Η οικονομική κρίση, η ανέχεια, η ανεργία, προκαλούν και κρίση στην κοινωνία, την οικογένεια και τις ηθικές αξίες. Αυτό είναι στοιχείο αρκετά κατανοητό, όχι μόνο αν προέρχεσαι από μια χώρα που βρίσκεται η ίδια σε κρίση, αλλά αν είσαι στοιχειωδώς σκεπτόμενος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Αντίθετα, η Πορτογαλέζα Τερέζα Βιγιαβέρδε περνά 138 λεπτά ακατάσχετης φλυαρίας και ψυχολογικού στόμφου για να το εξηγήσει, σ' ένα φιλμ που προκαλεί όχι τη σκέψη, αλλά την υπομονή.
Η ιστορία στρέφεται γύρω από μια τριμελή οικογένεια σε μια Λισαβόνα, ερημωμένη σαν κρανίου τόπος. Ο πατέρας είναι άνεργος και σε κατάθλιψη. Η μητέρα δουλεύει από το ξημέρωμα ως τη νύχτα για να τα φέρουν βόλτα. Η έφηβη κόρη δυσκολεύεται να κάνει την επανάστασή της, παγιδευμένη σε όσα συμβαίνουν γύρω της. Κι αν η περιγραφή θυμίζει κοινωνικό ρεαλισμό, η ταινία μακράν απέχει. Το σύμπαν του «Colo» παραπέμπει περισσότερο σε μεταποκαλυπτική, φουτουριστική ταινία φαντασίας. Η ασυγκράτητη πλοκή θα ξεμακρύνει σε μονοπάτια φλύαρα που μόνο εξανεμίζουν την πολιτική και κοινωνική θέση της, αντί να την υποστηρίζουν.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017 - Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
Γιατί, σταδιακά, το ζευγάρι των γονιών θα ψυχρανθεί, ο πατέρας θ' αρχίσει να παίζει με τα σκουπίδια και να έλκεται από το έγκλημα, η κόρη θα ξεμακρύνει από το σχολείο (ξεχνώντας να φροντίσει ακόμα και το συμβολικό πουλάκι της φυλακισμένο μέσα στο κλουβάκι), η κολλητή της θα μείνει έγκυος (αυτό πια!), και το φιλμ θα μεταμορφωθεί σε κάτι σαν αστικό γουέστερν όπου ο ντόπιος ψαράς θυμίζει τον Μαντ Μαξ.
Αυτό το υπερφίαλο σενάριο καταστρέφει, δυστυχώς, το αληθινό πλεονέκτημα της ταινίας, που είναι η αυστηρά σχεδιασμένη, απόλυτα εγκεφαλική, επιλογή των κάδρων της και η δουλειά του φωτογράφου Ακάκιο ντε Αλμέιντα. Σε υποφωτισμένη ατμόσφαιρα που περνά από τα καφέ και τα κόκκινα στα άτονα γκρι, η ταινία παρακολουθεί τους ήρωες και τη δράση τους, σε κάθε βήμα, πρώτα από πολύ κοντά και μετά από πλάνα όλο και πιο γενικά, πιο μακρινά, απέναντί τους, ή από το χώμα, ή με γερανό, τοποθετώντας τους μέσα στο έρημο σύμπαν τους, με τρόπο που λέει πολλά περισσότερα από το σενάριο της ταινίας.
Κι αν κάτι μένει τελικά στη μνήμη μετά το πολυπόθητο τέλος του «Colo», είναι αυτές οι εικόνες, με τους ήρωες διαρκώς «φυλακισμένους» σε αυστηρές γραμμές, παραθύρων, κτιρίων, ή ακόμα και του ορίζοντα. Γιατί κατά τα άλλα, η Βιγιαβέρδε αντί να κάνει εστέτ κοινωνικό σινεμά, δεν έχει να πει παρά εξαντλητικές μπαρούφες για έναν κόσμο που μοιάζει να μη γνωρίζει καθόλου, αλλά και ούτε να την ενδιαφέρει στ' αλήθεια να μάθει.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
