Ενα σπίτι σίγουρα δεν είναι μόνο οι τοίχοι του, ούτε καν μόνο η στοργικά φυτεμένη συκιά που κάθε χρόνο ελπίζεις ότι θα βγάλει καρπούς, έστω κι αν κάθε χρόνο σε προδίδει. Αυτό που είναι ένα σπίτι διερευνά στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του ο Ισπανός Αλεξ Μοντόγια, κουβαλώντας μαζί του τρεις γενιές μιας οικογένειας, λάθη, ανταγωνισμούς, μυστικά, ενοχές, αγάπη: ζωή.
Σ' αυτό το απλό, χειροποίητο πατρικό σπίτι στο χωριό, με τη μεγάλη αυλή και τα φυτά και τα δέντρα της, μαζεύονται τα τρία αδέλφια με τις οικογένειές τους: ο πετυχημένος συγγραφέας Χοσέ με τη νέα του σύντροφο, ο βιοπαλαιστής Βιθέντε με τη γυναίκα και την κόρη του, η Κάρλα, η μόνο που έχει παραμείνει στην περιοχή. Ο πατέρας τους έφυγε από τη ζωή και τώρα πρέπει να καταπιαστούν με το σπίτι του, εκείνο που ο ίδιος συντηρούσε και φρόντιζε για να μπορεί, όταν δεν είχαν πολλή δουλειά ή όταν τους περίσσευε χρόνος, να τους συγκεντρώνει εκεί και να τους βλέπει. Σ' ένα πράγμα μόνο συμφωνούν τα τρία αδέλφια: το σπίτι πρέπει ν' αδειάσει και να πουληθεί. Ή μήπως όχι;
Ο Μοντόγια διασκευάζει το ομότιτλο graphic novel του Πάκο Ρόκα, σε μια ταινία ζεστή και φυσική, όσο το φυσικό φως που χρησιμοποιεί ο Γκιγιέμ Ολιβερ στη φωτογραφία του, στις σκηνές που κυλούν σαν σε φυσικό χρόνο, μεταξύ της αναστάτωσης του παρόντος και της μνήμης του παρελθόντος που το καθένα από τα παιδιά και τα εγγόνια ανασύρουν λίγο πριν τον οριστικό αποχαιρετισμό.
Χωρίς μεγαλοστομίες, συγκροτημένα και γλυκά, η ταινία θα μιλήσει για τον χρόνο που περνά, τα όνειρα που έγιναν ή δεν έγιναν πραγματικότητα, τις ανάγκες που αλλάζουν με την εποχή, αυτόν το σύνδεσμο με το παρελθόν που γίνεται τέτοιο βάρος στην καθημερινότητα - εκτός αν μια αφορμή σε κάνει να το ξαναγαπήσεις. Μια μικρή ταινία για μικρές ζωές, συγκινητική επειδή είναι τόσο προσωπική και τόσο κοινό βίωμα, μια επισήμανση ότι μια απλή μεταφύτευση μπορεί ν' αρκεί για να κρατηθεί ζωντανή η ιστορία των ανθρώπων.