Η Κυριακή στην Berlinale ξεκίνησε γλυκόπικρα, με χαμόγελο και συγκίνηση: η δεύτερη συνεργασία του Μπιλ Κόντον με τον Ιαν ΜακΚέλεν, μετά το «Gods and Monsters» του 1998, το «Mr. Holmes», αποδείχτηκε όχι μόνο μια από τις απολαυστικότερες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ, αλλά και μια από τις ωραιότερες ταινίες του ως τώρα, παρότι, καθώς προβάλλεται εκτός συναγωνισμού, δε θα διεκδικήσει βραβεία της διοργάνωσης. Bασισμένο στο βιβλίο του Μιτς Κάλιν, «A Slight Trick of the Mind», που κυκλοφόρησε το 2005, το «Mr. Holmes» βρίσκει τον 93χρονο Σέρλοκ Χολμς να ζει στην αγγλική εξοχή μαζί με την οικονόμο του και τον μικρό της γιο, τον Ρότζερ. Τα πρώτα σημάδια ότι το ιδιοφυές μυαλό του τον εγκαταλείπει σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να τον ανησυχούν, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει το αίνιγμα ενός άλυτου, ακόμα, αινίγματος που τον είχε απασχολήσει παλιά. Σε μια ταινία που παίζει με τη φενάκη της διασημότητας και με το απόλυτο του χρόνου που περνά, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο Ιαν ΜακΚέλεν κουβαλάει στους ώμους του αίωνες λογοτεχνίας, σινεμά και βρετανικού φλέγματος και παραδίδει τον Σέρλοκ Χολμς, όπως δεν τον έπαιξε ποτέ κανείς - με την απόλυτη γνώση της τάξης, της ελαφρότητας και της εγγενούς σοφίας του.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του «Mr. Holmes»
O Μπιλ Κόντον, ο Ιαν ΜακΚέλεν, η Λόρα Λίνεϊ και ο μικρός Μάιλο Πάρκερ, ο σκηνοθέτης κι οι πρωταγωνιστές του «Mr. Holmes», μίλησαν με τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη Τύπου, με χιούμορ και στιλ. «Φυσικά και γνώριζα από πρίν τον Ιαν», είπε ο 10χρονος Μάιλο. «Αφού είναι ο Γκάνταλφ!» Κι ο Ιαν ΜακΚέλεν, με το σταθερά υπέροχο φλέγμα του, μίλησε για τη βρετανική ιδιοσυγκρασία και για το πώς ο ίδιος χειρίζεται το πέρασμα του χρόνου.
Διαβάστε τα highlights από τη συνέντευξη Τύπου του «Mr. Holmes»
Λίγο αργότερα, η τόσο cool ομάδα του «Mr. Holmes» περπάτησε στο κόκκινο χαλί για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, όπου είδαμε και πού κατέληξε το θαυμάσιο πετρόλ καπέλο του Ιαν ΜακΚέλεν!
Η ανυπομονησία με την οποία περιμέναμε το «Knight of Cups», το νέο πόνημα του Τέρενς Μάλικ, μάς άφησε ελαφρώς αμήχανους μετά την προβολή της ταινίας. Ο Μάλικ συνθέτει μία φιλοσοφική διατριβή για τους στόχους, την επιτυχία, την αγάπη, την ευτυχία σε κατασκευασμένους, αποπροσανατολισμένους κόσμους. Αριστούργημα ή ορθή επανάληψη; Χρησιμοποιώντας τις κάρτες των ταρώ ως επικεφαλίδες στα κεφάλαια με τα οποία ο Μάλικ θέλει να καταπιαστεί (σ.σ. το «Knight of Cups» / «Βαλές Κούπα» σημαίνει «νεανικά ιδανικά». Αν όμως είναι ανάποδος, σημαίνει «χαμένη ψυχή»), βάζει τον ήρωά του (ο Κρίστιαν Μπέιλ όπως και στο «Δέντρο της Ζωής» ο Σον Πεν, τριγυρνά ληθαργικά από σκηνή σε σκηνή, από πλάνο σε πλάνο, ανάμεσα στη φύση και την ανθρώπινη κατασκευή αναζητώντας που στέκεται ο ίδιος) να ψάχνει και να ψάχνεται, να συλλέγει εμπειρίες, στιγμές, γνώση. Και απόγνωση. Οχι, ο Μάλικ δεν έχει απαντήσεις, θέτει απλώς ερωτήματα. Δεν βοηθάει, όσο παρακολουθεί. Δεν καταθέτει μία «ταινία», όσο μία ακόμα τολμηρή ιμπρεσιονιστική σύνθεση.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του «Knight of Cups»
Φυσικά ο Τέρενς Μάλικ δεν ήταν στην Berlinale για να... εξηγηθεί (ή, όπως συνηθίζει, ήταν ανάμεσά μας ινκόγκνιτο!), οπότε ο Κρίστιαν Μπέιλ και η Νάταλι Πόρτμαν ανέλαβαν να μιλήσουν για την ταινία και για το τι σημαίνει να δουλεύεις με τον sui generis σκηνοθέτη...
Διαβάστε τα highlights της συνέντευξης Τύπου του «Knight of Cups»
...και φώτισαν το κόκκινο χαλί στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, αν και με εμφανίσεις πιο συμβατικές κι ανέμπνευστες απ' ό,τι θα ελπίζαμε.
Σε πιο αμιγώς κινηματογραφικό τόνο, ο Πατρίσιο Γκουσμάν που το 2010 είχε συναρπάσει κριτική και θεατές με το «Νοσταλγώντας το Φως», παρουσίασε στο Διαγωνιστικό Τμήμα της Berlinale τη νέα του ταινία, «The Pearl Button», το μόνο ντοκιμαντέρ που διαγωνίζεται στο φετινό Φεστιβάλ.
«Χώρα χωρίς ντοκιμαντέρ είναι σαν μια οικογένεια χωρίς φωτογραφίες,» έχει πει ο Χιλιανός Πατρίσιο Γκουσμάν και, σ' αυτήν την ταινία του, συνδέει την «ιστορία» του νερού της ακτογραμμής της Χιλής με την τραγική μνήμη που κρύβεται θαμμένη στο βυθό της θάλασσας. Οι εικόνες του μαγικές, λες τραβηγμένες από ένα προσωπικό οδοιπορικό στη φύση, τα ποτάμια και την (μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο) ακτογραμμή της Χιλής. Ο Γκουσμάν αφήνει το νερό να «μιλήσει» (ένας ειδικός βιολόγος μιμείται τη «φωνή» του σε μια αποκαλυπτική στιγμή), να διηγηθεί τις δικές του ιστορίες, να επιστρέψει στους πρώτους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας και από εκεί να φτάσει μέχρι το διάστημα.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το «The Pearl Button»
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2015 / Σάρλοτ Ράμπλινγκ: «Τα γηρατειά είναι λάθος τρόπος σκέψης»
- Berlinale 2015: «Victoria» - φτάνει ένα μονοπλάνο 144 λεπτών για μια καλή ταινία;
- Berlinale 2015: Το «Ηφαίστειο» του Zάιρο Μπουσταμάντε, πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα για μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ
- Berlinale 2015: Η Λέα Σεντού ξαναγράφει με μαρξιστική ηδυπάθεια το «Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας»
- Berlinale 2015 / «45 Χρόνια»: δώστε όλα τα βραβεία ερμηνείας στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ
- Berlinale 2015 - Μέρα 2η: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ και η Queen Νικόλ Κίντμαν!
- Berlinale 2015 - Μέρα 1η: Πρεμιέρα με Ζιλιέτ Μπινός
- Berlinale 2015: Ιζαμπέλ Κοϊσέτ / «Nαι είμαι γυναίκα σκηνοθέτης - έχω αιδοίο και το παίρνω μαζί μου στο γύρισμα»
- Berlinale 2015: O Βαρουφάκης έρχεται, η κινηματογραφική αγορά αναστατώνεται!
