Eνας υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών, ο Τζέρι Λέιν, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να σταματήσει μια θανατηφόρα πανδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε επιθετικά «όντα». Ο ιός, όμως, εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου με αποτέλεσμα να απειλούνται άμεσα με ανατροπή στρατοί και κυβερνήσεις, αλλά και με αποδεκατισμό η ίδια η ανθρωπότητα.
H πρώτη έκπληξη; Οχι, το «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» δεν ήταν η αποτυχία που όλοι προέβλεπαν. Εκπληξη δεύτερη; Παρ΄ότι ξεκίνησε χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο, παρά τους υπεράριθμους σεναριογράφους, παρά τα συμπληρωματικά γυρίσματα, το φιλμ δεν μοιάζει με ένα κομμένο και ραμμένο τέρας του Φρανκενστάιν. Οχι απλά έχει συνοχή και ρυθμό μα παρακολουθείται σχεδόν με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, έστω κι αν μπορείς με βεβαιότητα να καταλάβεις από ποιο σημείο και μετά χρειάστηκε να αλλάξει κατεύθυνση προκειμένου να ολοκληρωθεί με έναν ικανοποιητικό τρόπο.
Ομως ακόμη κι αν το φιλμ του Φόρστερ δεν είναι μια αψεγάδιαστη ταινία, δεν παύει να είναι ένα blockbuster για θεατές που δεν απαγορεύουν στον εγκέφαλό τους να λειτουργεί όταν τα χέρια τους αγγίζουν το ποπ κορν. Κι από την άλλη μεριά, δεν θα αφήσει ανικανοποίητους ούτε εκείνους που αρέσκονται στην λαγνεία του τέλους που κάνει κάθε ταινία καταστροφής τόσο ελκυστική.
Ομως αυτός ο «Πόλεμος» είναι κατ΄ επίφαση μόνο μια ταινία με ζόμπι, αφού ακόμη κι αν παίρνει τους νεκροζώντανους και τον τρόμο που διασπείρουν απόλυτα στα σοβαρά, τουσ χρησιμοποιεί απλά για να πει μια ιστορία που θα μπορούσε να λειτουργεί το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα με κάποιου άλλου είδους απειλή στο κέντρο της.
Το βιβλίο του Μαξ Μπρουκς άλλωστε δεν ήταν μια περιπετειώδης action ιστορία επιβίωσης αλλά μια σειρά από υποθέσεις για το πως ένα τέτοιο σενάριο θα αντιμετωπιζόταν από τις κυβερνήσεις και τους πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο. Και μπορεί ο συγγραφέας να έχει κρατήσει τις αποστάσεις του από το φιλμ λέγοντας ότι το μόνο κοινό με το βιβλίο του είναι ο τίτλος μόνο, όμως οι κοινωνικοπολιτικές αιχμές δεν απουσιάζουν.
Η στάση της αμερικάνικης ηγεσίας απέναντι στον ήρωα και την οικογένειά του, η κυνική ματιά στο παιχνίδι της επιβίωσης, η κατάσταση στην Βόρεια Κορέα και το Ισραήλ μπορεί να μην αποτελούν ακριβώς έναν βαθύ πολιτικό σχολιασμό αλλά προσφέρουν τροφή για σκέψη σε έναν θεατή που ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο.
Οσο για εκείνους που φιλοδοξούν να δουν μια zombie movie το φιλμ μπορεί να τους απογοητεύει στα επίπεδα του gore και του αίματος, αλλά δεν μπορείς να αναγνωρίσεις πως όχι μόνο πετυχαίνει να στήσει μια ανέλπιστα τεταμένη ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά έχει κι έναν καινούριο θεαματικό τρόπο να απεικονίσει τις ορδές των νεκρών και το modus operandi τους.
Κάτι που μοιάζει σχεδόν τόσο ανέλπιστο όσο και το γεγονός ότι λίγες μόλις μέρες μετά την έξοδό του στις αίθουσες της Αμερικής, ακούγονται ήδη ψίθυροι για ένα sequel. Μια σκέψη που πριν λίγες μόνο μέρες θα ακουγόταν σχεδόν εξωφρενική. Αλλά που τώρα όχι απλά μοιάζει αναμενόμενη, αλλά αν θέλετε να πάμε τα πράγματα λίγο πιο μακριά, σχεδόν καλοδεχούμενη.
Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ»
