Σε μια χρονιά σχετικά φτωσή σε star power στο Βερολίνο, η έλευση του Ρίτσαρντ Γκιρ έγινε με τυμπανοκρουσίες. Και, φυσικά, ο ηθοποιός που μεγαλώνει πιο γοητευτικά απ' όλους, φρόντισε να έχει στόχο στην επίσκεψή του και, μάλιστα, τριπλή ατζέντα: Ανγκελα Μέρκελ, «Dinner» του Ορεν Μόβερμαν και επίθεση στον Ντόναλντ Τραμπ στη συνέντευξη Τύπου.
Η συνάντηση του Ρίτσαρντ Γκιρ με την Ανγκελα Μέρκελ έγινε το πρωί της Πέμπτης, ώστε η δημοσιότητά της να μην εμπλακεί με αυτή της ταινίας. Οι δυο τους μίλησαν για 45 λεπτά, με θέμα, όπως ήταν η λακωνική επίσημη ανακοίνωση, «τη σημερινή κατάσταση στο Θιβέτ και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων». Η σχέση του Ρίτσαρντ Γκιρ με τον Δαλάι Λάμα είναι γνωστή και θερμή, όπως επίσης και ο εκφρασμένος θαυμασμός του ηθοποιού για την πολιτική της Ανγκελα Μέρκελ ως προς το προσφυγικό. Με την Καγκελάριο, άλλωστε, να βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, η φωτογραφία της με τον Ρίτσαρντ Γκιρ δεν πρέπει να έβλαψε καθόλου τη δημοτικότητά της.
Διαβάστε ακόμη: Είδαμε το «T2: Trainspotting 2 και δεν νιώσαμε το high που θα θέλαμε μα ευτυχώς δεν πάθαμε ούτε od…
Ο κύριος λόγος, όμως, για τον οποίο ήρθε ο Ρίτσαρντ Γκιρ στην Berlinale, παρέα με τη Λόρα Λίνεϊ και τον Στιβ Κούγκαν, είναι το «Dinner», η νέα ταινία του Ορεν Μόβερμαν, σκηνοθέτη του «The Messenger» και του συναρπαστικού «Rampart» και δεύτερη συνεργασία του με τον Ρίτσαρντ Γκιρ, μετά το «Time Out of Mind». Η ταινία διασκευάζει το μυθιστόρημα «Το Δείπνο» του Χέρμαν Κοχ κι εκτυλίσσεται ολόκληρη στη διάρκεια ενός πλουσιοπάροχου δείπνου σε εξαιρετικά πολυτελές εστιατόριο, όπου το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τους συνδαιτημόνες είναι το φαγητό.
Μαζί τρώνε ο Σταν και ο Πολ, δυο αδέλφια με σχέση ανταγωνιστική, μαζί με τις συζύγους τους. Ο πρώτος είναι Γερουσιαστής, στα πρόθυρα του να περάσει ένα νομοσχέδιο που τον απασχολεί πολύ, δημοφιλής, πλούσιος τεχνοκράτης που μοιάζει να έχει πετύχει τα πάντα στη ζωή του. Ο δεύτερος είναι εκπρόσωπος της (αμερικανικής) ιντελιγκέντσιας, που ζει περισσότερο μέσα στο κεφάλι του και ειρωνεύεται διαρκώς την επιτυχία του αδελφού του. Στη διάρκεια, όμως, του δείπνου, θ' αποκαλυφθεί ότι οι γιοι των δυο τους έχουν διαπράξει ένα στυγερό έγκλημα με πρωτοφανή αδιαφορία και μαζί θα έρθουν στην επιφάνεια αξεπέραστα οικογενειακά μυστικά, μίση και πάθη.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
To «Δείπνο» του Ορεν Μόβερμαν είναι μια συνταγή που... παραφουσκώνει. Η ταινία αποτελείται από σκηνές στο εστιατόριο, flash backs στην παλιότερη ζωή των δυο αδελφών, υλικό από «found footage» του εγκλήματος, τραβηγμένο από κινητό, αλλά με τέτοια αισθητική άποψη και τελειότητα που μόνο στο κινητό του Μόβερμαν θα μπορούσε να βρίσκεται κι όλα αυτά με αδιάκοπο πιάνο στο background και το voice over του Πολ / Στιβ Κούγκαν να συμπληρώνει, ως εσωτερικός μονόλογος, πληροφορία, αιτιότητα, συναισθήματα και φιλοσοφικά τσιτάτα.
Μια ταινία με τέτοια υλικά, ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα ως βάση, ένα καστ ικανό για ουσιαστικές επιδόσεις, έναν κυνικό και οξυδερκή σχολιασμό της σημερινής μεγαλοαστικής πραγματικότητας, του αισθήματος υπεροχής της ανώτερης τάξης, χρησιμοποιεί τόσα τεχνάσματα, σεναριακά και εικαστικά, που καταλήγει να σκάσει στο πρόσωπο του θεατή. Για πρώτη φορά ο Μόβερμαν επιδεικνύει σκηνοθετικό ναρκισσισμό και παρά τις συνεχείς εναλλαγές σε ρυθμό, χρόνο ή οπτική γωνία, το φιλμ μοιάζει θεατρικό, στατικό, φλύαρο, χάρη όχι στον τόπο όπου εξελίσσεται, το εστιατόρια, αλλά στο σενάριό του.
Στη συνέντευξη Τύπου, ωστόσο, του «The Dinner», τα πράγματα κάθε άλλο παρά ανιαρά ήταν. Φέρνοντας τη συζήτηση, φυσικά, στην αμερικανική πολιτική επικαιρότητα, ο Ρίτσαρντ Γκιρ δήλωσε εύστοχα: «Το πιο φρικτό πράγμα που έκανε ο Τραμπ είναι ότι εξίσωσε δυο λέξεις - πρόσφυγας και τρομοκράτης. Αυτό έκανε! Αντί οι πρόσφυγες να είναι άνθρωποι που θέλουμε να βοηθήσουμε, τώρα τους φοβόμαστε και το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η ταύτιση αυτών των δυο εννοιών. Πρέπει να καταλάβουμε τι έκαναν εκείνος και το Συντηρητικό κίνημα.»
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
Για να συμπληρώσει, με χαρακτηριστικά βρετανικό φλέγμα, ο Στιβ Κούγκαν: «Ναι, ο ήρωάς μου στην ταινία πάσχει από μια σοβαρή ψυχική ασθένεια, αλλά σε σχέση με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α., όλο αυτό μοιάζει με ελαφρύ πονοκέφαλο.»
Διαβάστε ακόμη:
