Ο Θανάσης Βασιλείου, σκηνοθέτης και καθηγητής Κινηματογραφικών Σπουδών στο Université de Poitiers, επιστρέφει από τη Γαλλία στο διαμέρισμα της μητέρας του στην Αθήνα για να τακτοποιήσει τα κληρονομικά του. Μέσα στο σπίτι θα ανακαλύψει μυστικά για την ιστορία της οικογένειάς του, για τον ίδιο και κυρίως για τον πατέρα του, σε μια αποκαλυπτική σύνδεση με την Ιστορία της Ελλάδας που το παρελθόν είχε αφηγηθεί διαφορετικά.
Αυτο-ντοκιμαντέρ από αυτά που αφορούν τον κάθε θεατή ξεχωριστά όσο σχεδόν και τον ίδιο τον αυτο-ντοκιμαντερίστα, το «Λο» είναι μια από τις ωραιότερες ταινίες που είδαμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, φτιαγμένη με την αυστηρότητα και το συναίσθημα που τη διαβρώνει όταν στην αφήγηση μιας ιστορίας (της δικής σου) υπεισέρχεται βίαια η ιστορία μιας ολόκληρης χώρας και κυρίως όταν η σιωπή που πίστευες ότι έπρεπε κάποια στιγμή να σπάσει παραμένει πιο αποκαλυπτική από τα οποιαδήποτε λόγια.
Λίγο πριν ξεκινήσει τις προβολές του στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, από το Cine Doc, ο Θανάσης Βασιλείου μιλάει στο Flix για την παραβίαση που ενυπάρχει στην κληρονομιά, για τα σπίτια που είναι σώματα, για τα «ιστορικά ρακόρ» που καθορίζουν τις ιστορίες μας και τους Mogwai που τον συνόδευσαν στη δημιουργία ενός voice - over που δεν ξεχνάς εύκολα.
Το «Λο» του Θανάση Βασιλείου θα προβάλεται από τις 13 Νοεμβρίου στην Αθήνα, όπου θα παρουσιάζεται καθημερινά στον κινηματογράφο Δαναό. Οι προβολές θα συνοδεύονται από Q&A με τους συντελεστές και ειδικούς καλεσμένους, ιστορικούς και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Προβολές θα πραγματοποιηθούν επίσης σε Λάρισα (21/11), Βόλο (22/11), Θεσσαλονίκη (10/12) και Ρέθυμνο (13/12), παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.
Τι είναι το «Λο»; Τι σημαίνει «Λο»;
«Λο» σημαίνει «σώπα», «μη μιλάς». Μεγάλωσα ακούγοντας αυτή τη λέξη. Την έλεγαν συχνά η μητέρα μου με τη γιαγιά μου όταν πλησίαζα και δεν ήθελαν να ακούσω τι συζητούσαν. Προέρχεται από την ηπειρώτικη διάλεκτο και πιθανότατα πρόκειται για μία πρόσμειξη με την εβραϊκή, καθώς η εβραϊκή κοινότητα στα Γιάννενα ήταν μία από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα.
Πώς ξεκινάει κάποιος να μοιραστεί κάτι τόσο προσωπικό με όλον τον κόσμο; Μοιάζει αυτό το ντοκιμαντέρ να ήταν ο μοναδικός τρόπος για να «πεις» αυτήν την ιστορία δυνατά.
Το ντοκιμαντέρ αυτό πήρε τη μορφή ενός φιλμικού αυτοπορτρέτου με την έννοια ότι, όπως και στο αυτοπορτρέτο στη ζωγραφική, καταγράφεται η ζωή του σκηνοθέτη τη στιγμή που κατασκευάζει μία ταινία. Αναπόφευκτα, η ταινία διαπερνάται από μια διαρκή αμφιβολία γιατί δεν την γύρισα γνωρίζοντας την κατάληξή της από πριν, αλλά ψάχνοντας πότε θα τελείωνε. Σε αντίθεση με την αυτοβιογραφία, που το παρόν και το παρελθόν της αφήγησης είναι διακριτά, στο «Λο» βρίσκονται σε διαρκή όσμωση. Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, ναι, το ντοκιμαντέρ αυτό είναι ο μοναδικός τρόπος για να μιλήσω για αυτή την ιστορία. Κι αυτό συνέβη όταν συνειδητοποίησα ότι η ιστορία αυτή δεν θα μπορούσε να ειπωθεί παρά μόνο κινηματογραφικά.
