Το «45 Years» του Αντριου Χέι («Weekend») απέδειξε ότι οι μικρές ταινίες με ψυχή είναι οι πιο δύσκολες, οι πιο δυσεύρετες και αυτές που θα μείνουν μαζί σου για πάντα. Η ιστορία του ζευγαριού που ετοιμάζεται να γιορτάσει την 45η επέτειο γάμων του, αλλά το παρελθόν ξυπνά για να τους θυμίσει κάτι που ήταν θαμμένο για καιρό στο υποσυνείδητό τους, κέρδισε κοινό και κριτικούς της Berlinale και, ειδικά μπροστά σ' ένα τόσο μέχρι στιγμής αρκετά αδύναμο διαγωνιστικό πρόγραμμα, έκανε τα πηγαδάκια των δημοσιογράφων να μιλούν από τώρα για βραβεία. Ειδικά για την πρωταγωνίστρια. Γιατί η Σάρλοτ Ράμπλινγκ είναι αυτή που κλέβει την παράσταση, ίσως στον καλύτερο ρόλο της ζωής της (θυμηθείτε μας: αν η ταινία αποκτήσε buzz και κοινό, θα τη δούμε στα Οσκαρ του 2016). Μία τεράστια ερμηνεία, συρραμένη προσεχτικά μέσα από εκατοντάδες λεπτομέρειες και σημεία. Παύσεις, βλέμματα, μία διακριτική εκφραστικότητα που δεν «παίζει». Απλά, πονάει και απελπίζεται. Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix για το «45 Years» του Αντριου Χέι.
To Flix συνάντησε σκηνοθέτη και πρωταγωνιστές και θα σας μεταφέρει αναλυτικά τις συνεντεύξεις μας μαζί τους, όταν η ταινία κάνει την πρεμιέρα της στις ελληνικές αίθουσες. Προς το παρόν όμως θα θέλαμε να σας δώσουμε μια γεύση. Μία συγκλονιστική απάντηση της μεγάλης αυτής πρωταγωνίστριας σε σχέση με το χρόνο. Βλέπετε, ο χρόνος είναι τελικά ο 3ος ήρωας της ταινίας: αυτός που γρήγορα περνάει και ανελέητα διαβρώνει – το κορμί, το δέρμα, την ευπαθή σε εγχειρήσεις καρδιά σου, το πνεύμα, την μνήμη, το συναίσθημα, την αντίληψή σου για τον άγνωστο με τον οποίο καταλήγεις να μοιράζεσαι το ίδιο μαξιλάρι, χαρές, λύπες, μία κούπα τσάι, χρυσές επετείους. Τον μόνο που αφήνει ατόφιο και βαθιά ριζωμένο μέσα σου είναι το φόβο της μοναξιάς. Την αρχέγονη ανασφάλεια ότι έζησες τελικά τη ζωή σου μόνος. Οτι έκανες λάθη και τα φαντάσματα του παρελθόντος πάντα θα σε στοιχειώνουν, θα στο θυμίζουν, θα δηλητηριάζουν κάθε πανηγυρισμό επετειακής επιβίωσης με το τοξικό τους αγκάθι.
Ρωτήσαμε λοιπόν την Ράμπλινγκ για το χρόνο, αν την τρομάζει που μεγαλώνει, αν φοβάται τα γηρατειά. Και μας απάντησε:
Οσο είσαι ακόμα ζωντανός, όσο ακόμα αναπνέεις, τόσο αναρωτιέσαι, τόσο αγωνίζεσαι με τον εαυτό σου, τόσο ερωτεύεσαι, τόσο φοβάσαι. Αυτό σημαίνει ότι είσαι όσο ζωντανός όσο ήσουν στα 20 σου χρόνια. Ναι, μπορεί το σώμα σου να έχει σκευρώσει και το πρόσωπό σου γεμίσει ρυτίδες. ΟΛΑ τα υπόλοιπα όμως παραμένουν ίδια. Εσύ κάτω από αυτό το δέρμα πάλλεσαι το ίδιο, επιθυμείς το ίδιο, αγαπάς το ίδιο. Και είναι τόσο υπέροχο που αυτή η ταινία το δείχνει επιτέλους. Που μπορούμε να το συζητάμε αυτό μεταξύ μας και με τις άλλες γενιές, μέσω της τέχνης. Χαίρομαι που εσείς οι νέοι άνθρωποι το καταλάβατε. Γιατί σας περιμένει και δε θέλω με τίποτα να απελπίζεστε: οι ίδιοι θα είστε - όσο παθιασμένοι και υπέροχοι και μοναδικοί ήσασταν στα 25 σας.
Οι επιλογές, ναι, θα είναι λιγότερες. Κι αυτό όμως θα είναι κέρδος. «Ω, όχι δε θα πάρω αυτό τον δρόμο. Ξέρω τι με περιμένει, το έχω ξανακάνει και δεν μου βγήκε σε καλό. Οχι, όχι αγάπη μου... » Θα γελάτε με τον εαυτό σας και θα νιώθετε πιο ελεύθεροι. Δε χρειάζεται να τα δοκιμάσετε όλα, δε χρειάζεται να αγωνιάτε με το γιατί δεν τα δοκιμάσατε όλα. Θα νιώθετε στο μεδούλι σας ότι είστε ακριβώς εκεί που επιλέξατε να είστε.
Μόνο το σώμα σε προδίδει. Ολα τα υπόλοιπα μένουν ίδια. Αν θέλεις να μείνουν ίδια. Γιατί το βλέπω γύρω μου: όσοι γέρασαν, επέλεξαν να γεράσουν. Αφέθηκαν, το πίστεψαν. Τα γηρατειά είναι απλώς λάθος τρόπος σκέψης. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια». Ο Τομ είναι κάπως έτσι και τον ταρακούνησα πολύ. Στα γυρίσματα τον ξεσήκωνα, τον τράνταζα, ήμουν bully μαζί του. Δεν μπορεί να γεράσει ο Τομ. Δεν το επιτρέπω....
Οσο βλέπαμε την ταινία και σκεφτόμασταν ότι τα γηρατεία είναι αναπόφευκτα, ακόμα και οι θρύλοι των roaring 60s γερνούν - κοίτα την Ράμπλινκ («Τhe Night Porter») και τον Κόρτνεϊ («Η Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλου Αποστάσεων»), γέρασαν κι αυτοί. Οσο ακούγαμε αυτή την 68 χρονών νέα κοπέλα να μιλάει καταλάβαμε στο πετσί μας ότι είχαμε άδικο. Τι ωραίο συναίσθημα να κάνεις λάθος....
Διαβάστε περισσότερα:
