Ενας φανταχτερός, με χαρακτηριστικά ιταλικό τρόπο, συνδυασμός πληθωρικών στοιχείων είναι αυτή η ταινία, που ακόμα και στον τίτλο της έχει θαυμαστικό! Της όπερας, του μελοδράματος, της μόδας, της μυθολογίας, του star power. Το αποτέλεσμα είναι όντως φανταχτερό κι εντυπωσιακό, αλλά όχι ενδιαφέρον.
Σήμερα γάμος γίνεται, ο Ορφέας θα παντρευτεί την όμορφη Ευρυδίκη του, όμως την ώρα που ζευγάρι και φίλοι είναι μαζεμένοι στα σκαλιά (του Δημαρχείου;), έρχεται ο σαρδόνιος γκάνγκστα Μεφιστοφελής, πυροβολεί τη νύφη και την παίρνει μαζί του σ' ένα ξενοδοχείο που λέγεται, τι άλλο, Αδης. Εκεί θα κατευθυνθεί και ο συναισθηματικά πληγωμένος Ορφέας, μ' ένα ταξί που οδηγεί το εξυπνοπούλι Χάρων (ο Κασέλ σε αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων) και θα προσπαθήσει να πάρει πίσω την αγαπημένη του.
Η έκβαση λίγο-πολύ γνωστή, η μέθοδος όχι. Η βαση, εκτός από ένας συνδυασμός της αρχαιοελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας με σύγχρονα στοιχεία, είναι η όπερα «Ορφέας και Ευρυδίκη» του Γκλουκ. Αυτή σκηνοθετεί ο Ντάβιντε Λιβερμόρε, με πείρα σε μεγάλες θεατρικές παραγωγές σε λυρικές σκηνές και ο Πάολο Γκεπ Κούκο που ειδικεύεται σε video design πάλι για ανεβάσματα όπερας.
Οι δυο τους χτίζουν, από τη μια πλευρά, ένα σκηνικό, ένα σύμπαν, φτιαγμένο σχεδόν εξολοκλήρου ψηφιακά, με green screen ή ειδικά εφέ, που επειδή, επιλέον, είναι σκοτεινό, deathιάρικο και απειλητικό, θυμίζει νουάρ κόμικς. Από την άλλη, συνθέτουν μια αφήγηση που αποτελείται από ένα best από άριες, τις πιο γνωστές, τις πιο προφανείς, από Carmen και La bohème σε Traviata, Rigoletto και Madama Butterfly και Tosca και Turandot, πασπαλίζοντάς τις και με λίγο The Power of Love των Frankie Goes to Hollywood σε μια ξεψυχισμένη διασκευή. Σαν να μην έφταναν ούτε αυτά, ούτε πρωτότυπο σκορ του Μάριο Κόντε, ούτε και ο Πλάθιντο Ντομίνγκο να εκτελεί χρέη διευθυντή ορχήστρας στις εκτελέσεις, ως συμπαραγωγοί έρχονται και οι Dolce & Gabbana, που φέρνουν μαζί τους πολυτελείς κορσέδες τους, το όλο μετάξι bondage τους και τις αυστηρές μα αισθησιακές γραμμές τους, εντείνοντας το υπερβατικό στοιχείο, ως προς τις βάτες τουλάχιστον.
Ομως σ' αυτό το σύμπαν που δημιουργεί προσδοκίες από μόνο του, το σενάριο αποδεικνύεται εξαιρετικά φτωχό, καταχρηστικό λες, προκειμένου να προχωρήσουμε στο επόμενο τραύμα και την επόμενη άρια. Οσο για πρωταγωνιστές, δίπλα σε κάποιες στάνταρντ αξιοπρεπείς εμφανίσεις από τον Βενσάν Κασέλ, τη Φανί Αρντάν και τη Ρόσι ντε Πάλμα που τσεπώνουν το μεροκάματο και προσφέρουν μια αίσθηση κανονικότητας, έχουμε δυο καταξιωμένους νέους τραγουδιστές της όπερας, τους Βαλεντίνο Μπούτσα, Μάριαμ Μπατιστέλι, που μπορεί να τραγουδούν υπέροχα αλλά δεν τα λένε με τίποτα ως ηθοποιοί, ενώ πνίγονται στο οριακά γκροτέσκ σκηνικό. Κι οι δυο συνδημιουργοί δεν αρκούνται καν σ' αυτά, αλλά συμπεριλαμβάνουν στην ταινία τους και εμβληματικές κινηματογραφικές αναφορές, σαν το αλά Μπέργκμαν σκάκι που παίζει ο Ορφέας με τον Μεφιστοφελή, ή το meta στοιχείο ότι ο ήρωας πρέπει να τραγουδήσει τέλεια μια άρια για να ξανακερδίσει την Ευρυδίκη του.
Η ταινία είναι σίγουρα εντυπωσιακή, με την έννοια ενός νεοπλουτίστικου πάρτι, όχι νεωτεριστική εκτός κι αν προβλέπει τις φτιαγμένες από AI ταινίες του μέλλοντος, αλλά λιγότερο κοντά σε μια κινηματογραφική εμπειρία και περισσότερο στις, για όσους και όσες θυμούνται, κασσέτες "Classics go Pop" που όταν ήμασταν παιδιά μας έκαναν να νομίζουμε ότι κάτι κατακτήσαμε από την ιστορία της τέχνης.