Στην προηγούμενη ταινία του, τεράστια επιτυχία και εκείνη στο γαλλικό box office όπως και τώρα η «Ορχήστρα του Αδερφού μου« ο Εμανουέλ Κουρκόλ ένωσε δύο κόσμους - αυτόν της φυλακής με αυτόν του θεάτρου σε ένα «Θρίαμβο», ερμηνευτικό πρωτίστως αλλά και ενδεικτικό ενός κινηματογράφου που αρκείται στα κλασικά προκειμένου να αναδείξει μια ανθρώπινη κατάσταση που όσο η κοινωνία δεν μπορεί να διορθώσει, ίσως μια ταινία μπορεί να αναδείξει.
Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, σε μια ταινία που ενώνει επίσης δύο κόσμους, όχι μόνο ταξικά αλλά και ως φιλοσοφία, μιλώντας για το δικαίωμα όλων σε ίσες ευκαιρίες.
Αφορμή είναι η (θα μπορούσε να είναι και αληθινή) ιστορία του Τιμπό, διάσημου διευθυντή ορχήστρας που όταν θα χρειαστεί τη βοήθεια του οικογενειακού του DNA, θα ανακαλύψει πως είναι υιοθετημένος και έχει έναν αδερφό με τον οποίο τον χωρίζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά χιλιόμετρα. Η νέα του οικογένεια ζει στο γαλλικό Βορρά και ο αδερφός του συμμετέχει σε μια ερασιτεχνική τοπική ορχήστρα, την οποία ο Τιμπό θα αναλάβει αρχικά για να μπορέσει να πείσει τον αδερφό του να τον βοηθήσει να ζήσει, σταδιακά όμως επειδή θα ανακαλύψει κάτι από την ουσία της πραγματικής ζωής.
Οσο προβλέψιμη κι αν είναι η συνέχεια μιας ταινίας που ξεκινάει με αυτά τα διαπιστευτήρια, τόσο ο Εμανουέλ Κουρκόλ επενδύει στο καθαρό συναίσθημα προκειμένου να δώσει στην ιστορία του αποχρώσεις μέχρι και ενός υπαρξιακού οδηγού επιβίωσης.
Με όργανα του δύο πραγματικά υπέροχους ηθοποιούς (τον Μπενζαμέν Λαβέρν στο ρόλο του Τιμπό και τη νέα αποκάλυψη του γαλλικού σινεμά Πιερ Λοτάν στο ρόλο του αδερφού του - μερικές από τις κοινές σκηνές τους είναι πραγματικά ένα δείγμα υποκριτικής απλότητας), ο Κουρκόλ ενορχηστρώνει εδώ μια σύνθεση που διαθέτει όλες τις γέφυρες που ολοκληρώνουν μια συγκινητική διαδρομή. Με ημιτόνια κωμωδίας, ιντερλούδια μελαγχολίας, συγχορδίες δράματος και μια άψογα κουρδισμένη ορχήστρα συντελεστών, το φιλμ που ξετυλίγεται ως κάτι γνώριμο αποκτά γρήγορα τις διαστάσεις μιας ανακουφιστικά ασφαλούς αφήγησης που πείθει για τις προθέσεις της.
Στο τέλος (που δεν αποκλείεται να σε βρει με δάκρια στα μάτια), μια μικρή ταινία έχει πει πολλά για έναν κόσμο άνισο και άδικο αλλά και περισσότερα από πολλές άλλες για τη δύναμη της τέχνης ως θεραπευτικό μέσο πολλαπλών τραυμάτων.