Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει να ζεις, 13 χρόνια τώρα, κάτω από συνεχή αστυνομική προστασία - με άλλο όνομα, σε άλλη χώρα. Το 2006, ο Ρομπέρτο Σαβιάνο ήταν 27 χρονών όταν έγραψε τη «Gomorra» («Γόμορρα»), το βιβλίο που ξεσκέπασε τις δράσεις και τις διασυνδέσεις της ισχυρής ναπολιτάνικης μαφίας και το πώς εμπλέκονται οι τοπικοί Νονοί με κυβερνήσεις και επιχειρηματικά συμφέροντα. Μπορεί να έγινε best seller (μέσα σε λίγο καιρό πούησε 4 εκατομμύρια αντίτυπα), πολυβραβευμένη ταινία και τηλεοπτική σειρά, αλλά ο Σαβιάνο πλήρωσε το τίμημα πολύ ακριβά: αμέσως δέχθηκε απειλές για τη ζωή του και το ιταλικό κράτος τον τοποθέτησε σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
Ζω σ' ένα μεταίχμιο. Από τη μία, κυκλοφορώ με έναν τεράστιο κόκκινο στόχο στην πλάτη. Κι από την άλλη, το ότι είμαι ακόμα ζωντανός με κάνει... αναξιόπιστο - "για να ζεις ακόμα, μάλλον δεν τους είσαι σημαντική απειλή κι άρα δεν λες αλήθειες". Ο κόσμος με θέλει νεκρό για να με πιστέψει!»
Σήμερα ζει στην Αμερική, με άλλη ταυτότητα και αλλάζοντας συνεχώς κατοικίες. Συνεχίζει να γράφει βιβλία και το 2016 κυκλοφόρησε το «La Paranza dei Bambini», ένα βιβλίο που εξιστορεί τη δράση της «μαρίδας» (η έκφραση «Piranhas» μεταφράζεται ελεύθερα ως «μυγάκια») των νέων (12-19 χρονών) που τα μεγάλα αφεντικά προσλαμβάνουν για να κάνουν τις βρώμικες μικροδουλειές τους.
«Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης» (όπως είναι ο ελληνικός τίτλος του «Piranhas»), η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου από τον (σκηνοθέτη του τηλεοπτικού «Gomorrah») Κλαούντιο Τζιοβανέζι, κυκλοφορεί από αύριο στις αίθουσες και το Flix συνομιλεί με τον, πολύ ενδιαφέροντα κι απερίφραστα ειλικρινή συγγραφέα και συν-σεναριογράφο.
Για τις διαφορές βιβλίου και ταινίας Στα βιβλία (γιατί έχω γράψει κι ένα ακόμα με αυτό το θέμα) είχα το χώρο και το χρόνο να ξεδιπλώσω τους ήρωες από μικρά παιδιά μέχρι τα νεανικά τους χρόνια. Τους δείχνω να κοιμούνται στα παιδικά τους δωμάτια, δίπλα στους γονείς τους, με το όπλο κάτω από το μαξιλάρι. Στην ταινία έπρεπε να επιλέξουμε από ποια στιγμή αφηγούμαστε την ιστορία τους. Επιλέξαμε τη στιγμή που «πήραν την απόφαση». Γιατί κάποια στιγμή παίρνεις σαφή απόφαση να γίνεις μέρος του υπόκοσμου. Ναι, δεν υπάρχουν γονείς, δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχει σχολείο. Η κρίση είναι τόσο έντονη που σε οδηγεί αδιέξοδα στο έγκλημα. Ομως, μη γελιόμαστε, είναι απόφαση.
Οταν έχεις γεννηθεί σε αυτές τις γειτονιές, οι δολοφονίες της Μαφίας είναι κάτι το γοητευτικό. Το σκάγαμε από το σχολείο και πηγαίναμε όπου ακούγαμε ότι υπήρχαν πτώματα. Ηταν παιχνίδι για εμάς να μαντεύουμε τι είχαν φάει - γιατί αν έχεις πυροβοληθεί στην κοιλιά η περιοχή μυρίζει το τελευταίο σου γεύμα...»
Κανείς γονιός δεν ενδιαφέρεται Οχι γιατί δεν αγαπούν τα παιδιά τους. Αλλά γιατί η βαθιά μας διαφθορά εξηγεί την καθημερινότητα αλλιώς: φέρνει ο γιος μου χρήματα στο σπίτι; Είναι επιτυχημένος, οπότε και ευτυχής, οπότε δεν ανησυχώ. Πώς τα φέρνει; Κανείς δεν αναρωτιέται. Για αυτό δεν έχω βάλει κανέναν πατέρα να εμφανίζεται στο βιβλίο και στην ταινία. Δεν υπάρχει το αντρικό πρότυπο σε αυτά τα παιδιά. Μεγαλώνουν σαν αγρίμια. Βλέπουν ότι οι επιλογές τους είναι ή να γίνουν μπαρμπέρδες και μηχανικοί (και να βγάζουν 200 ευρώ τον μήνα) ή τσιράκια της μαφίας και να πλουτίσουν.
