Το Petite Fleur του Σίντνεϊ Μπεσέ είναι από τα ωραιότερα τζαζ κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ: μελωδικό, γοητευτικό, γεμάτο υποσχέσεις κι ερωτισμό. Οταν, όμως, το ακούσεις ξανά και ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές, θ' αρχίσει να σου προκαλεί ανία, ακόμα και οργή.
Το ίδιο μοιάζει να νιώθουν ο Χοσέ και η Λουσί για την καθημερινότητα και τη σχέση τους. Νεαρό παντρεμένο ζευγάρι που έχει εγκατασταθεί στην άχαρη κεντρική Γαλλία για επαγγελματικούς λόγους, εκείνος Αργεντίνος, εκείνη Γαλλίδα, εκείνος τώρα άνεργος, εκείνη μπαϊλντισμένη, έχουν, επιπλέον, να φροντίζουν το νεογέννητο μωρό τους. Κάποτε πολύ ερωτευμένοι, θα νιώσουν τη ρουτίνα και την πίεση να αλλοιώνουν τον έρωτά τους. Η σωτηρία θα βρεθεί για τη Λουσί στην εναλλακτική ψυχοθεραπεία, για τον Χοσέ στις καθημερινές απόπειρες να… σκοτώσει τον αφόρητο γείτονά του. Ακούσια κι επαναλαμβανόμενα, πάντα συνοδεία του Petite Fleur: κι ο εκνευριστικός, μπον βιβέρ, εξυπνάκιας Ζαν-Κλοντ δεν λέει να πεθάνει!
Μετά από μια σειρά αιχμηρά κοινωνικά και κυρίως πολιτικά θρίλερ («Ο Φοιτητής», «Paulina», «Ο Πρόεδρος», πιο πρόσφατα το υποψήφιο για Οσκαρ «Argentina, 1985»), ο Αργεντίνος Σαντιάγο Μίτρε κάνει για πρώτη φορά σινεμά στη Γαλλία, βασίζεται στο μυθιστόρημα «Petite fleur» του Αργεντίνου Γιοζί Χαβίλιο και παρουσιάζει την οικογενειακή «ευτυχία» ως ένα σερί από υπερβατικές, αιματοβαμμένες μάχες.
Το φευγάτο, διασκεδαστικό εύρημα των επαναλαμβανόμενων προσπαθειών δολοφονίας προς τη μέση της ταινίας εξαντλείται και οι παράλληλες ιστορίες δεν ολοκληρώνονται σεναριακά, όμως ο Μίτρε έχει έναν χαριτωμένα κυνικό τρόπο να... ψυχαναλύει τα σύγχρονα ζευγάρια και τον αγώνα τους για ευτυχία, ενώ το τρίο των πρωταγωνιστών, παρά τα γλωσσικά μπερδέματα ή και χάρη σ' αυτά, ανεβάζει σταθερά το κέφι.
