Η σειρά «Resident Evil» της Capcom, από την κυκλοφορία του πρώτου παιχνιδιού το 1996, έχει επηρεάσει όσο λίγα franchises τη βιομηχανία των video games. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχει καταφέρει να χτίσει ένα τεράστιο σύμπαν γεμάτο από τους κλασικούς ήρωες και τους κακούς του, τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες με σκοτεινούς σκοπούς, δολοφονικούς ιούς και δολοπλοκίες και φυσικά τα αγαπημένα σε όλους ζόμπι (μαζί με άλλα τέρατα, έτσι για ποικιλομορφία).
Η επιτυχία της σειράς ήταν τόσο μεγάλη που το franchise επεκτάθηκε γρήγορα και σε ταινίες, anime, βιβλία, σειρές και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί, τα οποία είχαν ως σκοπό να μεγαλώσουν, όσο μπορούσαν, τη μυθολογία του σύμπαντος αυτού. Μια από αυτές τις ταινίες είναι και το πρόσφατο anime «Resident Evil: Death Island», σίκουελ της επίσης anime ταινίας του 2017, «Resident Evil: Vendetta», την οποία ενδιαφέρει περισσότερο να είναι ένα καθαρό fan service παρά οτιδήποτε άλλο.
Ο πράκτορας Λίον Σ. Κένεντι είναι σε αποστολή: προσπαθεί να σώσει τον Δρ. Αντόνιο Τέιλορ από απαγωγείς, όταν μια μυστηριώδης γυναίκα ανατρέπει την καταδίωξη. Την ίδια ώρα, ο πράκτορας Κρις Ρέντφιλντ διερευνά μια εμφάνιση ζόμπι στο Σαν Φρανσίσκο με άγνωστα τα αίτια της μόλυνσης. Το μόνο κοινό που συνδέει τα θύματα είναι πως όλοι είχαν πρόσφατα επισκεφθεί το νησί-φυλακή του Αλκατράζ. Ο Κρις κι η ομάδα του θα πάνε στο νησί για έρευνα, αλλά εκεί τους περιμένει ένας νέος εφιάλτης.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: δεν υπάρχει τίποτα κακό με το μια ταινία να απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε κάποιους φαν, πόσο μάλλον όταν ένα franchise, σαν το «Resident Evil», μετρά πάνω 27 χρόνια ζωής. Αλλά το «Resident Evil: Death Island», ακόμα και ως fan service, μοιάζει πρόχειρο, κυρίως όσον αφορά το σενάριό του. Σίγουρα ποτέ η πλοκή των παιχνιδιών δεν ήταν το δυνατό τους σημείο - αντιθέτως μάλιστα θεωρείται και το πιο αδύναμο - αλλά εδώ μοιάζει σαν να έχει φτάσει σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα.
Ακολουθώντας πιστά σχεδόν τις σεναριακές τροπές των παιχνιδιών, η ταινία αυτή τα έχει όλα: από ζόμπι και άλλα μερικά αγαπημένα τέρατα της σειράς (όπως lickers αλλά σε μια πιο αμφίβια εκδοχή τους), μυστικά υπόγεια εργαστήρια, αλλά και μεταλλαγμένους (τελικούς) κακούς. Ομως οι διάλογοι μοιάζουν προχειρογραμμένοι, με τις ατάκες να προκαλούν άβολα χαχανητά με το πόσο κακοί μπορεί να είναι (τουλάχιστον δεν ακούγεται κάτι του τύπου «Jill sandwich» - if you know, you know), ενώ η πλοκή δεν βγάζει σχεδόν κανένα νόημα, αντίθετα, πολλές φορές δημιουργεί την εντύπωση πως έχεις χάσεις κάποιες σκηνές από την ταινία.
Ετσι όλο το φιλμ μοιάζει σαν ένα βίντεο το οποίο έχει φτιάξει κάποιος κόβοντας το gameplay και απλώς ενώνοντας μαζί τις FMV σκηνές που παίζονται ανάμεσα, με το animation, σίγουρα κάπως καλύτερο από την προηγούμενη ταινία, χωρίς να παύει να μοιάζει άβολα άκαμπτο και σκληρό, σαν κάτι που βλέπαμε σε κονσόλες δυο γενιές πριν.
Τουλάχιστον αυτό που θα χαροποιήσει τους φαν είναι ότι φέρνει τους πιο αγαπημένους ήρωες από όλη τη σειρά σε μια ταινία, κάτι σαν τους «Εκδικητές», αν θέλετε, του «Resident Evil». Σίγουρα θα ακουστούν επιφωνήματα χαράς βλέποντας τους Κρις Ρέντφιλντ, Τζιλ Βάλενταϊν, Λίον Σ. Κένεντι, Κλερ Ρέντφιλντ και Ρεμπέκα Τσέιμπερς όλους μαζί σε μια ταινία να συνεργάζονται για να αποτρέψουν τα σχέδια ενός κακού, ο οποίος, αν και αρχικά φαίνεται πως έχει ένα-δυο επίπεδα παραπάνω από τον κλασικό τρελό που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο, μέχρι το τέλος δεν καταφέρνει να σε κερδίσει.
Το «Resident Evil: Death Island» σίγουρα θα ικανοποιήσει κάποιους φαν, κυρίως όσους διψάνε για μια ακόμα περιπέτεια μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο video game στο αγαπημένο τους franchise. Ομως όλοι οι υπόλοιποι, αλλά και αυτοί που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι εστί T-Virus, Umbrella και B.S.A.A., μάλλον θα βρουν κάτι πολύ καλύτερο για να περάσουν τον (κινηματογραφικό) χρόνο τους.
