Γνωρίζουμε καλά τον Χρήστο Πασσαλή στο σινεμά ως ταλαντούχο ηθοποιό, από τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου και το «Μαύρο Λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη, ως τη «Χώρα Προέλευσης» και το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα, με τον οποίο συνυπογράφει και το film installation «The City and the City» που προσεχώς θα δούμε στη Θεσσαλονίκη.
Διαβάστε ακόμη: 2010 - 2019 | Αυτό ήταν το σινεμά της δεκαετίας
Αυτή, όμως, είναι η πρώτη φορά που ο Χρήστος Πασσαλής αποφάσισε να κρατήσει για τον εαυτό του και το ρόλο του σκηνοθέτη, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τον ορμητικό τίτλο «Ο Δράκος Εφτασε» και παραγωγό τη Μαρία Δρανδάκη της Homemade Films, «οικογένεια», θα μπορούσε να πει κανείς, μετά τις συνεργασίες στις ταινίες του Τζουμέρκα. Κι αν η τύχη τα έφερε έτσι ώστε αυτό, το πρώτο σκηνοθετικό πρότζεκτ του Πασσαλή, να συναντήσει εμπόδιο την πανδημία, η δημιουργική ομάδα της ταινίας τα έφερε έτσι, ώστε ο «Δράκος» να είναι η πρώτη ελληνική ταινία που ξεκίνησε κι ολοκλήρωσε τα γυρίσματά της, με επιτυχία και ασφάλεια, μετά την καραντίνα.
φωτό: Κική Παπαδοπούλου
Το Flix δεν πήγε επίσκεψη στα γυρίσματα του «Ο Δράκος Εφτασε», στο πλαίσιο των μέτρων προστασίας, αλλά μίλησε με τον Χρήστο Πασσαλή και τη Μαρία Δρανδάκη και, μαζί, παρουσιάζει τις πρώτες φωτογραφίες από την ταινία. «Είναι μια ταινία για ανθρώπους που εξαφανίζονται και για αυτούς που τους περιμένουν να επιστρέψουν,» λέει αινιγματικά ο Χρήστος Πασσαλής: Ο «Δράκος» του, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την Αγγελική Παπούλια κι ένα ζηλευτό καστ, παρακολουθεί την Αννα και τον Αρη, που συναντιούνται στα περίχωρα μιας μικρής πόλης, είναι οι μόνοι ξένοι εκεί. Σε αυτή την πόλη οι άνθρωποι, εδώ και δεκαετίες, εξαφανίζονται χωρίς να ξέρει κανεις γιατί. Οι μέρες περνάνε. Η Αννα και ο Αρης ερωτεύονται. Ο χρόνος τελειώνει. Διαβάστε παρακάτω όσα μοιράστηκαν μαζί μας.
Αυτή είναι η ιστορία δυο εραστών που είναι χαμένοι μέσα σε έναν αινιγματικό, τρομακτικό και αστείο κόσμο.»
Χρήστος Πασσαλής
Ποια δημιουργική πλευρά σου θεωρείς πως καλύπτεις με τη σκηνοθεσία, σ' αυτό, το κινηματογραφικό ντεμπούτο σου ως σκηνοθέτης;
H εμπειρία αυτή, μέχρι στιγμής, 3 μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων, είναι μια εμπειρία απόλυτη και ολοκληρωτική από κάθε πλευρά.
Εχουμε συνηθίσει από εσένα μια αντισυμβατική προσέγγιση της τέχνης σου, των ρόλων σου - από το «Ο Δράκος Εφτασε» τι να περιμένουμε;
Δεν μπορώ να σχολιάσω το χαρακτηρισμό αντισυμβατικός αφού σε σχέση με οτιδήποτε κάνω έχω κάτι σαν μυωπία, δεν μπορώ να το δω καθαρά ο ίδιος ή να το αναλύσω/χαρακτηρίσω.
Οσο για την ταινία, ξέρω ότι δεν θα είναι αυτός ο τίτλος της και ότι είναι η ιστορία δυο εραστών που είναι χαμένοι μέσα σε έναν αινιγματικό, τρομακτικό και αστείο κόσμο. Σύντομα οι δύο εραστές αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος τελειώνει, οπότε η ταινία αλλάζει τόνο και αίσθημα.
