Τρία χρόνια πριν, ο Ντάνις Τάνοβιτς διαγωνίστηκε με τις «Στιγμές στη Ζωή Ενός Ηρωα» στο Φεστιβάλ Βερολίνου, η ταινία τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και του Ανδρικού Ρόλου. Φέτος, με τη νέα του ταινία, «Θάνατος στο Σαράγεβο», o Τάνοβιτς κέρδισε και πάλι την Αργυρή Αρκτο - Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και, μάλιστα, με την πιο στεντόρια ταινία για τα σημερινά Βαλκάνια, με τα κλισέ και τα βαρυσήμαντα, αλλά και με την ορμή, τη δύναμη και μια γενική αίσθηση ματαιότητας.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2016, «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
Με τη συνδρομή του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί και το θεατρικό του «Hotel Europa», ο Βόσνιος Ντάνις Τάνοβιτς φιλοξενεί το δαιδαλώδες βαλκανικό δράμα σ' ένα ξενοδοχείο με μια ταινία στρατηγικά στοχευμένη στην κριτική των σημερινών Βαλκανίων και ειδικά της πολύπαθης Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Το Flix τον συνάντησε κι είδε έναν σκηνοθέτη που γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει να κάνει - πολιτικό σινεμά που, ταυτόχρονα, να τον κρατά στην επιφάνεια - και που ξέρει πώς να μιλά και πώς να δίνει μια αξέχαστη συνέντευξη. Διαβάστε παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα. Ολόκληρη η συνέντευξη θα δημοσιευτεί όταν η ταινία «Θάνατος στο Σαράγεβο» βγει στις ελληνικές αίθουσες από την Ama Films.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2016, Τα βραβεία στην ταραγμένη Ευρώπη
«Ζούμε σε μικρές φούσκες - παρότι διασταυρωνόμαστε στο δρόμο, ο καθένας μας ζει σ' ένα παράλληλο σύμπαν,» είπε ο Τάνοβιτς «και νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που έχουμε σήμερα στον κόσμο. Ζούμε γειτονικά, αλλά ο καθένας με εντελώς διαφορετικό πεπρωμένο. Πιστεύω στην ανθρώπινη καλοσύνη. Ομως όταν έχεις ζήσει αυτά που έχω ζήσει εγώ στη χώρα μου, ξέρεις ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για τη μεταλύτερη καλοσύνη και για τον φρικτότερο εφιάλτη για τους γύρω του. Κι αυτό ακόμα κι ανάμεσα σε ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα, διαβάζουν τα ίδια βιβλία, ακούνε την ίδια μουσική. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή πολιτική αυτές τις μέρες είναι σκέτη ανοησία κι έχει έντονες συνέπειες στα Βαλκάνια. Αν σήμερα ζούσε ο Τσέρτσιλ, ή ο Ντε Γκολ, ή κάποιος πολιτικός μ' ένα όραμα, μια μέρα μετά τη Συνθήκη του Ντέιτον θα είχε πει, εντάξει παιδιά, τα κάναμε θάλασσα, ελάτε κι εσείς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα βρούμε όλοι μαζί τη λύση. Είναι σημαντικό να είσαι μέλος αυτού του κλαμπ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπάρχουν κανόνες που οφείλεις να υπακούσεις. Αγαπώ την ιδέα της Ευρώπης, αλλά η Ευρώπη αργοπεθαίνει, τη σκοτώνει η γραφειοκρατία και η μοιρασιά αναλογιών. Παλιά, η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν να συνασπιστεί μια ήπειρος για να τα βολέψει καλύτερα. Η ιδέα δεν είναι πια αυτή. Κι απ' την άλλη, ζούμε σ' αυτά τα μικοσκοπικά έθνη και νομίζουμε ότι είμαστε τρομερά σημαντικοί - αν πας σε μια παραλία της Ινδίας, όποια ώρα της μέρας, βλέπεις περισσότερους ανθρώπους μαζεμένους εκεί απ' ολόκληρη τη χώρα σου. Ο εθνικισμός είναι το χαμηλότερο συναίσθημα που μπορείς να έχεις. Αληθινά νομίζω ότι πια δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Νομίζω - και θα με μισήσετε γι' αυτό - ότι η δημοκρατία δε λειτουργεί, σημαίνει την επικράτηση της πλειοψηφίας και, στη χώρα μου τουλάχιστον, η πλειοψηφία είναι ανεκπαίδευτη, αστοιχείωτη, λυπάμαι. Η εναλλακτική θα ήταν μια πεφωτισμένη δικτατορία. Που κάποιοι να την εκλέγουν με κάποιον τρόπο, αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει. Που δεν μπορεί, οπότε πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Και κάνω ταινίες.»
