Δεν υπάρχει καμία ευχή - με αυτή της «υγείας» να εξαιρείται έτσι κι αλλιώς διαχρονικά - που να μην μοιάζει φέτος την Πρωτοχρονιά λίγη, μπροστά στο κοσμική αμφιβολία με την οποία μπαίνει το 2021. Δεν είναι μόνο η ανυπομονησία του αν αυτός ο χρόνος θα είναι αυτός μέσα στον οποία θα αποχαιρετήσουμε (οριστικά;) την πανδημία, αλλά περισσότερο η ανησυχία του τι είναι αυτό που αυτή θα αφήσει πίσω της και πόσο καιρό θα χρειαστεί ο κόσμος για να επιστρέψει σε οτιδήποτε είναι η κανονική ζωή.
Διαβάστε ακόμη: Ο κόσμος υποδέχεται το 2021 με κλειστά σινεμά. Ως πότε;
Οπως συμβαίνει πια στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, ακόμη και γι' αυτήν την «κανονική ζωή» υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Ανάμεσα σε αυτούς που απαιτούν επιστροφή σε όλα όσα ήταν ο κόσμος πριν την επέλαση της πανδημίας και τους άλλους που αρνούνται να επιστρέψουν, αλλά πιο ορθά από την άποψη του «μάθηματος-πάθηματος», θέλουν να σταθούν λίγο και να αναλογιστούν πριν οργανώσουν τα επόμενα βήματα για το (νέο) μέλλον, υπάρχει και ο άμεσος χρόνος που ξεκινάει σήμερα. Και που χρειάζεται μια ευχή για το καλό ακόμη κι δεν πιάσει - σε αυτήν την περίπτωση θα προστεθεί στο καλάθι με όλες τις ευχές για το 2020 που αναβλήθηκαν για κάποια άλλη χρονιά.
Στις τελευταίες σελίδες της (εκ νέου) best-selling τη χρονιά που πέρασε «Πανούκλας» του Αλμπέρ Καμύ, σε μια στιχομυθία ανάμεσα στους δύο «πρωταγωνιστές» του δράματος, τον Ταρού και τον Κοτάρ, διαβάζουμε αυτό:
Τη μέρα που βγήκε το ανακοινωθέν της νομαρχίας, ο Κοτάρ αποσύρθηκε εντελώς από την κυκλοφορία. Δυο μέρες αργότερα, ο Ταρού τον πέτυχε στο δρόμο. Ο Κοτάρ τού ζήτησε να τον συνοδέψει ώς τη γειτονιά του. Ο Ταρού δεν είχε όρεξη, ήταν πολύ κουραστική εκείνη η μέρα. Ο άλλος επέμεινε. Φαινόταν ξαναμμένος, χειρονομούσε ανεξέλεγκτα, μιλούσε γρήγορα και δυνατά. Ρώτησε τον Ταρού αν, κατά τη γνώμη του, το ανακοινωθέν της νομαρχίας κήρυσσε επισήμως τη λήξη της πανούκλας. Φυσικά, για τον Ταρού, κανένα διοικητικό ανακοινωθέν δεν έφτανε από μόνο του για να σταματήσει μια επιδημία, ήταν όμως λογικό να σκεφτεί κανείς ότι, εκτός απροόπτου, η επιδημία όδευε προς το τέλος της.
«Ναι» είπε ο Κοτάρ, «εκτός απροόπτου. Και πάντα υπάρχουν απρόοπτα».
Ο Ταρού σχολίασε πως η νομαρχία είχε προβλέψει κατά κάποιον τρόπο την περίπτωση του απροόπτου, αναβάλλοντας για δύο εβδομάδες το άνοιγμα των πυλών.
«Και πολύ καλά έκανε» είπε ο Κοτάρ, πάντοτε κακόκεφος και εκνευρισμένος, «γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα, μπορεί και να τη διαψεύσουν».