Συχνά νομίζουμε ότι η κληρονομιά συνοδεύεται από περιουσία. Στην πραγματικότητα για να κληρονομήσεις πρέπει να προδώσεις σιωπηλές συμφωνίες με τους κληροδότες σου, να επιδείξεις μια ανυπόφορη ασέβεια. Η συμβολική πλευρά της κληρονομιάς είναι συνήθως μία δύσκολη δοκιμασία. Δεν είμαστε ίσως ποτέ αρκετά ώριμοι για να κληρονομήσουμε.»
Πόσο ώριμοι είμαστε να μάθουμε ή να μην μάθουμε πράγματα για την οικογένεια μας μεγαλώνοντας; Τι μπορεί να μας προετοιμάσει για να μην βρεθούμε απροστάτευτοι;
Oταν κληρονομούμε παραβιάζουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να ψαχουλέψουμε και να ανακαλύψουμε πράγματα που συχνά δεν θα το ήθελαν ούτε οι γονείς, ούτε εμείς οι ίδιοι. Είναι μία άβολη διαδικασία για τους ζωντανούς που πρέπει να μιλήσουν, στη θέση των νεκρών, ενώπιων του κράτους. Συχνά νομίζουμε ότι η κληρονομιά συνοδεύεται από περιουσία. Στην πραγματικότητα για να κληρονομήσεις πρέπει να προδώσεις σιωπηλές συμφωνίες με τους κληροδότες σου, να επιδείξεις μια ανυπόφορη ασέβεια. Η συμβολική πλευρά της κληρονομιάς είναι συνήθως μία δύσκολη δοκιμασία. Δεν είμαστε ίσως ποτέ αρκετά ώριμοι για να κληρονομήσουμε.
Υπήρχαν στιγμές που θεώρησες ότι εκτίθεσαι πολύ και αποφάσισες να διακόψεις το ντοκιμαντέρ; Υπήρξαν πράγματα που δεν μαθαίνουμε - που έκρυψες για σένα, τον πατέρα, τη μητέρα σου;
Δεν δίστασα ποτέ για όποια απόφαση κι αν πήρα. Ισως γιατί πίστευα ότι το ντοκιμαντέρ θα έμενε στο συρτάρι και δεν θα το έβλεπε κανείς. Αναπόφευκτα επέλεξα να μιλήσω για συγκεκριμένα πράγματα αναφορικά με την οικογένειά μου και όχι για άλλα. Πάντα επιλέγουμε για να δομήσουμε μια ταινία. Τις περισσότερες φορές, οι επιλογές αφορούν διαγραφές λόγου, στιγμών ή και ολόκληρων σκηνών. Είναι μικρά πένθη. Γιατί αυτή η σκηνή και όχι μια άλλη; Που σταματά ο λόγος, πόσο διαρκεί ένα πλάνο; Γιατί να κόψουμε εκεί και όχι πιο πριν ή πιο μετά; Ο Χρήστος Χρυσόπουλος, συν-σεναριογράφος της ταινίας, ήταν ένας πολύτιμος συνομιλητής και συνεργάτης πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί ακριβώς ερχόταν από «έξω», χωρίς προσωπική εμπλοκή και με άλλο βλέμμα. Στη συνέχεια όλες αυτές τις αμφιβολίες τις μετέφερα στον Χρόνη Θεοχάρη (γέλια), μοντέρ της ταινίας και τέρας υπομονής. Σπάνια διαφώνησα με τον έναν ή τον άλλον.
Θέλησα να δουλέψω με τα αρχεία στο μοντάζ με έναν συγκεκριμένο τρόπο: όχι ως αντιπαραβολή με τις εικόνες του παρόντος, αλλά ως εικόνες που αναδύονται μέσα από αυτές, σαν να ξύναμε έναν σαθρό τοίχο. Ενα μοντάζ κάθετο και όχι οριζόντιο.»
«Τα σπίτια είναι σώματα». Με ποια έννοια;
Είναι μία φράση της μητέρας. «Σπίτι και σώμα είναι συνώνυμα». Με την έννοια ότι το σπίτι της παιδικής μας ηλικίας, μας κατοικεί για πάντα, ό,τι κι αν συμβεί. Στις δύσκολες στιγμές που έζησα σε αυτό το σπίτι, πάντα θυμάμαι τι κοιτούσα την ώρα που αυτό συνέβαινε. Ποια γωνιά του σπιτιού έβλεπα τη στιγμή που μου ανακοινώνονταν ένας θάνατος ή ένα κακό νέο. Οι λεπτομέρειες αυτές μεταμορφώνονται σε ίχνη μικρών τραυμάτων που μόνο εμείς γνωρίζουμε. Σαν οι τοίχοι να ήταν η σάρκα μας.
Η σιωπή της οικογένειας σου, η σιωπή ενός σπιτιού, η σιωπή μιας χώρας… Πως κινείται κανείς μέσα στη σιωπή φτιάχνοντας μια ταινία;
Η έρευνα στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της σιωπής ήταν αρκετά απρόβλεπτη. Δεν βρήκα σχεδόν ποτέ τις απαντήσεις εκεί που έψαχνα. Tο πραγματικό εισέβαλε πολύ συχνά στην πορεία των μοναχικών γυρισμάτων, ξεχαρβαλώνοντας ό,τι είχα προβλέψει. Ωστόσο αυτό μου πρόσφερε στιγμές εξίσου –αν όχι περισσότερο- πολύτιμες που με καλούσαν να προσαρμοστώ στο παρόν: ένας αστυνομικός μου απαγορεύει να γυρίσω στη Βουλή, ανακαλύπτω το γράμμα της μητέρας μου 3 μήνες πριν ολοκληρωθεί η ταινία, μία αστυνομική κλούβα σταματά μέσα στο κάδρο μου λες και επρόκειτο για ταινία μυθοπλασίας, το γαλλικό κράτος μου επιστρέφει τον φάκελο αίτησης για την γαλλική υπηκοότητας, η οδός Εδουάρδου Λο και το μνημείο του Πέτρουλα, τα περιστέρια που εγκαθίστανται στο μπαλκόνι του σπιτιού. Με άλλα λόγια, εκεί που έψαχνα όλα παρουσιάζονταν εμπρός μου βουβά, σαν παραλυμένα από μία αλλόκοτη αμνησία, αλλά το πραγματικό εισχωρούσε με δύναμη στα κάδρα μου για να μου θυμίσει πού ακριβώς στέκομαι σε σχέση με το παρελθόν και ποια είναι η θέση μου απέναντι στην ταινία. Αυτό επίσης με βοήθησε και στη χρήση των αρχείων. Σιγά-σιγά, συνειδητοποίησα ότι αυτό που συνέβαινε μπροστά μου, είχε ξανασυμβεί παλιότερα. Μπορεί σε άλλο πλαίσιο και με διαφορετική δυναμική, αλλά τα «ιστορικά ρακόρ» είναι σε κάποια σημεία εντυπωσιακά. Ετσι, θέλησα να δουλέψω με τα αρχεία στο μοντάζ με έναν συγκεκριμένο τρόπο: όχι ως αντιπαραβολή με τις εικόνες του παρόντος, αλλά ως εικόνες που αναδύονται μέσα από αυτές, σαν να ξύναμε έναν σαθρό τοίχο. Ενα μοντάζ κάθετο και όχι οριζόντιο.
Δεν γνωρίζω αν το σινεμά διασώζει αναμνήσεις, αλλά θα έλεγα ότι τις μεταβολίζει σε κινηματογραφικά σπαράγματα, δίνοντάς τους μια δεύτερη ζωή.»
Υπήρξαν αναφορές σε άλλες ταινίες ή βιβλία ή τραγούδια;
Υπάρχουν κάποιες ταινίες στις οποίες επέστρεφα –και επιστρέφω- ξανά και ξανά: «Le Filmeur» του Αλέν Καβαλιέ, «Les Glaneurs et la Glaneuse της Ανιές Βαρντά, «Bright Leaves» του Ρος ΜακΕλγουί, «No Home Movie» της Σαντάλ Ακερμάν, «JLG par JLG, Autoportrait de Décembre» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Διάβασα επίσης αρκετά βιβλία-αυτοπορτρέτα: «Jane: A Murder» της Μάγκι Νέλσον, «Ordessa» του Μανουέλ Βίλας, την τριλογία της Ντέμπορα Λέβι, «Antipolis» της Νίνα Λέγκερ, «Fresh Kills» της Λούσι Τάιεμπ, «Une Ιle, Une Forteresse» της Ελέν Γκοντί, «W ou le Souvenir d’Enfance» του Ζορζ Περέκ. Ομως το βιβλίο που καθόρισε πολλά σημεία της ταινίας ήταν το «Comment j’ai Vidé la Maison de mes Parents» [Πώς άδειασα το σπίτι των γονιών μου] της ψυχαναλύτριας Λίντια Φλεμ. Τέλος, όσο έγραφα και ξανάγραφα το voice over, άκουγα πάντα και μόνο δύο γκρουπ: Mogwai και Mono.
