Είναι αδύνατον να δεις το «Soul», μια από τις πιο ενήλικες, ευαίσθητες, εγκεφαλικές ταινίες της Pixar, χωρίς ν' αναλογιστείς πώς το αγαπημένο στούντιο υπονομεύει τον εαυτό του και μόνο με την ύπαρξη του «Inside Out».
Ο Τζο Γκάρντνερ (με τη φωνή του Τζέιμι Φοξ στην ov), είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ένας πιανίστας της τζαζ που ονειρεύεται μια πετυχημένη καριέρα σε μπάντες και βραδινά κλαμπ, αλλά αρκείται να διδάσκει σχολικές τάξεις. Η μητέρα του, με την οποία είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένος, κάνει ό,τι μπορεί για να του θυμίζει ότι είναι loser. Οταν το αστέρι του Τζο πάει ν' ανατείλει με μια πολυπόθητη δουλειά, η μοίρα θα τον φέρει σ' αυτόν τον μυστηριώδη κόσμο μεταξύ ζωής και θανάτου. Εκεί, ο Τζο θα γνωρίσει την 22, μια ψυχή έτοιμη να πάρει τη θέση του στη Γη, όμως απρόθυμη, επειδή δεν βλέπει τι το ελκυστικό υπάρχει στο δικό μας σύμπαν.
Η αγάπη της ταινίας για την τζαζ είναι μεταδοτική, το ίδιο και η ατμόσφαιρα του σάουντρακ των, τελικά, τόσο πολυπρισματικών Τρεντ Ρέζνορ και Ατικους Ρος. Το animation κερδίζει το στοίχημα, τόσο στο ζηλευτό νεοϋορκέζικο ντεκόρ των βιαστικών ανθρώπων, των μισοφωτισμένων μπαρ, όσο και στο φαντασιακό «μεταίχμιο». Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, η ύπαρξη του «μετά και πριν», στελεχωμένου από μικρά αλλόκοτα πλασματάκια που αργούν να κερδίσουν τη συμπάθεια, αλλά με μια αίσθηση ότι η επιφυλακτικότητα είναι... αμφίδρομη.
Τα νοήματα της ταινίας είναι, όπως πάντα, σύνθετα και καίρια, γιατί ο Πιτ Ντόκτερ και η Pixar ποτέ δεν αρκούνται στο να καλύψουν μόνο το κάτω σκαλοπάτι του ηλικιακού target group τους. Η αίσθηση της δυσεύρετης ομορφιάς της ζωής, της ανάγκης να εκμεταλλεύεσαι την κάθε μέρα, του φόβου, της παραδοχής και της υπέρβασής του, συγκινούν με τρόπο παιδικά αφοπλιστικό. Παρόλ' αυτά, το «Soul», με την ομορφιά της... ψυχής του, δεν καταφέρνει να κερδίσει ολοκληρωτικά της δική μας, παραμένοντας στη σφαίρα του θαυμαστού, αλλά όχι του οικείου, του προσωπικού.
