Μήπως, αντί να γράψουμε οτιδήποτε, γεμίζαμε τη σελίδα με στίχους των Κόρε. Ύδρο.; Πιο όμορφα θα ήταν, πιο συγκινητικά και παθιασμένα. Γιατί αυτή είναι, κυρίως, η αίσθηση με την οποία σ' αφήνει το ντοκιμαντέρ του ως τώρα δημοσιογράφου Βύρωνα Κριτζά, μια αίσθηση fandom και, μαζί, μια υπενθύμιση του πόσο σκληρά σκάει, πάντα, το παρελθόν στο παρόν.
Θαυμαστής κι ο ίδιος της μπάντας από την Κέρκυρα (παρουσιάζοντας την ταινία, ο Γιάννης Παλαβός τη χαρακτήρισε τη σημαντικότερη ελληνική μπάντα των τελευταίων χρόνων. Αληθεύει; Οχι, αλλά η φυτιλιά μάς απασχόλησε υπέροχα όλο το βράδυ), ο Βύρων Κριτζάς πιάνει την ιστορία των Κόρε. Ύδρο. από την αρχή, στο λαμπερό και πάντα καλλιεργημένο στην τέχνη νησί του Ιονίου, ως τις μέρες και νύχτες της δόξας, ως τη διάλυση και το σήμερα. Το υλικό που χρησιμοποιεί, από τρόπον τινά home movies μέχρι βιντεοσκοπήσεις συναυλιών είναι πολύτιμο και πλούσιο. Οι ομιλήτριες και ομιλητές, κινηματογραφημένοι στους όμορφους κόσμους τους, είναι επίσης έξυπνα και σωστά επιλεγμένες/οι, με αγαπημένους μας τον Ξενοφώντα Ραράκο που αποδεικνύεται κι ευσυγκίνητος, την (επίσης Κερκυραία) συγγραφέα Αλεξάνδρα Κ* που ξέρει τι λέει και τα λέει και νόστιμα και αιχμηρά, και τον διασκεδαστικότατο «hater» της ταινίας. Σημαντικές και οι δυο θεμελιώδεις συνεντεύξεις της ταινίας, μία με τον Παντελή Δημητριάδη, μία με τον Αλέξανδρο Μακρή, που μιλούν για το «μαζί» τους και την έκρηξη που δημιούργησαν, το χωρισμό τους, χωρίς να συναντηθούν στο σήμερα ποτέ.
Κι ο Κριτζάς σκηνοθετεί με ενέργεια, προσεγμένη αισθητική κι έναν παιδικό θαυμασμό συνδυασμένο με χιούμορ και συναίσθημα. Η ιδιαιτερότητα των Κόρε. Ύδρο. γίνεται κατανοητή, η επίδρασή τους τα χρόνια που έλαμψαν, στην εποχή τους, αλλά και στην επόμενη-μεθεπόμενη γενιά επίσης. Τι, ίσως, λείπει; Το βάθος. Η ένταση της πραγματικότητας, το σφίξιμο στο στομάχι, η δραματικότητα των προσωπικοτήτων, ιδιαίτερα του Παντελή Δημητριάδη. Η μαγεία αυτών των στίχων που είναι αστείρευτοι και δεν σταματούν να δίνουν. Η μελαγχολία της απώλειας.
Αλλά αυτός είναι ο (made by Κόρε. Ύδρο.) τίτλος της ταινίας, «Εδώ Μιλάνε για Λατρεία» και το ντοκιμαντέρ του Κριτζά εκεί εστιάζει. Στις μεγάλες αγάπες που ποτέ δεν θέλεις να πέσει πάνω τους σκόνη και ποτέ δεν θα επιτρέψεις σε άλλους να τις κρίνουν. Κι εκεί τα καταφέρνει μια χαρά.