Λειτουργεί λοιπόν το σινεμά ως ένα ημερολόγιο που διασώζει αναμνήσεις; Ή βοηθάει στην αποποίηση τους;
Το σινεμά ως ημερολόγιο έχει δώσει θαυμάσιες ταινίες, από τον Γιόνας Μέκας και την Ανιές Βαρντά, τον Καβαλιέ και τον Περλόφ μέχρι την Καμπρέρα και τον Εγκογιάν, για να μην αναφερθώ παρά σε ελάχιστα παραδείγματα. Δεν γνωρίζω αν διασώζει αναμνήσεις, αλλά θα έλεγα ότι τις μεταβολίζει σε κινηματογραφικά σπαράγματα, δίνοντάς τους μια δεύτερη ζωή.
Αυτή η εμπειρία που έζησες σε προετοίμασε σαν υποθετικό, μελλοντικό πατέρα; Σε βοήθησε μήπως και στο επίπεδο της ελληνικής σου ταυτότητας;
Ισως. Δεν έχω αποφασίσει να γίνω πατέρας, τουλάχιστον όχι ακόμα (γέλια). Σίγουρα, η πενταετής περιπέτεια της ταινίας, με βοήθησε στο να επαναπροσδιορίσω την ελληνική μου ταυτότητα. Όντας μακριά είναι κάποιες φορές δύσκολο αλλά την ίδια στιγμή αισθάνομαι τυχερός. Η ταινία δεν θα μπορούσε να γίνει αν έμενα στην Ελλάδα. Κινηματογραφούσα τις εικόνες στην Αθήνα, αλλά έγραψα τις πρώτες φράσεις κοιτώντας τις εικόνες αυτές στο σπίτι μου στη Γαλλία. Το βλέμμα καταγράφονταν έτσι επι-τόπου, αλλά οι λέξεις αλλού, μακριά. Αν έμενα σε μια άλλη γειτονιά της Αθήνας, μου φαντάζει αδύνατο να μπορούσα να γράψω ό,τι έγραψα, ό,τι γράψαμε με τον Χρήστο. Η απόσταση ήταν χρήσιμη για να μπορέσουμε να γράψουμε το κείμενο κοιτώντας τις εικόνες.
Τα πρώτα πλάνα που κατέγραψα προορίζονταν για το προσωπικό μου αρχείο. Ηθελα απλά να έχω σε ένα σκληρό δίσκο τις τελευταίες εικόνες του διαμερίσματος πριν αυτό περάσει στα χέρια του κράτους και μου απαγορευτεί η πρόσβαση. Σε καμία περίπτωση δεν φαντάστηκα αυτή την εξέλιξη.»
Θα ήταν όλα διαφορετικά για σένα αν επιστρέφοντας στο σπίτι δεν μάθαινες τίποτα καινούριο για την οικογένεια σου;
Φυσικά θα ήταν διαφορετικά, αλλά νομίζω ότι αυτό θα ήταν αδύνατο. Διότι η επιστροφή, όχι μόνο στο διαμέρισμα, αλλά και στις κινήσεις του παρελθόντος, ανακίνησε το παρελθόν και ήταν αναπόφευκτο να μην μάθω όλα όσα έμαθα. Δούλευα για 10 χρόνια ως οπερατέρ πριν φύγω για τη Γαλλία και αλλάξω επάγγελμα. Μάλιστα είχα ορκιστεί ότι δεν θέλω να κάτσω ποτέ ξανά πίσω από μια κάμερα. Παίρνοντας την απόφαση να το κάνω και να καδράρω εκ νέου, δεν ήταν ανώδυνο για μένα. Ξαναβρίσκοντας όμως τις μηχανικές, οικείες κινήσεις του παρελθόντος μέσα στον άδειο χώρο (να βάλω την κάμερα στο τριπόδι, να ετοιμάσω το κάδρο, να ψάξω το φως) ήταν, τελικά, σα να προετοίμαζα ασυνείδητα κάτι που εκείνη τη στιγμή φάνταζε αδύνατο: ότι το πεπρωμένο αυτών των εικόνων θα ήταν να βρεθούν στο «Λο» [τα πρώτα πλάνα που κατέγραψα προορίζονταν για το προσωπικό μου αρχείο. Ηθελα απλά να έχω σε ένα σκληρό δίσκο τις τελευταίες εικόνες του διαμερίσματος πριν αυτό περάσει στα χέρια του κράτους και μου απαγορευτεί η πρόσβαση. Σε καμία περίπτωση δεν φαντάστηκα αυτή την εξέλιξη].
Διάβασες τελικά το «Ενας Αντρας» της Οριάνα Φαλάτσι;
Ναι, το αναφέρω και στην ταινία. Ηταν σα να έβρισκα τη μητέρα της παιδικής μου ηλικίας, που δυστυχώς είχα ξεχάσει. Ο θαυμασμός της για τον μεγάλο έρωτα της Φαλάτσι και του Παναγούλη ήταν σαν να μου επέτρεπε να την θυμηθώ όπως πραγματικά ήταν. Η κληρονομιά της ήταν σαν να αποκαταστάθηκε συμβολικά.
Το «Λο» θα προβάλεται από τις 13 Νοεμβρίου στην Αθήνα, όπου θα παρουσιάζεται καθημερινά στον κινηματογράφο Δαναό. Οι προβολές θα συνοδεύονται από Q&A με τους συντελεστές και ειδικούς καλεσμένους, ιστορικούς και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Προβολές θα πραγματοποιηθούν επίσης σε Λάρισα (21/11), Βόλο (22/11), Θεσσαλονίκη (10/12) και Ρέθυμνο(13/12), παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.
*Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2025 (avant-première) | Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31, Αθήνα) *| Προσέλευση: 19.00 | Έναρξη: 19.30 | Προπώληση εδώ. | Θα προηγηθεί χαιρετισμός από την Αθηνά Καρτάλου, Γενική Διευθύντρια Κινηματογράφου του ΕΚΚΟΜΕΔ. Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου και συντελεστών, με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί Q&A μετά την προβολή. Θα ακολουθήσει κέρασμα με κρασί στο μπιστρό του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Κινηματογράφος Δαναός (Κηφισίας 109, Αμπελόκηποι) | Καθημερινά από Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2025 στις 18.20 | Προπώληση στο ταμείο του κινηματογράφου και εδώ
- Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές. Συντονίζει η Ντέπυ Βρεττού, ραδιοφωνική παραγωγός (ΕΡΤ).
- Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές. Συντονίζει ο Θοδωρής Χονδρόγιαννος, Δημοσιογράφος (Reporters United).
- Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και τον Τάσο Σακελλαρόπουλο, Ιστορικό, Υπευθυνο Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη.
- Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές. Συντονίζει ο Κώστας Κωστάκος (Old
- Boy), Kριτικός Κινηματογράφου (elculture.gr).
- Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και την Τασούλα Βερβενιώτη, Ιστορικό.
- Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και τον Χρήστο Δερμεντζόπουλο, Καθηγητή τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.
- Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2025 | Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και τον Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας (ΕΚΠΑ) και Πρόεδρο του ΔΣ των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας.
Στην υπόλοιπη Ελλάδα:
- Λάρισα | Παρασκευή 21 Νοεμβρίου, 20.00 | Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο | Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.
- Βόλος | Σάββατο 22 Νοεμβρίου, 20.00 | Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας Βόλου | Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.
- Θεσσαλονίκη | Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου, 19.00 | Λιμάνι, αίθουσα Σταύρος Τορνές | Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.
- Ρέθυμνο | Σάββατο 13 Δεκεμβρίου, 20.00 | Χώρος Πολιτισμού Σημείο | Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.
Παράλληλες Δράσεις | Μasterclass με τον σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου σε Αθήνα και Βόλο και προβολή VR στον κινηματογράφο Δαναό
Στο πλαίσιο των προβολών του ντοκιμαντέρ ΛΟ, θα πραγματοποιηθούν μια σειρά από παράλληλες δράσεις σε Αθήνα και Βόλο. Πιο συγκεκριμένα, καθ’ όλη τη διάρκεια προβολής του ντοκιμαντέρ στον κινηματογράφο Δαναό, οι θεατές του CineDoc θα έχουν την ευκαιρία, με την αγορά του εισιτηρίου τους για την ταινία, να παρακολουθήσουν το VR ντοκιμαντέρ «548 ημέρες χωρίς το όνομά μου» της Γιολάντας Μαρκοπούλου. Επιπλέον, ο σκηνοθέτης Θανάσης Βασιλείου θα δώσει δύο masterclasses σε Αθήνα και Βόλο.