φωτό: Κική Παπαδοπούλου
Είναι σωστό να υποθέσει κανείς ότι στη δική σου ταινία δίνεις έμφαση στους ηθοποιούς σου; Τι είδους σκηνοθέτης είσαι, πιστεύεις; Αυστηρός, του αυτοσχεδιασμού, πιο διαδραστικός; Είσαι ο σκηνοθέτης που θα ήθελες, ως ηθοποιός, να έχεις;
Εχω χρησιμοποιήσει την τεχνική του αυτοσχεδιασμού χρόνια τώρα στο θέατρο και πλέον νομίζω ότι έχει κάτι βαρετό και χρονοβόρο. Ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι χρήσιμος στο γύρισμα, είναι χρήσιμος μόνο στα πρώτα στάδια της διαδικασίας: στη συγγραφή, στις πρώτες συναντήσεις με τους ηθοποιούς και με τους υπόλοιπους συνεργάτες. Από ένα σημείο και μετά αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ακρίβεια (που μερικές φορές μοιάζει με την αυστηρότητα αλλά δεν είναι). Αντιλαμβάνομαι την διαδικασία σαν έναν οργανισμό που σταδιακά έχει τις δικές του απαιτήσεις και ανάγκες, σχεδόν τη δικη του βιολογία και σε αυτήν υποτασσόμαστε όλοι. Παράλληλα με την ακρίβεια, αυτό που με ενδιαφέρει σε οτιδήποτε κάνω είναι ο διάλογος με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με καταπληκτικούς ανθρώπους σε αυτή την ταινία.
Εχω χρησιμοποιήσει την τεχνική του αυτοσχεδιασμού χρόνια τώρα στο θέατρο και πλέον νομίζω ότι έχει κάτι βαρετό και χρονοβόρο.»
Ποιος είναι ο στόχος σου με το «Ο Δράκος Εφτασε», τι θα είσαι χαρούμενος αν καταφέρεις; Να επικοινωνήσεις με το κοινό; Να εκτονώσεις μια δική σου επιθυμία; Να κάνεις μια δοκιμή; Ολα αυτά, κάτι άλλο;
Ολες οι ταινίες που εκτιμώ έχουν ένα βασικό στοιχείο: είναι χώροι και χρόνοι μέσα στους οποίους θα ήθελα να υπάρχω. Αυτό που θα ήθελα να καταφέρω με την ταινία είναι να φτιάξω μια συνθήκη μέσα στην οποία εγώ ο ίδιος, οι φίλοι μου, αυτοί που αγαπώ και τελικά οι θεατές θα ήθελαν να ζήσουν. Σε σχέση με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, η έννοια εκτόνωση και η λέξη δοκιμή μου είναι ξένες. Δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα για λόγους εκτόνωσης, αντιθετα αυτό που με κινεί είναι η εμμονή. Αλλοτε αυτό είναι ανυπόφορο για μένα και τους γύρω μου, άλλοτε εκπληκτικό αλλά αυτό είναι. Στη συγκεκριμένη ταινία έτυχε όντως να σκηνοθετήσω τον εαυτό μου και τον βρήκα σχετικά επαρκή.
Η ταινία σου τυχαίνει να γίνεται την περίοδο που κορυφώνεται η συζήτηση για τη θέαση των ταινιών: αίθουσα, streaming, μεγάλη ή μικρή οθόνη. Εσύ πού βρίσκεσαι στη συζήτηση αυτή, ως δημιουργός κι ως θεατής;
Είναι μια μεγάλη και γενικότερη συζήτηση. Είναι σαφές ότι η δημόσια σφαίρα διαρκώς συρρικνώνεται με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες, όπου η επαφή με τους συνανθρώπους μας έγινε μέχρι και θανατηφόρα. Αυτή η συρρίκνωση επηρεάζει και το σινεμά φυσικά και όλα δείχνουν ότι θα συνεχιστεί: όσο ο πλανήτης τρέφεται με τρόμο, τόσο το αίτημα για μεγαλύτερη ασφάλεια γίνεται όλο και πιο επιτακτικό, είναι μια τακτική αρχαία, που δυστυχώς πάντα λειτουργεί και που συντρίβει το μέσο IQ των ανθρώπων. Ωστόσο, το να ακούμε ή να λέμε ή να βλέπουμε ιστορίες μαζί με άλλους είναι μια εμπειρία τόσο παλιά όσο ο άνθρωπος και δεν πρόκεται να υποχωρήσει τόσο εύκολα, όσο και αν αλλάζουν οι καιροί.
φωτό: Κική Παπαδοπούλου
Μαρία Δρανδάκη
Τι βρίσκεις ενδιαφέρον στη δουλειά σου, τι αρνητικό και τι θετικό, όταν αναλαμβάνεις την ταινία ενός πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη;
Το να συνεργάζεσαι με πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες είναι για μένα η καρδιά της δουλειάς μου. Εχει τη χαρά της ανακάλυψης, φρεσκάδα και ξεγνοιασιά, είμαι κι εγώ πολύ πιο ανοιχτή σε απόπειρες και δοκιμές μαζί τους. Παρόλο βέβαια που η ταινία είναι η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Χρήστου, χάρη στην πολύχρονη και πολύτιμη εμπειρία του ως ηθοποιού και σκηνοθέτη θεάτρου, υπήρχε μια αίσθηση γνώσης και ωριμότητας στις αποφάσεις ταυτόχρονα με τον ενθουσιασμό του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.
Κρατάω, όπως πάντα σε εποχές κρίσης στην Ελλάδα, το κέφι, την αλληλεγγύη, την όρεξη, την ενέργεια και το δέσιμο των συντελεστών της ταινίας ενάντια σε κάθε εμπόδιο.»
Η δική σας είναι μια από τις πρώτες ταινίες που άρχισαν να γυρίζονται με την παύση της καραντίνας. Τι εμπόδια συναντήσατε, πού θα μπορούσε, ίσως, η πολιτεία να βοηθήσει περισσότερο ή πιο στοχευμένα;
Nαι, ήταν μια από τις πρώτες και σίγουρα η πρώτη ελληνική ταινία που ολοκληρώνει τα γυρίσματά της μετά την καραντίνα. Υπήρχαν διάφορα εμπόδια που είχαν να κάνουν με την πανδημία και τις αλλαγές που έφερε στον τρόπο γυρίσματος - έξτρα κόστος για τα μέτρα ασφαλείας, επιπλέον χρόνος γυρίσματος, αδυναμία του ξένου σκηνογράφου να έρθει εγκαίρως στην Ελλάδα, απροθυμία κάποιων χώρων να δώσουν άδεια γυρίσματος (η οποία ευτυχώς ξεπεράστηκε σε ορισμένες περιπτώσεις χάρη στη συνεργασία του City of Athens Film Office) - αλλά και άλλα που έχουν να κάνουν με πιο δομικά προβλήματα του ελληνικού κινηματογράφου. Το πιο βασικό όμως ήταν ότι η παραγωγή ξεκίνησε γύρισμα χωρίς τη δυνατότητα κάλυψής της σε περίπτωση διακοπής λόγω κορωνοϊού μιας και οι ασφαλιστικές δεν αναλαμβάνουν αυτό το ρίσκο. Σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, η πολιτεία ανέλαβε αυτό το κόστος αλλά και στήριξε με έκτακτα μέτρα τις παραγωγές που επλήγησαν από την καραντίνα και που ξεκίνησαν ή ξεκινάνε γύρισμα - κάτι που εδώ δεν τέθηκε καν στο τραπέζι.
φωτό: Κική Παπαδοπούλου
Από την άλλη πλευρά, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι το timing έδωσε ιδιαίτερο χαρακτήρα σ' αυτό το γύρισμα - ισχύει; Ποια είναι η αίσθηση που κρατάς;
Κρατάω, όπως πάντα σε εποχές κρίσης στην Ελλάδα, το κέφι, την αλληλεγγύη, την όρεξη, την ενέργεια και το δέσιμο των συντελεστών της ταινίας ενάντια σε κάθε εμπόδιο. Ολα αυτά έχουν άλλωστε υπάρξει κινητήριος δύναμη του ελληνικού σινεμά χρόνια τώρα.
Μαρία Δρανδάκη - λήξη γυρισμάτων, με ασφάλεια
Σ' αυτή την τόσο δύσκολη για τον κινηματογράφο χρονιά, σε τι προσβλέπεις; Ποια είναι μια καλή εκδοχή για το ελληνικό κινηματογραφικό 2020;
Να υπάρξει μια σταθεροποίηση σε θεσμικό επίπεδο ειδικά και γενικά που θα βοηθήσει στην πραγματοποίηση των προγραμματισμένων γυρισμάτων, μέριμνα της πολιτείας για όλους τους κινηματογραφιστές, επιστροφή του κοινού στις αίθουσες με μεγαλύτερη όρεξη. Και να μην ξανάρθει ο ιός.
Ο Δράκος Εφτασε | Σκηνοθεσία: Χρήστος Πασσαλής | Σενάριο: Χρήστος Πασσαλής, Ελένη Βεργέτη | Παραγωγός: Μαρία Δρανδάκη | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Καρβέλας | Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης, Μάριος Κλεφτάκης | Production designer: Marton Agh | Art Director: Μαρία Εύα Μαυρίδου | Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα | Ηχος: Νίκος Εξαρχος | Make up: Σίσσυ Πετροπούλου | Βοηθός σκηνοθέτη : Κατερίνα Μπαρμπατσάλου | Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Ζέρβας | Πρωταγωνιστούν: Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Σοφία Κόκκαλη, Μαρία Σκουλά, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Ράνια Οικονομίδου, Θανάσης Δήμου, Βασίλης Καραμπούλας, Αρης Αρμαγανίδης | Μια παραγωγή της Homemade Films | Συμπαραγωγή: ΕΡΤ | Με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου & του EKOME | Με τη στήριξη του City of Athens Film Office
φωτό: Κική Παπαδοπούλου
