Ο Μπραντ Πιτ είναι στις Κάννες – χωρίς την Αντζελίνα – πράγμα που εξηγεί τις ιαχές των fans που ακούγονται από διάφορα σημεία της πόλης, όταν εκείνος περνά ή εμφανίζεται. Μέσα στην ίδια μέρα, ο Μπραντ Πιτ διασταυρώνεται με τον Μίκαελ Χάνεκε, τον Κεν Λόουτς, τον Αμπάς Κιαροστάμι, τον Αλέν Ρενέ, τον Λεός Καράξ. Είναι όλοι γύρω στην Κρουαζέτ για να παρουσιάσουν ή να προωθήσουν τις ταινίες τους. Για κάτι τέτοιες συγκυρίες το Φεστιβάλ Καννών είναι πολύ μεγάλο, και η κινηματογραφική κοινότητα μοιάζει πολύ μικρή, αφού χωράει σε μια γειτονιά!
«Η κεντρική ιδέα ήταν να δείξουμε ότι, παρά την ανεργία, παρά την κρίση, οι νέοι άνθρωποι προσδοκούν το μέλλον και θέλουν να κάνουν κάτι μ ετη ζωή τους.» Αυτά από το στόμα του Πολ Λάβερτι του σεναριογράφου του «The Angel’s Share», στη συνέντευξη τύπου για την ταινία. Κι ο Κεν Λόουτς προσέθεσε, «ο ήρωάς μας στο ‘Angel’s Share’, ο Ρόμπι, μοιάζει σε πολλά πράγματα με το ήρωα του ‘Κες’, μόνο που το ‘Κες’ εκτυλισσόταν το ’60 κι εκείνος είχε δουλειά!» Οσο για τον πρωταγωνιστή της ταινίας, τον σπιρτόζο Πολ Μπράνιγκαν, που πήρε εξαιρετικές κριτικές, φωτογραφήθηκε στο photo call, περπάτησε στο κόκκινο χαλί με το κιλτ του, όπως είπε, μετά τις Κάννες θα γυρίσει στη Γλασκώβη και στην ανεργία… Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ.
«Η διαμάχη μεταξύ καλλιτεχνικής και εμπορικής ταινίας είναι παλιά. Προσωπικά δεν παίρνω μέρος σ' αυτήν. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι ανταγωνιστικοί όροι, συμβιώνουν. Για να υπάρξουν καλλιτεχνικές ταινίες, πρέπει να υπάρχουν εμπορικές που στηρίζουν το σύστημα. Εχω συμφιλιωθεί με την ιδέα. Και πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ευγενές στο να κάνεις τέχνη εντός συστήματος – μίας επιχείρησης που απαιτεί κέρδος. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και προκλητικό.» Ο Μπραντ Πιτ βάζει τα πράγματα στη θέση τους, στη συνέντευξη τύπου για το «Killing Them Softly» του Αντριου Ντόμινικ. Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ.
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, καθηλωμένος πλέον σε αναπηρική καρέκλα, δε χάνει τίποτα από την ένταση και το δυναμισμό του. Η πρώτη του ταινία εδώ και δέκα χρόνια, το «Io e Te», δεν είναι δίχως προβλήματα, ή αφέλειες, αλλά την ίδια στιγμή παραμένει τρυφερή και γοητευτική, ειδικά όταν αφήνει απ’ έξω ολόκληρο τον κόσμο και εστιάζει στην σχέση των δυο πρωταγωνιστών του και στις μικρές στιγμές που την κάνουν ξεχωριστή. Οπως αυτή όπου οι δυο τους χορεύουν την ιταλική εκδοχή του «Space Oditty» του Ντέιβιντ Μπόουι, σε μια σκηνή που θα μείνει στη μνήμη όσων την είδαν στο φετινό φεστιβάλ. Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ.
Η στιγμή ήρθε, πέρασε, αλλά δεν ξεπερνιέται εύκολα: Είδαμε το «Holy Motors» του Λεός Καράξ. Εμπνευσμένο, αποκαλυπτικό, αστείο, σπαρακτικό. Ενα ατόφιο κομμάτι σινεμά, φόρος – τιμής στην ίδια τη δύναμη του κινηματογράφου και σε όσα μας κάνουν να μένουμε ακόμη ζωντανοί... Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ.