Mε τον σκηνοθέτη και το καστ της «Μεγάλης Νύχτας της Νάπολης» στην Berlinale
Οταν ήμουν κι εγώ παιδί έβλεπα τη βία ως κάτι γοητευτικό Οι δολοφονίες της Μαφίας, αν έχεις μεγαλώσει σε αυτές τις γειτονιές, είναι κάτι το γοητευτικό όταν είσαι παιδί κι έχεις μία αρρωστημένη περιέργεια. Το σκάγαμε από το σχολείο και πηγαίναμε όπου ακούγαμε ότι υπήρχαν πτώματα. Ηταν παιχνίδι για εμάς να μαντεύουμε τι είχαν φάει - γιατί αν έχεις πυροβοληθεί στην κοιλιά η περιοχή μυρίζει το τελευταίο σου γεύμα. Επίσης από παιδί ήξερα να διαβάζω τις λεπτομέρειες: πυροβολισμός στο κεφάλι σήμαινε σεβασμό - εκτός κι αν ήταν στο πρόσωπο, που σήμαινε απάντηση σε προδοσία.
Το φωνάζω χρόνια και κανείς δεν με ακούει: Η άνοδος της ακδροδεξιάς παγκοσμίως είναι δάκτυλος της μαφίας.»
Gommorah.com - η Μαφία την εποχή των social media Ναι, είναι ειρωνικό. Παλιά ο κανόνας της μαφίας ήταν να μην αφήνεις κανένα ίχνος. Τώρα, οι πιτσιρικάδες είναι στα social, κι αυτό αποτελεί κομμάτι της εξουσίας τους. Τρέφονται από κάθε είδους δημοσιότητας: ποζάρουν με όπλα στο instagram, διακινδυνεύουν να αποκαλύψουν στοιχεία για το που βρίσκονται, που διασκεδάζουν, με ποιους είναι. Αλλά αυτά τα παιδιά θέλουν τρία πράγματα: λεφτά, ναρκωτικά και followers. Παλιά όλοι κρυβόντουσαν με φοβερή φροντίδα στις λεπτομέρειες. Τώρα, αυτοφακελώνονται μέσω των social media. Θα ποστάρουν ακόμα και την τελευταία τους επίθεση για λίγα likes.
Είμαι ζωντανός νεκρός «Κυκλοφορώ 13 χρόνια τώρα με έναν κόκκινο στόχο στην πλάτη. Εχασα τη ζωή μου για το τίποτα. Το έχω μετανιώσει. Δεν άξιζε τον κόπο. Τίποτα δεν αξίζει το να ζεις έτσι. Αλλά όταν το κάνεις δεν το ξέρεις. Δεν ξέρεις ακριβώς τι θα ακολουθήσει. Ζω μια ειρωνία: είμαι παγιδευμένος σ' ένα λίμπο. Από τη μία δεν μπορώ να ζήσω ελεύθερα, από την άλλη μια μεγάλη μερίδα του κόσμου μου λέει "για να ζεις ακόμα, μάλλον δεν τους είσαι σημαντική απειλή κι άρα δεν λες αλήθειες". Ο κόσμος με θέλει νεκρό για να με πιστέψει!»
Γιατί συνεχίζει τις αποκαλύψεις; «Γιατί το μόνο που μου δίνει πλέον καύσιμα είναι η εκδίκηση. Το ξέρω ότι αυτό δεν είναι σπουδαίο. Αλλά μου έχουν κλέψει τη ζωή, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω, δεν μπορώ να μείνω στο σπίτι μου, δεν μπορώ ούτε να δουλέψω όπως θέλω. Μια συνεχής απειλή για να το βουλώσω. Ε, λοιπόν δεν το βουλώνω. Είναι το μόνο μου όπλο...»
Τίποτα δεν άλλαξε. «Από την μία χαίρομαι που ο κόσμος γνωρίζει περισσότερα πράγματα για τη μαφία, αλλά τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε - ώστε να πει κανείς ότι κινδύνεψε για κάποιο λόγο. H μαφία έχει διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο. Κοιτάξτε τη γίνεται στη Γερμανία όπου και βρισκόμαστε. Η άνοδος της ακροδεξιάς στις εκλογές είναι δουλειά της μαφίας. Μιλούσα με την Ανγκελα Μέρκελ και δε ήθελε να το πιστέψει. Κανείς δε θέλει να δει κατάματα τι συμβαίνει παγκοσμίως. Η μαφία κινεί τα νήματα και πολιτικά. Η άνοδος της ακδροδεξιάς παντού είναι μόνο ένα παράδειγμα...»
O Υπουργός Εσωτερικών Mατέο Σαλβίνι με απειλούσε προσωπικά Φασιστής κι επικίνδυνος. Τα έβαζε με τους μετανάστες, δεν έλεγε λέξη για τη μαφία. Ο Σαλβίνι κυκλοφορούσε κάθε μέρα με στολή αστυνομικού. Οχι σε ειδικές εκδηλώσεις ή γιορτές. Κάθε μέρα, παντού. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Συνεχώς να θυμίζει ότι "αν τα βάλεις μαζί μου, τα βάζεις με την αστυνομία, και μπορώ να σε κλείσω μέσα". Ενας αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης που απαγγέλει Μουσολίνι. Το ότι απειλούσε ότι θα μου αφαιρέσει την αστυνομική προστασία θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό. Ονειρεύομαι την μέρα που δε θα χρειάζεται να κυκλοφορώ με σωματοφύλακες. Η αστυνομική προστασία είναι τραύμα στη ζωή μου, όχι προνόμιο.»
«Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης» του Κλαούντιο Τζιοβανέζι κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου από τις Rosebud 21 / Seven Films
Διαβάστε περισσότερα:
