη «θεματική» του φεστιβάλ τους. Κι αν αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις, ειδικά όταν βλέπεις ένα αδύναμο, σε σύγκριση με άλλες χρονιές, πρόγραμμα μπορείς να είσα σίγουρος.
Κι από ό,τι φαίνεται η Ιζαμπέλ Κοισέτ, η πρώτη δημιουργός στην οποία δόθηκε και η τιμητική θέση της πρεμιέρας, δε θέλησε να παίξει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Στην επίσημη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε για το «Nobody Wants the Night» απάντησε σε όλες τις πολιτικά φορτισμένες ερωτήσεις για το «gender cinema» (αν το σινεμά είναι αδρική ή γυναικεία υπόθεση) με θράσος και αναζωογονητική ειλικρίνεια.
Διαβάστε την γνώμη του Flix για το «Νobody Wants the Night»
«Πρέπει για ακόμα μία φορά να μιλήσουμε για φύλα στο σινεμά; Είναι τόσο βαρετό! Οπως λέει και η ηρωΐδα μου - "εγώ, γυναίκα" Ναι, είμαι γυναίκα σκηνοθέτης. Εχω βυζιά, όχι τσουτσούνι. Σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι και δεν αφήνω πίσω μου το στήθος και το αιδοίο μου. Τα παίρνω μαζί μου στο γύρισμα...»
Βέβαια η Κοϊσέτ δεν έχει απόλυτο δίκιο στο ειρωνικό ξέσπασμά της. Σε μία εποχή όπου όλοι τοποθετούνται πάνω στο πώς οι γυναίκες στον κινηματογραφικό κόσμο υποπληρώνονται, δεν έχουν ίσες ευκαρίες και τελικά καταλήγουν με μία πιο μέτρια καριέρα από έναν άντρα, η απαξίωση του να απαντήσεις σε μία τέτοια ερώτηση από το βήμα ενός διεθνούς φεστιβάλ, δεν είναι ακριβώς αστείο.
Διαβάστε ακόμα: η Τζέσικα Τσαστέιν απαντά στον Ράσελ Κρόου και στις δηλώσεις του για τις γυναίκες στο Χόλιγουντ
«Θέλετε να σας μιλήσω σοβαρά; Το να κάνεις ταινίες πια είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος. Ενας χωματόδρομος γεμάτος λακούβες. Εγώ κάνω ταινίες γιατί δεν μπορώ να μην κάνω ταινίες. Από μικρό κορίτσι αυτό ονειρευόμουν. Το πρωί που ξυπνάω ταινίες σκέφτομαι κι όταν πέφτω το βράδυ για ύπνο, πάλι ταινίες έχω στο μυαλό μου. Οπότε αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Ξέρετε μόνο τι θέλω; Τις ίδιες λακούβες με έναν άντρα. Οχι έναν στρωμένο δρόμο, όχι. Απλά τις ίδιες λακούβες. Μπορώ; Μιλάμε για gender cinema κι έχω βαρεθεί. Γιατί κάνουμε φαύλους κύκλους. Βαρέθηκα να κουβεντιάζω. Θέλω πράξεις. Θέλω οι γυναίκες να αμοίβονται περισσότερο...»
Μάρτυρες του ξεσπάσματός της οι πρωταγωνιστές της: η Ζιλιέτ Μπινός που χαμογελούσε σκυφτά, ο Γκάμπριελ Μπερν που το καταδιασκέδαζε και η γιαπωνέζα Ρίκο Κινκούτσι («Βαβέλ») που φορώντας τα ακουστικά της, μπορεί και να χάθηκε μεταξύ πρόκλησης και μετάφρασης.
Η Ζιλιέτ Μπινός, με τη σειρά της δεν απέφυγε ακριβώς να σχολιάσει το θέμα, αλλά μάλλον κάθε φορά που έπαιρνε το μικρόφωνο αυτό είχε εξαντληθεί. Οπότε ξαναγύρισε στην ίδια την ταινία. «Δεν είχαμε δει ποτέ την ιστορία του Βόρειου Πόλου από τη γυναικεία ματιά. Για να βρω την ηρωΐδα μου διάβασα τα βιβλία που έγραψε. Ομως το μύνημα που εγώ συγκράτησα από την ταινία, που να θυμίζω βασίζεται στην Τζόζεφιν Πίρι δεν είναι η ζωή της ακριβώς, δεν είχε να κάνει με γυναίκες και άντρες, αλλά τον άνθρωπο - και τότε και σήμερα. Τον πολιτισμένο άνθρωπο, τον μορφωμένο άνθρωπο που με μία αφορμή βρίσκεται αντιμέτωπος με τη φύση και την αγριότητα της επιβίωσης και τότε μαθαίνει έναν νέο τρόπο να σκέφτεται, να καταλαβαίνει, να νιώθει. Εκεί, συναντιέται πραγματικά με τον εαυτό του. Νομίζουμε ότι ζούμε - αγοράζουμε, καταναλώνουμε. Κι αυτό είναι η ζωή. Ομως τα στοιχεία της φύσης, σε βγάζουν λάθος. ''Κανείς δε θέλει την νύχτα", είναι τρομαχτική και άγρια. Ομως ίσως καμιά φορά να πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι μαζί της. Να επιβιώσουμε και να ανακαλύψουμε την ανθρωπιά μας...»
Η συνέντευξη Τύπου τέλειωσε με ένα ακόμα ξέσπασμα ειλικρίνειας της Κοϊσέτ. Νορβηγός δμοσιογράφος τη ρώτησε για την εμπειρία της στα γυρίσματα στη Νορβηγία (που ήταν χώρα-συμπαργωγός). Η Ισπανίδα δεν μάσησε τα λόγια της: «Δε θα το ξανάκανα ποτέ. Η εμπειρία ήταν δυσάρεστη. Η οργάνωση χάλια, η υποστήριξη μηδαμινή. Μία μέρα άφησαν τους πρωταγωνιστές μου χωρίς καφέ. Τους βρήκα ζαρωμένους σαν μαλωμένα παιδάκια στο λόμπι. Είμαι ισπανίδα και παθιάρα. Καταλαβαίνετε ότι με άκουσε όλη η Νορβηγία...»
Σε αντίστοιχη ερώτηση Βουλγάρας όμως, η Κοϊσέτ είχε μόνο καλά λόγια να πει για τα συνεργεία, τους παραγωγούς, το εργασιακό ήθος και τον καφέ της άλλης χώρας συμπαραγωγού: «Στη Βουλγαρία ήμασταν σαν το σπίτι μας. Οχι σαν αυτό που πάθαμε στη Νορβηγία...» (και έσκασε στα γέλια, καταλαβαίνοντας ίσως ότι έδωσε μία από τις πιο politically incorrect συνεντεύξεις Τύπου ανοίγματος φεστιβάλ).
Θα συνεχίσει να κάνει ταινίες - με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο; Με στήθος και χωρίς πουλί;
«Είμαι πεισματάρα. Θα συνεχίσω. Και οι καιροί αλλάζουν - να, για παράδειγμα είμαστε στη χώρα που έχει γυναίκα αρχηγό κράτους. Ισως θα έρθει η μέρα που θα έχουμε και Ισπανίδα πρωθυπουργό. Ή Πρόεδρο της Αμερικής. Μπορεί τώρα να βγει η Χίλαρι!» (Και πιάνοντας το κεφάλι της με απελπισία) «Ωχ Θέε μου. Ελπίζω, όχι η Χίλαρι...»
Διαβάστε ακόμη:
Tags: berlinale 2015
