Χρειάζεστε μια γεύση κινηματογραφικών σπουδών; Τέσσερις αναγνωρισμένοι, πολυβραβευμένοι επαγγελματίες του σινεμά μοιράζονται τις αναμνήσεις τους από τη φοίτησή τους στη Σχολή Σταυράκου: είτε τα μαθήματα κι οι καθηγητές, είτε η παρέα των συμφοιτητών τους κι η ανταλλαγή απόψεων και... βιντεοκασσετών, αυτά ήταν τα στοιχεία που ξεκίνησαν τη διαμόρφωσή τους, εκείνη που θα οδηγούσε στο να γίνουν αυτό που ήθελαν, κορυφαίοι κινηματογραφιστές στο μονοπάτι που επέλεξαν. Και ξεκίνησαν από τη Σχολή Σταυράκου.
Η Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου ιδρύθηκε το 1950 και, σήμερα, προσφέρει τρία τμήματα ελευθέρων σπουδών: Σκηνοθεσίας, Διεύθυνσης Φωτογραφίας / Εικονοληπτών και Σκηνογραφίας / Ενδυματολογίας. Συνδέοντας το παρελθόν (ήταν η πρώτη σχολή που εισήγαγε, το 1968, την τεχνολογία video στην Ελλάδα!) με το μέλλον και τη θεωρία με την πράξη, η Σχολή Σταυράκου είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, με δικαίωμα ψήφου στα Βραβεία της E.F.A. και του Centre International de Liaison des Ecoles de Cinéma et de Télévision (CILECT), του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
Μέσα στο ακαδημαϊκό έτος 2017-2018, 15 σπουδαστές της Σχολής Σταυράκου ταξίδεψαν στο εξωτερικό μέσω διεθνών συνεργασιών της σχολής, ή συμμετοχών σε φεστιβάλ, ενώ η Σχολή έχει κάνει συμπαραγωγές σπουδαστικών ταινιών με τα Macromedia University of Applied Sciences (Γερμανία), La Femis (Γαλλία) και University of Turku (Φινλανδία). Ολόκληρο το palmares του κινηματογράφου, της τέχνης και του πνεύματος έχει περάσει από την καθηγητική έδρα της Σχολής (από τον Κάρολο Κουν, τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Μάνο Χατζηδάκι, ως τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Ροβήρο Μανθούλη και τον Βασίλη Ραφαηλίδη) κι άλλοι τόσοι απόφοιτοι έχουν δώσει σώμα και ψυχή στο ελληνικό σινεμά των τελευταίων επτά δεκαετιών. Πατώντας πάνω στην Ιστορία της, η Σχολή Σταυράκου είναι έτοιμη για το μέλλον... αν είστε κι εσείς.
Φυλλομετρώντας τη λίστα με τους αποφοίτους της Σχολής Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου, ζητήσαμε από τέσσερις να μοιραστούν μαζί μας τις αναμνήσεις τους από τη Σχολή και να εντοπίσουν τι θεωρούν ότι κέρδισαν από τα φοιτητικά τους χρόνια εκεί. Διαβάστε παρακάτω.
Γιώργος Πανουσόπουλος | Σκηνοθέτης, Διευθυντής Φωτογραφίας
Με παρακίνησε να γίνω οπερατέρ το πρώτο μου κορίτσι, η Νίκη Τριανταφυλλίδη και πήγα στη Σχολή Σταυράκου. Εγώ ωραία πέρναγα, αλλά εκείνο που έχω κρατήσει περισσότερο στη μνήμη μου, είναι ο εξαιρετικός καθηγητής Χρήστος Βαχλιώτης (πατέρας της σκηνοθέτη Ειρήνης Βαχλιώτη), του οποίου τα μαθήματα παρακολουθούσα ανελλιπώς. Δεν ήταν μαθήματα υποχρεωτικά για μένα, γιατί δίδασκε διδασκαλία ηθοποιών, αλλά ταυτόχρονα μιλούσε για πολλά και σημαντικά. Μας έμαθε χιλιάδες πράγματα, δεν ήθελα να τελειώνουν...
