Ας γνωριστούμε…

Ναι, αυτή είναι η πρώτη ταινία που έφερε τον Πράκτορα 007 στο σινεμά - αν και όχι το πρώτο στη σειρά μυθιστόρημα του Ιαν Φλέμινγκ – και που θεμελίωσε όχι μόνο μια κινηματογραφική παράδοση (ή/και λατρεία) των 60 χρόνων, αλλά κι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό είδος, το γνωστό… τζεϊμσμποντικό!

Σίγουρα, η ταινία έχει αξία από μόνη της, ένα άκρως ψυχαγωγικό και σκανταλιάρικα πονηρό, και για την εποχή του και για τώρα, θρίλερ μυστηρίου και καταδίωξης, με θαυμάσιο χιούμορ, υπερβατική αγωνία, εξωτικά και κοσμοπολίτικα locations κι έναν γοητευτικό, εξαιρετικά φωτογενή, πρωταγωνιστή. Το απόγειο του στιλ ντυμένο με ιβίσκους και θαλάσσια κοχύλια. Με μια πλοκή τόσο απίστευτη που σε παρασύρει στην υπερβολή της. Και με μια διάθεση οπτικοποίησης του πόθου για κάθε φύλο. Μπορεί ο αρρενωπός ήρωας του τίτλου ν’ αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, γίνεται όμως κι ο ίδιος, τακτικότατα, αναλώσιμο αντικείμενο του πόθου.

Αρα, ναι, το «Δρ. Νο» εξακολουθεί να βλέπεται με κέφι καλοκαιρινές μπουρμπουλήθρες, αλλά είναι αυτή η ταυτότητά του, ως η πρώτη ταινία Τζέιμς Μποντ, που του προσδίνει το έμβλημα του θρύλου.

Οπότε… ας γνωριστούμε! Με όποια στραβοπατήματα και με τις αξέχαστες στιγμές της, η ταινία έφερε στο σινεμά μια σειρά από πρωτιές που συντηρούνται ως σήμερα και, ακόμα καλύτερα, μεταβάλλονται καθώς αλλάζουν οι δεκαετίες και τα ήθη.

Εδώ είναι η πρώτη φορά που ο Σον Κόνερι φορά τον ήρωα του Φλέμινγκ. Που συστήνεται με μια από τις κλασικότερες, στην πορεία, ατάκες όλων των εποχών, στο καζίνο, απαντώντας σε ηδυπαθή κυρία απέναντί του που τον ρωτάει πώς τον λένε. Μποντ. Τζέιμς Μποντ. Και πίνει (για πρώτη φορά) το μαρτίνι του shaken, not stirred. Εδώ αναδύεται το πρώτο Bond girl, φυσικά η Ούρσουλα Αντρες (ντουμπλαρισμένη λόγω της βαριάς γερμανοελβετικής προφοράς της), από τη θάλασσα φορώντας μόνο ένα λευκό μπικίνι (που έμεινε στη μόδα για πάντα) κι ένα μαχαίρι. Σ’ αυτήν την ταινία θεσμοθετείται το πρώτο εργαστήριο gadget (προ Q ακόμα) όπου, με την παιδικότητα που χαρακτηρίζει την ταινία, ο υπάλληλος απλώς δίνει στον 007 ένα πιστόλι Walther PPK και του λέει να προσέχει. Πρώτη εξωτική αποστολή, στην Τζαμάικα, πρώτη φορά που ακούμε το διάσημο μουσικό θέμα του Μόντι Νόρμαν με την ενορχήστρωση του Τζον Μπάρι, πρώτη σεκάνς τίτλων, του Μόρις Μπάιντερ, κάπως πρωτόλεια σε σχέση με τις μεταγενέστερες, που, όμως, εμφανίζει τον 007 μέσα από την κάννη ενός πιστολιού, να στρέφεται προς την κάμερα και να «πυροβολεί» τον θεατή, με αίμα να κυλά στην οθόνη. Ο πρώτος υπερ-κακός με υπερ-κακό σχέδιο: ο Δρ. Τζούλιους Νο Ο Δρ. Τζούλιους σχεδιάζει ν’ αποτρέψει μια πρώιμη αμερικανική εκτόξευση πυραύλου στο διάστημα από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, με ένα όπλο… ραδιοκυμάτων. Και, φυσικά, η πρώτη φορά που βλέπουμε έναν macho πράκτορα να σιέται, να λυγιέται, να σέρνεται και να καταδιώκεται στα πιο απρόσμενα μέρη, με το κοστούμι του να μένει πάντα άθικτο.

Τα χρόνια έχουν περάσει, κι αυτός ακόμα ο Τζέιμς Μποντ του σινεμά και γλύκανε, και απογοητεύτηκε, και μεγάλωσε, και… ας μην κάνουμε σπόιλερ. Υπάρχει, όμως, μια ειλικρίνεια (μέσα στο απίθανο concept του φιλμ) και μια αγνή διάθεση ψυχαγωγίας στο «Δρ. Νο» που όχι απλώς συγκινεί, αλλά και σε διασκεδάζει αμείωτα, κάθε φορά που βλέπεις την ταινία. Μάλλον επειδή θέλεις κάποια πράγματα να μένουν ίδια, επειδή ένα καλό σενάριο δεν ξεπερνιέται ποτέ κι επειδή όσο κι αν μεγαλώνουμε, ένας Τζέιμς Μποντ σε θερινό μάς γυρίζει πάντα πίσω, στην αρχή.