Δυο αδέλφια, ο Κόνι και ο Νικ, προσπαθούν να επιβιώσουν - και να διασώσουν ο ένας τον άλλο - στο βρώμικο περιθώριο της Νέας Υόρκης. Δύο άλλα αδέλφια, ο Τζος και ο Μπένι Σάφντι, δουλεύουν μαζί και φέρνουν τη «βρώμικη», ανεξάρτητη, νεοϋορκέζικη αύρα τους στο Φεστιβάλ Καννών (με παραγωγούς, μάλιστα, τον Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και τον Τέρι Ντούγκας), με τη νέα τους ταινία, «Good Time».
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: Κάννες 2017 - Το «Good Time» των αδελφών Σάφντι με τον Ρομπ Πάτινσον είναι μια έκρηξη ενέργειας - κι όχι πολλά παραπάνω
Οι αδελφοί Σάφντι, που μαζί υπογράφουν το σενάριο, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, την παραγωγή του «Good Time», ο συν-σεναριογράφος Ρόναλντ Μπρόνστιν,ο Ρόμπερτ Πάτινσον και το υπόλοιπο καστ, έδωσαν συνέντευξη Τύπου για την ταινία κι έμοιαζαν όχι μόνο χαρούμενοι με τη συνεργασία τους, αλλά και ηλεκτρισμένη από την κοινή τους ενέργεια. Διαβάστε παρακάτω τα highlights απ' όσα είπαν.
Η μέθοδος
Τζος Σάφντι Με τον Ρον Μπρόνστιν, με τον οποίο γράφουμε μαζί το σενάριο, έχουμε μια επιθετική μεθοδολογία. Οι ήρωες είναι εκείνοι που δίνουν ζωή στην ταινία κι εδώ συγκεκριμένα κάναμε λεπτομερείς βιογραφίες των ηρώων, από το πρώτο λεπτό της γέννησής τους, ως το πρώτο λεπτό της ταινίας: τι έκαναν παιδιά, όταν έκλεβαν αυτοκίνητα, πώς ήταν η σχέση με τον πατέρα τους, με τη γιαγιά, κι όλα αυτά τα στοιχεία μπορεί να μη λέγονται, αλλά είναι εμφανή στην ταινία. Εχουμε εμμονή με το τώρα και η μεταφυσική του εγκλήματος είναι, θεωρώ, ο μεγαλύτερος υπαρξισμός. Το «Good Time» ήταν μια μακροχρόνια διαδικασία, που όμως μάς βγήκε με τρόπο φυσικό.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι fan των Σάφντι
Ρόμπερτ Πάτινσον Εγώ αναζήτησα αυτή τη συνεργασία, όχι το αντίστροφο. Είδα μια στο Indiewire μια φωτογραφία του «Heaven Knows What» και κάτι σ’ αυτήν μ’ έκανε να θέλω να δουλέψω με τον Τζος και τον Μπένι. Συναντηθήκαμε από κοντά - είναι σπάνιο να νιώσεις έτσι για μια προοπτική συνεργασίας και δεν προδόθηκα ως το τέλος.
Μπένι Σάφντι: Οταν συναντηθήκαμε, μας είπε, «θα κάνω ό,τι θέλετε». Και το εννοούσε. Μεταμορφώθηκε. Πηγαίναμε μαζί στους δρόμους, στα σούπερ μάρκετ και κανείς δεν τον αναγνώριζε.
Ρόμπερτ Πάτινσον: Υπάρχει μια φωνή με την οποία γράφουν που μου άρεσε αμέσως, μια πολύ μουσική γραφή, που κυλά εύκολα. Και πέρασα πολύ καιρό με το σενάριο, χωρίς να πιέζω κάτι, για ένα χρόνο σχεδόν πριν το γύρισμα. Στο γύρισμα, από την άλλη πλευρά, προσπαθούσα να είμαι ένα φάντασμα μέσα στον κόσμο, να εξαφανιστώ. Στο μετρό, με την κάμερα να με ακολουθεί, κανείς δεν με γνώριζε.
Ο Μπένι Σάφντι ως ηθοποιός
Μπένι Σάφντι: Γύρω στο 2010, με τον Ρόνι, δουλεύαμε έναν αντίστοιχο χαρακτήρα με αυτόν του Νικ Νίκας, που ενσαρκώνω τώρα στο «Good Time», ανίκανο να εκφραστεί προς τα έξω. Πέρασαν τα χρόνια, πάχυνα για κάποιον άλλο ρόλο κι έτσι τώρα, όταν κάναμε τεστ, σαν πρόβες με άλλους ηθοποιούς, είδα τον εαυτό μου στο τεστ και λέω, γουάου, είμαι μεγαλόσωμος και το προσέθεσα κι αυτό στον ήρωα. Ο Νικ θέλει απλώς να κάνει αυτό που θέλει και μαζί με τη σωματικότητά του, γίνεται αυτόματα κάπως τρομακτικός. Υψωσα έναν τοίχο σε όλα τα συναισθήματα που ο Νικ δεν θα καταλάβαινε, ή στα οποία αντιδρούσε με καθυστέρηση. Με τον Ρομπ κάναμε μια ακόμα άσκηση, αλληλογραφούσαμε από τη «φυλακή», μου έστελνε γράμματα και του απαντούσα, απ' αυτά δεν υπάρχει τίποτα στο σενάριο, αλλά βοήθησε στο να χτίσουμε τη σχέση, τους χαρακτήρες και την εξέλιξη της ιστορίας.
Η μουσική
Τζος Σάφντι Το soundtrack είναι σαν μουσική από ταινίες που δεν υπάρχου. Με τον Ντάνιελ Λοπάτιν, δηλαδή τον Oneohtrix Point Never, συνδεθήκαμε σε ηθικό και πνευματικό επίπεδο, θέλαμε μια μουσική που να απορρέει από τα συναισθήματα της ταινίας, τα χαρτογραφήσαμε και το αναπτύξαμε μαζί, σε μια μεγάλη διαδικασία στο στούντιό του. Εγώ είμαι μουσικά ανίκανος, αλλά επικοινωνούσα τον ήχο με το δικό μου τρόπο, με άφηνε ν’ αγγίξω τα πλήκτρα, καταλήξαμε σε μια μουσική που, μεταξύ μας, την αποκαλούμε «getting micro».
Μπένι Σάφντι Το score έγινε ένας άλλος ήρωας της ταινίας. Δεν είναι μια μουσική που πετάς από πάνω, δουλεύει μαζί με την ταινία, δεν μπορούν να χωριστούν τα δυο γιατί γίνονται κάτι άλλο, νέο, μαζί. Επιπλέον, ο Ιγκι Ποπ είδε την ταινία και, μέσα απ’ τα δύο αδέλφια, έγραψε το τραγούδι με βάση την αντίδρασή του στην ταινία.
Τζος Σάφντι Είναι ποιητής, ένας από τους μεγάλους Αμερικανούς καλλιτέχνες. Εμείς κάνουμε την «τέχνη του τερμίτη», τέχνη για να καταναλωθεί από τον θεατή, να μπει μέσα του κι ο Ιγκι αυτή τη μουσική φτιάχνει.
Η φωτογραφία
Τζος Σάφντι: Θελήσαμε να βουτήξουμε στο pulp και θελήσαμε να το ρουφήξουμε, γι' αυτό γυρίσαμε με φιλμ, σε 2:35. Είπαμε, αφού κάνουμε ταινία είδους, ας το κάνουμε αληθινά, ας κάνουμε και σινεμασκόπ. Δουλέψαμε πολύ, πολλές ημέρες ήταν 18άρωρα και η ενέργεια αυτής της εξάντλησης βγαίνει στην ταινία. Και φυσικά ο οδηγός μας ήταν ο Σον Πράις Γουίλιαμς, ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, ένας ποιητικός της εικόνας.
Μπένι Σάφντι: Επειδή γυρίσαμε σε φιλμ, χρειαστήκαμε πολλά φώτα. Πλημμυρίσαμε την ταινία με χρώματα, τα οποία συχνά μπορεί να μη δικαιολογούνται φυσικά μέσα στην ταινία, αλλά νιώθαμε, ως αίσθηση, ότι ήταν σωστά.
Ο Ρέι και η Κρίσταλ
Μπάντι Ντουρές Ο δικός μου ήρωας, ο Ρέι, είναι ένας εγκληματίας. Πραγματικά έχει αυτόν τον τρόπο σκέψης που δεν εγκαταλείπει, χέστηκε για όλα. Νιώθει ελεύθερος στο μυαλό του, είτε είναι σε σπίτι, στο δρόμο, στη φυλακή, το πνεύμα του είναι αδάμαστο. Ζει για τη στιγμή. Ετσι τον είδα. Κι έτσι κάπως ζω κι εγώ. Κι εγώ είμαι πρώην εγκληματίας και χρησιμοποιώ το βίωμά μου απ' όλη εκείνη τη βρωμιά στην ηθοποιία. Πριν τρία χρόνια ήμουν σε πολύ άσχημο σημείο της ζωής μου και τώρα είμαι στις Κάννες; Είναι τρελό!
Τάλια Γουέμπστερ Η ηρωίδα μου, η Κρίσταλ, ήταν πολύ παρόμοια μ’ εμένα, δεν μου ήταν δύσκολο να την υποδυθώ, γιατί περνάω παρόμοια πράγματα. Ζω με τη γιαγιά μου, το σπίτι της είναι ακατάστατο, είναι τέτοια μικρά πράγματα που σε οδηγούν στο ρόλο. Μου ήταν πιο εύκολο λοιπόν, ήμουν περισσότερο ο εαυτός μου.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι σε καλή φάση
Ρόμπερτ Πάτινσον Ο ήρωάς μου στην ταινία είναι αήθης κι αυτό ήταν που βρήκα ενδιαφέρον. Δεν τον νοιάζει τίποτα, αλλά αναγκάζεται να νοιαστεί για κάποιον, ένα καινούριο συναίσθημα γι’ αυτόν. Νιώθω ότι ο Κόνι είναι το όχημα για την ενέργεια πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Επειδή είμαι τόσο «εκτός», δεν είμαι καν από τη Νέα Υόρκη, αυτό το αταίριαστο το ενσωμάτωσα στον ήρωα. Κι είανι κι ένας άνθρωπος εμμονικός, αυτό είναι το κοινό μας στοιχείο: ναι, είναι ένα χαρακτηριστικό ιδιωτικό, δεν το βλέπει ο κόσμος, αλλά ισχύει. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από αυτή την εμπειρία, αλλά κι από την ερχόμενη χρονιά, που ήδη ξέρω τι συμπεριλαμβάνει: θα κάνω την καινούρια Κλερ Ντενί, τον Αντόνιο Κάμπος, τον Ντέιβιντ Μισό, τον Σίρο Γκουέρα. Απίστευτο, είμαι τόσο χαρούμενος να λέω με ποιους δουλεύω αυτόν τον καιρό!