Η συνάντησή μας με τον Μίκαελ Χάνεκε με αφορμή το «Amour», μας θύμισε πως αντίθετα από τις ταινίες του, ο ίδιος είναι πάντα αστείος, χαμογελαστός, φιλικός και ανθρώπινος. Στη μέση της συνέντευξης (που θα διαβάσετε στο flix.gr κοντά στις μέρες της εξόδου της ταινίας), ζήτησε συγνώμη και σταμάτησε για να ρωτήσει έναν συνάδελφο αν αγόρασε τα παπούτσια του, ένα ζευγάρι μαύρα all star στις Κάννες. «Δυσκολεύομαι να βρω ένα ολόμαυρο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια» είπε γελώντας ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα. Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας για την ταινία του, παρότι όπως είπε δεν θέλει να εξηγεί τη δουλειά του και στην παρατήρηση πως μοιάζει φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα ξεκαθάρισε: «δεν με ενδιαφέρουν τα βραβεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν αξία. Η αξία τους είναι όμως διαφορετική απ’ ό,τι ίσως νομίζετε. Απλώς κάνουν τις συνθήκες δουλειάς σου την επόμενη φορά πιο εύκολες».
Φορώντας όπως πάντα τα μαύρα γυαλιά του ακόμη κι αν η μέρα ήταν (τι έκπληξη!) βροχερή, ο Αμπάς Κιαροστάμι δεν έκρυβε ότι βαρέθηκε να απαντά στην ερώτηση «γιατί κάνατε αυτή την ταινία στην Ιαπωνία» στις συνεντεύξεις του, όταν τον συναντήσαμε στις Κάννες. Αλλά ακόμη κι έτσι μας είπε μια ιστορία (κάτι που έκανε πολλές φορές στην διάρκεια της κουβέντας μας αντί μιας συνηθισμένης απάντησης): «Ο σκηνογράφος που “έχτισε” το σπίτι του καθηγητή στο “Like Someone in Love”, το γέμισε με τόσες μικρές λεπτομέρειες που το έκαναν να είναι σχεδόν ένα αληθινό σπίτι. Για παράδειγμα επειδή πίστευε ότι ο χαρακτήρας του δεν θα μπορούσε να πίνει παρά ένα συγκεκριμένο μόνο είδος καφέ, ταξίδεψε μέχρι το Κιότο για να τον αγοράσει. Επειδή πίστευε ότι ο ήρωας δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ υπολογιστή, έγραψε όλη τη μετάφραση του βιβλίου στο οποίο δούλευε ο καθηγητής με το χέρι. Ηταν εντυπωσιακό και θα ήθελα να δείξω όλη τη δουλειά του αλλά απλά δεν ήταν δυνατόν. Ετσι κάποια στιγμή του το είπα: “σ’ ευχαριστώ για όλη αυτή την υπέροχη δουλειά, αλλά είναι αδύνατον να φανεί στην ταινία”. Η απάντησή του ήταν ένας από τους λόγους που έκανα το φιλμ εκεί: “μα δεν την έκανα περιμένοντας να φανεί στην οθόνη”»!
Οταν μιλάει ο Αλέν Ρενέ (στη συνέντευξη του στο flix.gr), τον ακούμε προσεκτικά: «Δεν έμαθα τίποτα για την αγάπη, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις από το σινεμά. Μπορεί να κατάλαβα μερικά πράγματα για τον εαυτό μου και τους άλλους, αλλά μέχρι εκεί. Ωστόσο, δεν έχασα ποτέ την πίστη μου στη δύναμη του σινεμά. Κάθε μέρα, όλα αυτά τα χρόνια ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή θα κάνω μια ταινία που θα μπορέσει να αλλάξει τον κόσμο.» Προς το παρόν, διαβάστε για το «Δεν Εχετε Δει Τίποτα Ακόμη» εδώ!
Ο Ζερεμί Ρενιέ, το αξεπέραστο «Παιδί» των αδελφών Νταρντέν, πρωταγωνιστεί στο «Elefante Blanco» του Πάμπλο Τραπέρο, όπου υποδύεται έναν καθολικό ιερέα σε αποστολή στην παραγκούπολη του Μπουένο Αϊρες. Ευγενικός, γλυκός και γενναιόδωρος, στη συνέντευξη που έδωσε στο Flix, εξήγησε τις επαγγελματικές του προθέσεις: «Το κίνητρό μου για κάθε νέα δουλειά που αναλαμβάνω είναι να μαθαίνω κάτι καινούριο. Οταν ο Τραπέρο μου πρότεινε το ρόλο του Νικολά στην ταινία του, του είπα, ‘είσαι τρελός! Δεν ξέρω καν τη γλώσσα!’ Ε, σ’αυτήν την ταινία, έμαθα Ισπανικά!»
Στο gallery διαδοχικά: photo call και επίσημη προβολή για το «Killing Them Softly», photo call και επίσημη προβολή για το «The Angel’s Share»