Χρήστος Καρακέπελης | Σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ
Δεκαετία '80, η σχολή ήταν για μένα οι δάσκαλοι και η παρέα συμμαθητών που κι αυτή γύρω από τους δασκάλους χτίστηκε. Ραφαηλίδης, Λιαρόπουλος, Κουκουλομάτης, ισχυροί, γοητευτικοί άνθρωποι, από αυτούς που όταν είσαι νέος σε μαθαίνουν να διψάς, να θέλεις να βλέπεις σινεμά αχόρταγα, να φαντασιώνεσαι, να λατρεύεις και να μισείς, να συζητάς για ταινίες παντού, να συγκρούεσαι για όσα αγαπάς ή σιχαίνεσαι. Ενας στρόβιλος από οπτικές, ιδέες, πάθη, οράματα, μανιφέστα που δεν ήταν μόνο κινηματογραφικά. Ολιστικά μανιφέστα που γεφύρωναν τον κινηματογράφο με τον κόσμο που πολλοί από εμάς θέλαμε να φτιάξουμε, έναν κόσμο που οι ταινίες θα ήταν ένα του μόνο μέρος. Εκείνοι παιδιά μιας γενιάς με δυνατά ιστορικά βιώματα (εμφύλιος, χούντα), εμείς με το δικό μας αντίστοιχο, μικρό μερίδιο. Η τέχνη ήταν μέρος ενός τρόπου να ζεις, η σχολή το ίδιο.
Ετσι την έζησα εγώ. Από την ταινιοθήκη ως τα σινεμά, τη σχολή, τα μπαρ και τα σπίτια υπήρχε μια ροή χωρίς σύνορα, μια παρέα όπου οι ακαδημαϊκοί ρόλοι δεν αφορούσαν καμία από τις δύο όχθες και η κινηματογραφική παιδεία ξεδιπλωνόταν πέρα από τα μαθήματα. Η σχολή ήταν ένας χώρος εμπλοκής με την «κοινή υπόθεση», αυτό αξιολογούσαμε, αυτό αγαπούσαμε. Εμαθα εκεί πως το σινεμά δεν είναι μόνο μια προσωπική υπόθεση, κάτι κλειστό, αλλά μια συλλογική ιστορία. Για εμένα αυτό είναι το πιο σπουδαίο που μπορεί να σε μάθει μια σχολή κινηματογράφου και σήμερα που διδάσκω κι εγώ στο Σταυράκο συνεχίζω να το πιστεύω.
Ολυμπία Μυτιληναίου | Διευθύντρια Φωτογραφίας
Η μεγάλη του γένους σχολή είναι η Σταυράκου και δεν νομίζω ότι θα έκανα καμιά καριέρα σ’ αυτό το χώρο αν δεν είχα περάσει από αυτό το σχολείο. Εχω πάρα πολλές αναμνήσεις και πολύ καλές και εκεί απέκτησα τη βάση για να κάνω αυτή τη δουλειά .Υπήρχαν πολιτικά θέματα τα οποία για πάρα πολλά χρόνια δεν επέτρεπαν να δημιουργηθεί Πανεπιστήμιο για τις κινηματογραφικές ειδικότητες. Η Σταυράκου ήταν αυτή που κάλυπτε αυτό το κενό.
Οταν έρχεσαι από έναν άλλο χώρο και θέλεις να ανακαλύψεις τον κινηματογράφο, η Σχολή είναι ο οδηγός σου.Αυτή τη δουλειά θεωρώ ότι έκανε σε μένα σχολή αυτή. Καθοριστικής σημασίας ήταν στη δουλειά μου οι γνώσεις που απέκτησα στην ιστορία τέχνης και στη φωτογραφία, φυσικά. Επίσης, τότε, όταν εγώ άρχισα τις σπουδές, είχε ξεκινήσει το δεύτερο χρόνο που βρισκόμουν στη σχολή η ιδιωτική τηλεόραση. Ετσι κάλυψε και πολλές ανάγκες των καναλιών αυτών εκείνη την εποχή και υπήρξε χώρος, για να μπορείς να βρεις και δουλειά σε διάφορα πόστα στην ελεύθερη αγορά. Θεωρώ ακόμα ότι καλύπτει το κενό στην αγορά που δημιουργείται, στην γνώση και στην επικοινωνία των ανθρώπων που θέλουμε να ασχοληθούμε με τον κινηματογράφο. Δεν έχω τίποτα παραπάνω να κάνω από το να πω ένα ευχαριστώ στη Σχολή αυτή.
Αργύρης Παπαδημητρόπουλος | Σκηνοθέτης
Πέρασα το χρόνο μου στη Σχολή Σταυράκου, κυρίως... έξω. Καθόμουν στα σκαλιά και κάπνιζα, παίρναμε το Αθηνόραμα και διαλέγαμε πού θα πάμε σινεμά. Αυτό που συνέβη εκεί ήταν σημαντικό και πολύ ωραίο: παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τα μαθήματα του Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Δραγώνα που έκανε Ιστορία της Τέχνης και του Τύρου, αλλά κυρίως, από τα 80-90 άτομα που ήμασταν στην τάξη, έγινε ένα πολύ ωραίο παρεάκι. Ημουν τυχερός, γιατί από τη χρονιά μου βγήκαν τόσοι σκηνοθέτες, πάνω από δέκα μεγαλομηκάδες. Ημουν μαζί με τον Αλέξανδορ Βούλγαρη, τον Μιχάλη Κωνσταντάτο, τον Εκτορα Λυγίζο, τη Ρηνιώ Δραγασάκη, τον Νίκο Λαμπότ, τον Θανάση Τότσικα κι άλλους πολλούς συμμαθητές που προχώρησαν στο σινεμά - κι επίσης, στην προηγούμενη χρονιά από εμάς ήταν ο Γιάννης Βεσλεμές, ο Αλέξης Αλεξίου, ο μοντέρ Ναπολέων Στρατογιαννάκης.
Το πολύ ωραίο πράγμα που συνέβαινε, ήταν που επηρέαζε ο ένας τον άλλον. Ανταλλάσσαμε VHS, πειρατικές φυσικά, υπήρχε μάλιστα κι ένας κατάλογος ενός τύπου στον τοίχο, που του έλεγες τι ήθελες, ας πούμε το «Κόντρα Ξύρισμα» και στην έγραφε και σε χρέωνε, μάλιστα συχνά μας έγραφε στις βιντεοκασσέτες εκείνες που έγραφαν στη μισή διάρκεια και χωρούσαν πιο πολλά. Κι ήταν αυτή η ανταλλαγή μεταξύ μας καταπληκτική, σου έδινε ένας Χοδορόφσκι, του έδινες Γκρίναγουεϊ, βλέπαμε Τρίερ, Σκορσέζε, Σόλοντζ, Πανουσόπουλο, Πολ Τόμας Αντερσον, Κισλόφσκι, τα πάντα και για όλα μιλούσαμε στα σκαλάκια έξω από τη Σχολή. Πηγαίναμε και πάρα πολύ σινεμά και δημιουργήθηκε μια μεγάλη παρέα με πολύ ενδιαφέρον: ο καθένας με διαφορετικά γούστα κι εκπαιδεύαμε ο ένας τον άλλον. Εγώ την παράτησα τη Σχολή στην αρχή του 2ου έτους, γιατί βρήκα δουλειά ως βοηθός, οπότε μετά ήμουν ο «έμπειρος»! Κι όλα αυτά ήταν 20 χρόνια πίσω, ακριβώς.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου στο επίσημο site της και παρακολουθήστε τα νέα της Σχολής Σταυράκου στο facebook και στο twitter.
