Υπήρχε το «Τανγκό των Χριστουγέννων» του Νίκου Κουτελιδάκη, ένα υπέροχο δράμα με all star cast και πάθος (κοινό μ' αυτή την ταινία η διασκευή μυθιστορήματος, εδώ του Ντίκενς, εκεί του Ξανθούλη). Υπήρχε το «Κουραμπιέδες από Χιόνι» του Γιάννη Τσιμιτσέλη, μια κωμωδία πασπαλισμένη με αμηχανία (κοινό μ' αυτή την ταινία η τοποθεσία γυρισμάτων, τα γραφικά πέτρινα χωριά της Ηπείρου, τα Τζουμέρκα). Γενικώς, ωστόσο, η ελληνική παραγωγή δεν έχει τολμήσει πολλές φορές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες κι αυτό κάνει τα «Κάλαντα των Χριστουγέννων» μια ευχάριστη, ευωδιαστή ανάσα.
Το στόρι είναι, βεβαίως, διασκευή του ομότιτλου παραμυθιού του Ντίκενς, σε μια ελληνική βερσιόν. Ο Λυκούργος Βαρδής, ως άλλος γερο-Εμπενίζερ Σκρουτζ, είναι φιλάργυρος, άρα και τσιγκούνης και σκληρός απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους συγγενείς ή υπαλλήλους του, ακόμα και στα πεινασμένα παιδιά που τον τριγυρίζουν στο χωριό, ή τους εργάτες του μεταλλείου (του) που διαμαρτύρονται για κινδύνους που απειλούν τη ζωή τους. Παραμονή Χριστουγέννων, ωστόσο, ο τσιφούτης ήρωας θα δεχτεί την επίσκεψη πρώτα του άρτι θανόντα συνεταίρου του κι έπειτα τριών Πνευμάτων, που θα του δείξουν την αλήθεια για το παρελθόν του, την απονιά του παρόντος του και την τραγωδία του μέλλοντός του αν δεν αλλάξει μυαλά. Στην κάθε επίσκεψη, ο Λυκούργος ταξιδεύει νοητά στο χρόνο και βλέπει με καθαρότερα μάτια τη ζωή και τις πράξεις του.
Σίγουρα η ταινία μένει κοντά σε συμβατικές, παλιομοδίτικες (έστω, κλασικές), αισθητικές επιλογές. Ομως η δουλειά στη φωτογραφία (του Κωνσταντίνου Κουκουλιού, παραμυθένια στα φλας μπακ, τσαλακωμένη σέπια στο «παρόν» της ταινίας) είναι δημιουργική, τα σκηνικά πειστικά, τα κοστούμια δείχνουν βεστιαρίου, καλόγουστα ωστόσο, και, ναι, τα σαπισμένα δόντια των ηρώων και τα κάθε τόσο βρώμικα νύχια συμβάλλουν στη φυσικότερη αναπαράσταση, κάτι που τόσο συχνά λείπει από τις ελληνικές ταινίες εποχής.
Στους δεύτερους ρόλους, πνεύματα και μη, ξεχωρίζουν θαυμάσιες ερμηνείες, κυρίως ο Κωνσταντίνος Δανίκας ως κακοποιημένος υπάλληλος Δαμιανός, αλλά και ο τέως συνέταιρος Γιάννης Μπέζος, ο παραπεταμένος ανηψιός Κώστας Κορωναίος κι η υποτιμημένη γυναίκα του, Δάφνη Αλεξάντερ, ο Δημήτρης Καπετανάκος, τραχύς κι ευαίσθητος όπως πάντα, η Σμαράγδα Αδαμοπούλου παραμυθένια σαν πρώτος έρωτας, η Αμαλία Καβάλη κι η Μαργαρίτα Αλεξιάδη, γλυκές φιγούρες που πλαισιώνουν τον Δαμιανό. Κυρίως, ωστόσο, ο Κύπριος Λώρης Λοϊζίδης (και σεναριογράφος εδώ), ειδικά στις σκηνές που τον θέλουν γερο-Λυκούργο στριφνό και άκαρδο, αλλά και στη μεταστροφή του στο φινάλε, έχει μια μαγνητική ποιότητα που πολύ βοηθά την ταινία.
Πράγματι, αυτά τα «Κάλαντα των Χριστουγέννων» δεν είναι μια ταινία που θα ξεχωρίσει για την ευρηματικότητά της, όμως δεν προδίδει και τον σκοπό της, να προσφέρει μια ευπώλητη οψιόν για όλη την οικογένεια στις γιορτές. Και, για να είμαστε κι ειλικρινείς, φέρνει μια ζεστασιά κι ένα ζευγάρι υγρά μάτια ως το φινάλε της. Καλόκαρδα και σεβαστικά, όπως ταιριάζει σ' αυτές τις μέρες και στην καρδιά του πνεύματος του Ντίκενς και των Χριστουγέννων.
