Ο εβδομηντάρης Αντουάν έχει αποφασίσει ότι δεν θέλει να συνεχίσει. Ενας ηλικιωμένος άντρας, πάλαι ποτέ διάσημος τραγουδιστής, μπαίνει σε ένα τρένο για την Ελβετία, με σκοπό να βάλει τέλος στη ζωή του, ήσυχα, με αξιοπρέπεια, όπως νομίζει ότι του αξίζει. Μέχρι που στο ίδιο βαγόνι εμφανίζεται η Βικτουάρ: μια γυναίκα ζωηρή, απρόβλεπτη, που μιλάει χωρίς φίλτρο και κουβαλάει το δικό της φορτίο. Το ταξίδι τους, προφανώς, δεν θα πάει όπως το είχε προγραμματίσει κανείς από τους δύο.
Ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί κάνει η ταινία και δεν ολοκληρώνει τη διαδρομή. Το σενάριο φλερτάρει με την ιδέα του να πει κάτι αληθινά τολμηρό, αλλά φοβάται και κρύβεται σε μια παραληρηματική κωμωδία. Το ταμπεραμέντο των πρωταγωνιστών, η θυελλώδης loser Βικτουάρ της Βαλερί Λεμερσιέ και ο μονίμως μελαγχολικός crooner Αντουάν του Ζεράρ Νταρμόν που τραγουδά το Mambo Italiano τόσο πικρά όσο κανείς ποτέ, η καρτποσταλική φωτογραφία, βαστούν για λίγο το ενδιαφέρον, πριν αυτό χαθεί σε διαλόγους γλυκερούς και σε μια ιστορία που περιφέρεται χωρίς κατεύθυνση.
Η ταινία έχει χάρη, έχει ένα άγγιγμα ρετρό μέσα σ' έναν σύγχρονο δυσνόητο κόσμο όπου η ελευθερία χαρίζεται και μαζί περιορίζεται, έχει ένα ελκυστικό location, κάτι λέει και για την πάλη του ανθρώπου με το χρόνο και τη φθορά που αυτός φέρνει, αλλά παραμένει «στα πάνω-πάνω» για να μη χάσει τον χαρακτηρισμό της κωμωδίας, έστω κομεντί.