Οπως έκανε μερικά χρόνια πριν με το «Gloria», όταν μας σύστησε μια σπουδαία πρωταγωνίστρια κι έναν υπέροχο χαρακτήρα στο πρόσωπο της Γκλόρια της Παουλίνα Γκαρσία, «Una Mujer Fantastica», έτσι και φέτος ο o Χιλιανός Σεμπαστιάν Λέλιο κάνει όχι απλά μια από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ με το «Una Mujer Fantastica», αλλά μας γνωρίζει μια νέα σταρ την Ντανιέλ Βέγα που έβαλε ήδη με την ερμηνεία της ταινία γερή υποψηφιότητα για βραβειο.
Στην ταινία η Βέγα υποδύεται την Μαρίνα η οποία είναι νέα, όμορφη, μπριόζα, τρανσέξουαλ. Ο σύντροφός της, ο καλόκαρδος και γοητευτικός Ορλάντο, είναι κατά μια εικοσαετία μεγαλύτερος, χωρισμένος, με ένα μεγάλο γιο. Οταν, ανήμερα στα γενέθλιά της και μετά τη γιορτή που της έχει ετοιμάσει, ο Ορλάντο πεθαίνει ξαφνικά, η οικογένειά του στρέφεται εναντίον της Μαρίνα. Δεν τη θέλει, δεν τη βλέπει, όπως δεν τη βλέπει ο γιατρός, η αστυνομικός, ο αδελφός του θανόντος, οι αρχές: βλέπουν μια ταυτότητα με αντρικό όνομα, ένα πλάσμα στρεβλό. Κανείς δεν βλέπει τη Μαρίνα. Κι έτσι εκείνη δεν μπορεί να συμμετάσχει στον αποχαιρετισμό του άντρα που αγάπησε, ούτε και να πενθήσει με δύναμη και να κλείσει την πόρτα αυτής της σχέσης που υπήρξε υπέροχη.
Ντανιέλα Βέγα, Σεμπαστιάν Λέλιο και Φερνάντο Ρέγιες
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του «Una Mujer Fantastica»
Ηθοποιός και τραγουδίστρια με μια μικρή καριέρα ήδη πίσω της στην χώρα της η Ντανιέλ Βέγα είναι έτοιμη για πιο μεγάλα πράγματα. Κι όπως έλεγε στην συνέντευξη τύπου, μπορεί να γεννήθηκε άντρας «αλλά δεν είναι απαραίτητό ότι μπορώ να υποδυθώ μόνο transgender χαρακτήρες. Αλλά είναι σημαντικό για μένα να παίζω ρόλους που μιλούν για τα συμπτώματα του κόσμου της εποχής μας».
Και συνεχίζοντας την σκέψη της ο Σεμπαστιάν Λέλιο διερωτήθηκε όπως και στην ταινία του «ποιος τελικά είναι ο κόσμος που ευχόμαστε να χτίσουμε; Ένας κόσμος με τοίχους και ταμπέλες, ή ένας άλλος στο πνεύμα μιας κοινής ζωής κι αξιοπρέπειας; Με κάποιο τρόπο αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που το φιλμ προσπαθεί να απαντήσει».
Η άλλη ταινία του διαγωνιστικού προγράμματος της χθεσινής μέρας, όμως δεν ήταν εξίσου φανταστική. Το «Spoor» της Ανιέσκα Χολαντ ήταν ένα άβολο, κακόγουστο μείγμα οικολογικών προθέσεων θρίλερ, κοινωνικής μαύρης κωμωδίας και μίνι σειράς από την κόλαση, με λάθος χαρακτήρες, λάθος αισθητική και λάθος μουσική. Και υπερβολικά μεγάλη διάρκεια. Καταλαβαίνουμε πως η Χόλαντ είναι μια σκηνοθέτης με ένα όνομα που μπορεί να την φέρει αυτομάτως στην Βerlinale, αλλά το φιλμ της ανήκει βασικά στο καλάθι των αχρήστων.
Διαβάστε εδώ τη κριτική μας για το φιλμ
Στο «Viceroy's House», από την άλλη το οποίο προβλήθηκε χθες εκτός σσυναγωνισμού νοσταλγήσαμε το «Downton Abbey» για το... βάθος του και την πολιτική του ματιά. Η Γκούριντερ Τσάντα έκανε ένα δια-θρησκευτικό ρομάντζο στην Ινδία του εμφυλίου του '47, με φόντο τον Λόρδο Μαουντμπάτεν, το σπίτι του και τις εκατοντάδες αξιολάτρευτους υπηρέτες του. Ολα είναι καλοβαλμένα και μη προσβλητικά, επιφανειακά με την λογική μιας μίνι σειράς της Βρετανικής τηλεόρασης.
Διαβάστε εδώ την κριτική μας για την ταινία.
Στην συνέντευξη Τύπου αυτός ακριβώς ο επιφανειακός τρόπος με τον οποίο η ταινία κοιτάζει την Ιστορία αποτέλεσε αφορμή για μερικές επιθετικές ερωτήσεις την Γκούριντερ Τσάντα, αλλά μέχρι το βράδυ όταν στο κόκκινο χαλί όπου, η σκηνοθέτης και η πρωταγωνιστές της Χιου Μπονεβιλ (μετά της συζύγου), Τζίλιαν Αντεροσν, Χουμα Κουρέσι και Μανίς Νταγιάλ προσέθεσαν ομορφιά και γοητεία, όλα είχαν ξεχαστεί. Μαζί και η ταινία.
Περίπου τα ίδια μπορεί να πει κανείς και για το «The Young Karl Marx» στο οποίο ο Ραούλ Πεκ προσπαθεί να περιγράψει τόσο την σχέση του Μαρξ με τον Ενγκελς όσο και την εποχή, όσο και τις ιδέες τους σε μια ταινία που έχει το ύφος μια καλοφτιαγμένης μίνι σειράς και περίπου το ίδιο βάθος. Και μεταξύ μας δεν είμαστε σίγουροι για το αν ο Μαρξ κι ο Ενγκελς θα συμφωνούσαν με την παρουσία του Πεκ και των πρωταγωνιστών του Αγκουστ Ντίελ, Στέφαν Κονάρκεε, Αλεξάντερ Σέερ και Χάνα Στιλ -και κυρίως της ιστορίας τους- σε ένα τόσο μπουρζουά φεστιβάλ όπως αυτό του Βερολίνου. Αλλά εμείς τους συγχωρούμε, γιατί στις φωτογραφίες τους δείχνουν όλοι τόσο χαριτωμένοι.
Διαβάστε εδώ την κριτική της ταινίας
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
Tags: berlinale 2017