Προβολή VR ντοκιμαντέρ στο φουαγιέ του κινηματογράφου Δαναού | 548 μέρες χωρίς το όνομά μου της Γιολάντας Μαρκοπούλου (2024, 14’) | Η προβολή εντάσσεται στο νέο αφιέρωμα που εγκαινιάζει φέτος το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc με τις προβολές των VR «548 ημέρες χωρίς το όνομά μου» (Νοέμβριος ‘25) και «The Exploding Girl» των Caroline Poggi & Jonathan Vinel, σε συμπαραγωγή της ελληνικής εταιρείας Byrd (Φεβρουάριος ‘26). | Με την αγορά εισιτηρίου για το ντοκιμαντέρ ΛΟ, οι θεατές του Φεστιβάλ έχουν τη δυνατότητα ναπαρακολουθήσουν τη VR ταινία «548 ημέρες χωρίς το όνομά μου». Απαραίτητη η προκράτηση θέσης εδώ. | Πρόγραμμα προβολών: 13, 14, 15, 16, 21, 22, 23 Νοεμβρίου 18.00 - 21.00.
Masterclasses σε Αθήνα και Βόλο
Κληρονομιά, Ρήξη, Αυτοπορτρέτο. Στάδια κατασκευής του ντοκιμαντέρ ΛΟ (2025) | O Θανάσης Βασιλείου, σκηνοθέτης και καθηγητής Κινηματογραφικών Σπουδών στο Université de Poitiers, παραδίδει σε Αθήνα και Βόλο masterclass με τίτλο «Κληρονομιά, Ρήξη, Αυτοπορτρέτο. Στάδια κατασκευής του ντοκιμαντέρ ΛΟ (2025)». Μας ξεναγεί στη διαδικασία κατασκευής του ΛΟ, ενός προσωπικού και στοχαστικού ντοκιμαντέρ γύρω από τη μνήμη, την κληρονομιά της σιωπής και την πρόσφατη πολιτική ιστορία. Μέσα από τη διαχείριση και την αποσιώπηση προσωπικών αφηγημάτων, το φιλμ διερευνά την έννοια της κληρονομιάς ως ρήξη, αλλά και ως υλικό για ένα κινηματογραφικό αυτοπορτρέτο.
- Αθήνα | Τετάρτη 19 Νοεμβρίου, 13.30 - 15.30 | Σχολή Λυκούργου Σταυράκου, 28ης Οκτωβρίου 65, Αθήνα 104 33 | Τηλέφωνο: 210-8230124 | Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας.
- Βόλος | Παρασκευή 21 Νοεμβρίου, 9.30 | Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας - Τμήμα Πολιτισμού + Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών | Πρότυπο Γυμνάσιο Βόλου
Βραβεία Κοινού Ε.Κ.Κ.Ο.ΜΕ.Δ.
Με στόχο την ενίσχυση του ελληνικού ντοκιμαντέρ και της συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών σε πολιτιστικές δράσεις, το CineDoc εγκαινιάζει μια νέα συνεργασία με τη διεθνή πλατφόρμα Votemo,καθιερώνοντας τοπικά Βραβεία Κοινού σε Αθήνα, Βόλο και Ρέθυμνο. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc 2025-26, το ντοκιμαντέρ ΛΟ είναι υποψήφια για το Βραβείο Κοινού στον Βόλο και την Αθήνα. Οι θεατές της κάθε περιοχής, θα έχουν την ευκαιρία να ψηφίσουν online, σκανάροντας το QR code που θα τους δοθεί τις ημέρες των προβολών. Μετά το τέλος της ταινίας, η πλατφόρμα ψηφοφορίας θα παραμένει ανοιχτή για 24 ώρες. Τα Βραβεία Κοινού του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc 2025-26 είναι μια χορηγία του ΕλληνικούΚέντρου Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας (Ε.Κ.Κ.Ο.ΜΕ.Δ.) - Creative Greece. Η απονομή των βραβείων θα πραγματοποιηθεί τον Απρίλιο του 2026.
