«Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν πολιτικό δίχως φιλοδοξία», λέει κάποια στιγμή στην ταινία ο πρόσφατα εκλεγμένος πρόεδρος της Αργεντινής τον οποίο υποδύεται απολαυστικά ο Ρικάρντο Νταρίν στο φιλμ. Το ίδιο ισχύει και για έναν σκηνοθέτη και βλέποντας το «La Cordillera», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σαντιάγο Μίτρε δεν υπολείπεται φιλοδοξίας.
Η Τρίτη μεγάλου μήκους του μετά τον «Φοιτητή» και το «Paulina» είναι ένα πολιτικό θρίλερ που θέλει να κοιτάξει τον τρόπο που κινούνται τα γρανάζια μιας πολιτικής μηχανής, όσο και την προσωπικότητα ενός πολιτικού που βρίσκεται σε μια προσωπική αλλά κι «επαγγελματική» κρίση.
Ο Ερνάν Μπλάνκο είναι ένας πολιτικός που έφτασε απροσδόκητα στο μεγαλύτερο αξίωμα της χώρας του, πατώντας πάνω στο προφίλ ενός «απλού ανθρώπου», ενός άντρα σχεδόν δίχως ιδιότητες κι όταν τον συναντάμε για πρώτη φορά, στο προεδρικό αεροπλάνο, καθ’ οδόν προς μια σύνοδο κορυφής μεταξύ των αρχηγών των κρατών της Νότιας Αμερικής, βρίσκεται ήδη στο πιο κρίσιμο σημείο της μέχρι τώρα πολιτικής και προσωπικής διαδρομής του.
Ο πρώην σύζυγος της κόρης του πρόκειται να τον κατηγορήσει για κακοδιαχείριση χρημάτων την περίοδο που ήταν μέλος της τοπικής κυβέρνησης και τα μέσα ενημέρωσης της χώρας του αναρωτιούνται έντονα αν αυτός ο «απλός άνθρωπος» είναι κάτι περισσότερο από αυτό, αν είναι ένας ικανός πολιτικός με κάποιου είδους όραμα.
Ο Σαντιάγο Μίτρε θα τον φέρει σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο σε μια βουνοκορφή του Περού κι εκεί με βραδυφλεγή, μα συναρπαστικό τρόπο θα αποδομήσει σταδιακά την εικόνα του μέσα από τις πράξεις του τόσο στην πολιτική αρένα όσο και στην οικογενειακή και προσωπική, αφού η κόρη του, η οποία είναι ένα ψυχολογικό ερείπιο θα βρεθεί κι αυτή εκεί για να απομακρυνθεί από το επικείμενο σκάνδαλο.
Αυτή θα είναι άλλωστε ο καταλύτης για για κοιτάξουμε πίσω από το προσωπείο του ήρωα κι ακόμη κι αν η παρουσία της εκεί δυναμιτίζει κάπως το οικοδόμημα του φιλμ μέσα από μια ιστορία που ξετυλίγεται σε διαφορετικό ύφος και φέρνει έναν αέρα φανταστικού στην ιστορία. Σε αυτό βοηθά ίσως και το μέρος που είναι τοποθετημένο το φιλμ σε ένα ξενοδοχείο στην κορυφή ενός χιονισμένου πουθενά, φέρνοντας στο μυαλό το Overlook Hotel στην «Λάμψη» του Κιούμπρικ.
Με τα πόδια του στο αμερικανικό πολιτικό σινεμά της δεκαετίας του 70 και το κεφάλι του σε μια περιοχή που μοιάζει να βρίσκεται πιο κοντά σε αυτή του «House of Cards» με μια γερή δόση μεταφυσικού, το «La Cordilliera» έχει αιχμή και χιούμορ, περίσσια ατμόσφαιρα κι αγωνία. Κι αν δεν λέει κάτι αληθινά καινούριο ή συνταρακτικό για τους ανθρώπους ή τους πολιτικούς, το κάνει με απόλυτα ελκυστικό κι ενδιαφέροντα τρόπο.
