Ενα γοητευτικό μελόδραμα στήνει ο Μαροκινός Σαΐντ Χαμίς Μπενλαρμπί, ερωτικό, πληθωρικό, πλούσιο και πολιτικό και λίγο φλύαρο, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες κι όπως η δεκαετία του '90 στην οποία εκτυλίσσεται.
Ποιοι έρωτες, όμως, ακριβώς; Η ταινία χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια κι έναν επίλογο. Το πρώτο φέρει το όνομα του Νουρ κι εκτυλίσσεται το 1990. Ενας 27χρονος παράνομος μετανάστης από την Αλγερία, ο Νουρ ζει στη Μασσαλία σχεδόν ηδονικά. Για «επάγγελμα» κάνει μικροληστείες με τους συμπατριώτες φίλους του, κολυμπά διονυσιακά στην παραλία, γεύεται κάθε στιγμή της ζωής χωρίς να της δίνει ίχνος αναφοράς. Ωσπου συλλαμβάνεται από τον Γάλλο αστυνομικό Σερζ Σπιαγκερί. Ο Σερζ και η γυναίκα του, η Νοεμί, θα γίνουν οι πυλώνες που διαμορφώνουν την πορεία του, καθώς τα κεφάλαια περνούν, σ' αυτό του Σερζ, σ' αυτό της Νοεμί, σ' αυτό της «Επιστροφής» το 1998 και στον Επίλογο του 1999. Μια δεκαετία μιας ζωής και χαμένης και κερδισμένης, μόνιμα ερωτευμένης όχι τόσο με πρόσωπα όσο, κυρίως, με την ελευθερία, εκείνη που βρίσκεται πέρα από τη θάλασσα που χωρίζει και ορίζει λαούς, τάξεις και την πορεία των ονείρων.
Η θάλασσα πρωταγωνιστεί στην ταινία και μέσα από τη φωτογραφία τον Τομ Αραρί, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά, μια και μια άγρια θάλασσα είναι οι ζωές των ηρώων της πριν, ίσως, ρίξουν μια άγκυρα, όταν ο καθένας βρει εκείνο που κρυφά του λείπει, στην απέναντι όχθη της διαδρομής του. Ο πρωταγωνιστής Αγιούμπ Γκρετά είναι απλώς συναρπαστικός, οι διακεκριμένοι Γάλλοι ηθοποιοί Γκρεγκουάρ Κολέν και Ανα Μουγκλαλίς είναι τόσο αταίριαστοι και μαζί τόσο καθηλωτικοί όσο και οι χαρακτήρες τους δραματουργικά, η αλγερινή μουσική Ράι που κατακλύζει σκηνές δράσης ή ανθρώπινης σύζευξης λειτουργεί μ' έναν μαγευτικό τρόπο κι η ενέργεια της ταινίας έχει την ίδια, μεταδοτική ένταση, είτε οι ήρωες τρέχουν να διαφύγουν, είτε χορεύουν, είτε αγαπούν.
Ολα αυτά τα θαυμαστά, ο Χαμίς τα κάνει και γενναιόδωρα, αλλά και ανοικονόμητα, με τα τμήματα της ταινίας να ξεχειλώνουν χωρίς, ουσιαστικά, να εμβαθύνουν στους ήρωες ή να συμπληρώνουν την πλοκή. Κι αυτό κάνει, τελικά, το φιλμ να αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου, παρότι στιγμές, σκηνές και ενότητές του μένουν καρφωμένες στη μνήμη, σαν ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα ή ένα impromptu πάρτι. Θυμίζοντας όμως την αιχμή της αλλαγής της δεκαετίας, στην πολυπολιτισμική Μασσαλία, των εργατών, των αριστερών, των ακροδεξιών, των μεταναστών και προσφύγων, τη μικρογραφία της Γαλλίας στο ξεκίνημα της πολιτικής και κοινωνικής μάχης που κορυφώνεται σήμερα.