Με τη σφραγίδα έγκρισης του Λόιντ Κάουφμαν έρχεται αυτή η αναβίωση του Toxie, όπως εδώ και δεκαετίες αποκαλούν τον αγαπημένο υπερήρωα-από-την-ανάποδη οι fans, σ' ένα φιλμ φιλότιμο που, όμως, κρατά την αίσθηση αλλά όχι και την ουσία των πρωτότυπων ταινιών (και σειρών και κόμικς κι ό,τι θέλεις).
Ηταν τέλη του '70, αρχές του '80 όταν ξύπνησε ο Toxic Avenger, μια εποχή πολύ πιο τολμηρή κι ιερόσυλη από τη σημερινή - ήρθε από το underground σινεμά κι έριξε το πράσινο φως του ως και τα '90ς, με μια σειρά από αληθινά b-movies, για να ψυχαγωγήσει, να γαργαλήσει με τα στοιχεία sexploitation του, για να κάνει καμουφλαρισμένο αντισυστημικό ακτιβισμό και να επικρίνει και την αμερικανική βιομηχανία της τεχνολογίας. Ο Toxie ήταν παραμορφωμένος αλλά παντοδύναμος, ολοσδιόλου χειροποίητος, ένας κάφρος πληγωμένος, με χρυσή καρδιά, με τοξικές φουσκάλες στο σώμα αλλά πάντα ικανός να σώσει ό,τι και όποιον/α χρειαζόταν σωτηρία.
Τι θέση μπορεί να έχει αυτός ο τοξικός εκδικητής την εποχή των υπερηρωικών υπερπαραγωγών της τελειότητας, των διαρκώς εξελισσόμενων εφέ, της πολιτικής ορθότητας, της Αμερικής του Τραμπ και των ατελείωτων universes; Μάλλον γραφική, όπως, τουλάχιστον, παρουσιάζεται σ' αυτή τη νέα ταινία, με τον Λόιντ Κάουφμαν στην παραγωγή και τον γνωστότερο ως ηθοποιό Μέικον Μπλερ στη σκηνοθεσία και το σενάριο.
Η ιστορία μόνο λίγο παραλάσσει την πρωτότυπη. Ενας κακότυχος επιστάτης εργοστασίου, ο Γουίνστον, ένας «μικρός άνθρωπος» (εμπνευσμένη η επιλογή του εξαιρετικού Πίτερ Ντίνκλατζ για το ρόλο, ο οποίος και δίνει μια μεγάλη ερμηνεία), πέφτει μέσα σε μια δεξαμενή με τοξικά ραδιενεργά απόβλητα. Αντί να πεθάνει, μεταλλάσσεται σε στραπατσαρισμένο, φρικτό στην όψη, πυρηνικό υπερήρωα που, με όπλο του μια σφουγγαρίστρα, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για ό,τι του συνέβη αλλά, ταυτόχρονα, να προσφέρει σωτηρία στην ανθρωπότητα και να κερδίσει και την εκτίμηση του έφηβου γιου του.
Το κινηματογραφικό αποτέλεσμα είναι πιστά γεμάτο σκηνές σπλάτερ, κατά στιγμές πολύ αστείο, συχνά συγκινητικό, διάστικτο με αναφορές στην πρώτη του ύλη, ξεκάθαρα πολύ πρόθυμο να φανεί αντάξιο της παράδοσης που αναβιώνει. Τόσο πολύ, όμως, που χάνει το στοίχημα εκείνο που με άνεση κέρδισε ο πρωτότυπος Toxie. Εκείνη ήταν μια ξέφρενη κωμωδία τρόμου (της Troma) και φαντασίας που, όπως όλα τα καλά b-movies, είχε ένα υπόβαθρο κοινωνικό και πολιτικό. Το νέο «The Toxic Avenger» δεν έχει στ' αλήθεια τίποτα να πει, παρά μια ιστορία πατέρα και γιου, μαζί με κάποια χαριτωμένα αλλά χωρίς ισχύ ευρήματα, όπως ότι ο τοξικός εκδικητής φορά ροζ τουτού του μπαλέτου.
Ετσι κι αλλιώς, η επιτυχία του Toxic Avenger ως τώρα κινήθηκε στο πλάι της mainstream κουλτούρας, ήταν μια φτηνή (από ανάγκη αλλά και από άποψη) πλάκα με τη δική της σημασία. Οχι πως η διανομή της νέας ταινίας ήταν εύκολη - έτοιμη από το 2023, περίμενε ενάμιση χρόνο για να βρει διανομέα που να μη φοβηθεί το άφθονο gore και να την αναλάβει. Ωστόσο οι ηθοποιοί είναι επώνυμοι, ο «χειροποίητος» χαρακτήρας δημιουργείται σκόπιμα, ως φόρος τιμής, παρά φυσικά και τελικά η ταινία μπερδεύει το σε ποιο κοινό απευθύνεται. Πάντως, όποιο κι αν είναι αυτό, άσχημα δεν θα περάσει, παρότι ο νέος Toxie δεν μοιάζει να έχει τη δύναμη να σηκώσει μια νέα παράδοση στους καταπράσινους ώμους του.