Ο Ταρού είχε τη γνώμη πως τίποτα δεν αποκλειόταν, αλλά ήταν προτιμότερο να ελπίζει κανείς ότι οι πύλες δε θ’ αργούσαν να ανοίξουν και να ξαναρχίσει η κανονική ζωή.
«Ας πούμε, ας πούμε» τον έκοψε ο Κοτάρ, «αλλά τι εννοείτε όταν λέτε κανονική ζωή;»
«Καινούργιες ταινίες στους κινηματογράφους» απάντησε χαμογελώντας ο Ταρού.
Ας είναι αυτή η ευχή μας, λοιπόν για το 2021. Καινούργιες ταινίες στις αίθουσες, όσο πιο σύντομα γίνεται.
Μια σταθερά σε ένα τοπίο - αυτό του τι κινηματογράφου βλέπουμε αλλά κυρίως πώς τον βλέπουμε - που ανυπομονούμε να μας βρει στις αίθουσες με τα μέτρα ασφαλείας που θα εξασφαλίσουν τη διασκέδαση που μας έλειψε τόσο πολύ. Και ας είναι αυτή η επιστροφή καθαρή κσι εορταστική, χωρίς την ανώφελη δαιμονοποίηση της «πλατφόρμας» και του streaming, αλλά με διάθεση ενότητας σε όλα όσα θα ορίζουν από δω και πέρα το «σινεμά του μέλλοντος».
Δείχνοντας λίγη εμπιστοσύνη στον Αλμπέρ Καμί που λάτρευε τόσο πολύ το σινεμά ώστε να το θέσει ως τον απόλυτο δικό του ορισμό της κανονικής ζωής, διαβάζουμε λίγο παρακάτω, στις επόμενες παραγράφους της «Πανούκλας», ακριβώς όπως οφείλουμε να μην σταματάμε το «διάβασμα» εκεί ακριβώς που μας βολεύει.
Ο Κοτάρ όμως δε χαμογέλασε. Αναρωτιόταν μόνο αν η πανούκλα θα 'χε αλλάξει κάτι στην πόλη, ή αν όλα θα ξανάρχιζαν όπως παλιά, δηλαδή σαν να μην είχε συμθεί τίποτα. Ο Ταρού πίστευε πως η πανούκλα θ’ άλλαζε και δε θ’ άλλαζε την πόλη, ότι η μεγαλύτερη επιθυμία των συμπολιτών μας θα ήταν, δίχως άλλο, να κάνουν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, κι από μιαν άποψη τίποτα δεν είχε αλλάξει, από μιαν άλλη όμως, κανένας δεν μπορούσε να ξεχάσει, ακόμη και να το ’θελε, κι η πανούκλα άφηνε ίχνη, τουλάχιστον στις καρδιές. Ο μικροεισοδηματίας δήλωσε ορθά κοφτά πως αυτόν δεν τον ενδιέφερε η καρδιά, πως η καρδιά ήταν το τελευταίο που θα σκεφτόταν. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν αν θα μετασχηματιζόταν η οργάνωση καθαυτή, αν, ας πούμε, όλες οι υπηρεσίες θα λειτουργούσαν όπως και στο παρελθόν. Και ο Ταρού αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως δεν είχε ιδέα. Κατά τη γνώμη του, ήταν απόλυτα πιθανό πως όλες οι υπηρεσίες, που είχαν διαλυθεί με την επιδημία, θα είχαν κάποια προβλήματα ανασυγκρότησης. Εξίσου ενδεχόμενο ήταν πως θα προέκυπταν πολλά νέα προβλήματα, που θα επέθαλλαν, τουλάχιστον, την αναδιοργάνωση κάποιων παλαιών υπηρεσιών.
«Α!» είπε ο Κοτάρ, «διόλου απίθανο, ίσως όλοι χρειαστεί να ξαναρχίσουμε από την αρχή».
Ισως τελικά χρειαστεί να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Σε όλα. Και στο πώς βλέπουμε το σινεμά. Δεν είναι κακό. Ισως τελικά να είναι αναγκαίο.
Καλή χρονιά.
