Η δεύτερη μεγάλου μήκους της Ιστάρ Γιασίν μετά το «El Camino» του 2008, φιλοδοξεί όπως λέει η ίδια να «αναδείξει την γυναικεία εμπειρία και ιστορία, που μέσα στα χρόνια έχει περιθωριοποιηθεί ή αποσιωπηθεί» και στο «Dos Fridas», αυτή της η φιλοδοξία μορφοποιείται σε μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από την Φρίντα Κάλο, μια γυναίκα που όλο το έργο και η ζωή της έως τον θάνατό της, βρισκόταν εν πολλοίς στην σκιά του συντρόφου της Ντιέγκο Ριβέρα.
Οταν την συναντάμε στην ταινία, η ηλικιωμένη Φρίντα (την οποια υποδυεται η ίδια η Γιασίν) είναι στο κρεβάτι, μετά από το ατύχημά της που καταπόνησε σημαντικά την υγεία της κι εκεί υποδέχεται την καινούρια της νοσοκόμα Τζούντιθ Φερέρο (Μαρία ντε Μεντέιρος). Οι δυο γυναίκες θα αναπτύξουν μια σχέση αγάπης κι εξάρτησης η οποία θα καθρεφτιστει με κάποιον τρόπο στην συνέχεια στην ίδια την Τζούντιθ, όταν μετά από ένα ατύχημα κι εκείνη θα βρεθεί στο κρεβάτι και στην ανάγκη μιας δικής της νοσοκόμας.
Ομως το φιλμ της Γιασίν, πλούσιο σε ποιητικές εικόνες και εξαιρετικά φωτογραφημένα πλάνα που θα μπορούσαν να έχουν βγει απ΄ευθείας από το εικαστικό συμπαν της Κάλο, δεν ενδιαφέρεται τόσο για τις λεπτομέρειες των ιστοριών αυτών των γυναικών, μα περισσότερο για το πως η ύπαρξη της μιας διαχέεται στην ύπαρξη της άλλης, πως η γυναικεία εμπειρία μοιάζει συνεχής και κοινη μέσα στα χρόνια.
Ενδιαφέρον ως πρόθεση μα τελικά υπερβολικά ομιχλώδες και ισχνό αφηγηματικά, το «Dos Fridas» δεν κατορθώνει να κεντρίσει ιδιαίτερα ούτε το πνεύμα ουτε το συναίσθημα παραμένοντας μια όμορφη άσκηση ύφους που χάνει τον δρόμο της θεαματικά λίγο πριν το τέλος: Σε μια ανατριχιαστικά κακή ονειρική σεκάνς, η Τζούντιθ γευματίζει σε μια σπηλιά με μια σειρά από διάσημους ανθρώπους από τον Στάλιν έως τον Γιούρι Γκαγκάριν και τον Τσάρλι Τσάπλιν, επιβεβαιώνοντας ότι η γραμμή που χωρίζει μερικές φορές το λυρικό από το σαχλό είναι εξαιρετικά λεπτή.
Περισσότερες κριτικές από το Tallinn Black Nights Film Festival
