Για την Λορ Καλαμί, πρωταγωνίστρια του σπαρταριστού «Ο Γάιδαρος, ο Εραστής μου κι Εγώ» χρειάστηκε μόνο ένας ζουμερός και σκαμπρόζικος β’ ρόλος στο τηλεοπτικό «Call My Agent», όπου τις περισσότερες φορές έκλεβε άνετα την παράσταση, όχι μόνο από τους πρωταγωνιστές της σειράς, αλλά και από τους διάσημους συμπατριώτες της που εμφανίστηκαν ως γκεστ, για να μεταπηδήσει στη μεγάλη οθόνη και να ξεκινήσει μια εντυπωσιακή καριέρα, η οποία ήδη μετρά τρεις υποψηφιότητες και ένα βραβείο Σεζάρ (Α’ γυναικείου ρόλου γι’ αυτή την ταινία) μέσα σε πέντε μόλις χρόνια.
Αντιθέτως, η σκηνοθέτης της ταινίας Καρολίν Βινιάλ επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη μετά από σιωπή είκοσι χρόνων για να γνωρίσει την επιτυχία που στερήθηκε με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο.
Οι δύο γυναίκες βρέθηκαν στην Αθήνα στο πλαίσιο του 22ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και το Flix τις συνάντησε, λαλίστατες και κεφάτες, με χειμαρρώδη λόγο και συνεχή πειράγματα, και μίλησε μαζί τους για τον Μπρεσόν και τον Ρομέρ, το παρεξηγημένο είδος της γαλλικής κωμωδίας, τα αξιολάτρευτα γαϊδουράκια και τις εκφραστικές τους δυνατότητες, αλλά και το κομβικό σημείο στο οποίο βρήκαν οι περιπέτειες της Αντουανέτ τις καριέρες τους.
Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Κ.Β. Θα έλεγα πως ξεκίνησε με τον παραδοσιακό τρόπο. Ξμουν κι εγώ φανατική θεατής του «Call My Agent» και της ηρωίδας που υποδυόταν η Λορ, όπως όλος ο κόσμος, αλλά δεν τη γνώριζα προσωπικά. Της δώσαμε το σενάριο κι ενθουσιάστηκε. Το βασικό στοιχείο που μας ένωσε, όμως, όταν συναντηθήκαμε, ήταν η κοινή μας αγάπη για το «Στην Τύχη ο Μπαλταζάρ» του Ρομπέρ Μπρεσόν, μια ταινία που φυσικά με επηρέασε γι’ αυτή την ταινία.
Λ.Κ. Διαβάζοντας το σενάριο βρήκα πολλά στοιχεία που με αντιπροσωπεύουν. Είμαι κι εγώ περιπετειώδης με τα αισθηματικά μου, μου αρέσουν οι περίπατοι, ειδικά στην περιοχή όπου διαδραματίζεται η ταινία, κι έχω έναν γνωστό μου εκεί που ασχολείται με τα γαϊδουράκια, τον οποίο αγαπώ ιδιαίτερα. Ολη αυτή η προσωπική αντήχηση των όσων συμβαίνουν στην ταινία δεν θα μπορούσε παρά να με οδηγήσει στο να πω το ναι.
Η κωμωδία είναι ένα είδος αγαπητό από το κοινό, αλλά σπανίως βραβεύεται. Πώς αισθανθήκατε για τα βραβεία που κέρδισε η ταινία;
Κ.Β. Όντως οι κωμωδίες αδικούνται πολλές φορές και δεν θεωρούνται σοβαρός κινηματογράφος, αλλά εγώ πάντα τις αντιμετωπίζω σοβαρά, όπως όλα αυτά που με κάνουν να γελάω. Ηθελα να κάνω μια ταινία χαρούμενη, αλλά καλή ταυτόχρονα.
Λ.Κ. Και μην ξεχνάμε ταινίες όπως η «Πράσινη Αχτίδα» του Ερίκ Ρομέρ, μια ταινία που προσωπικά λατρεύω, που θεωρείται κωμωδία, αλλά είναι ταυτόχρονα και πολύ συγκινητική, έχει όλα τα στοιχεία της αληθινής ζωής. Αυτό νομίζω πως αντιπροσωπεύει και αυτή η ταινία. Αληθινούς ανθρώπους. Ο χαρακτηρισμός κωμωδία είναι περιοριστικός και γίνεται για εμπορικούς λόγους.
Δεν βλέπω την καριέρα μου ως καριέρα, αλλά σαν μια σειρά από περιπέτειες, σαν μια εναλλαγή από χορούς στους οποίους παραδίδομαι ψυχή τε και σώματι κι αυτή η εναλλαγή είναι που με συναρπάζει.» - Λορ Καλαμί
Υπάρχει ένα κινηματογραφικό ρητό που λέει ότι είναι δύσκολο να συνεργάζεσαι με ζώα ή μικρά παιδιά γιατί σου κλέβουν τη δόξα.
Λ.Κ. Για τα ζώα ισχύει (γέλια)
Κ.Β. Υπάρχουν ζώα που είναι εκφραστικά όπως οι σκύλοι. Οι γάιδαροι όχι ιδιαίτερα, πέρα από τα κουνάνε λίγο τα αυτιά τους. Γι’ αυτό επέλεξα την Λορ που είναι εντελώς το αντίθετο.
Λ.Κ. Είμαι ένα εκφραστικό ζώο (γέλια)
Κ.Β. Με την Λορ είχαν εκρηκτική χημεία. (γέλια) Αλλά η «προσωπικότητα» του γαϊδάρου ουσιαστικά χτίστηκε στο μοντάζ. Χρειάστηκαν πολλές ώρες και πολλή υπομονή μέχρι να εντοπίσουμε κάποια αντίδραση από αυτόν, όλα έγιναν στο post production και στον ήχο.
Πώς ήταν τα γυρίσματα με τον γάιδαρο; Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο που θέλετε να διηγηθείτε;
Λ.Κ. Εγινε κάστινγκ για το ρόλο του συμπρωταγωνιστή μου. (γέλια) Υπήρχαν δύο γαϊδουράκια που έπαιξαν το ρόλο του Πατρίκ. Το πρώτο ήταν πάρα πολύ ενεργητικό και ζωηρό, το φωνάζαμε Μπελμοντό, και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για όλες τις σκηνές. Το δεύτερο αντιθέτως ήταν πολύ ήρεμο και πράο, κάπως καταθλιπτικό, και δέθηκα αμέσως συναισθηματικά μαζί του. Με το χρόνο άρχισε να καταλαβαίνει τις εντολές μου και στο τέλος όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα το χειροκροτήσαμε και φάνηκε να αναγνωρίζει όλο αυτό τον κόπο. Το λάτρεψα! Λεγόταν Πέδρο και δυστυχώς πέθανε λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, τραυματίστηκε θανάσιμα σε μία κατάβαση, και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής του ετοίμασαν μια πολύ συγκινητική κηδεία κάτω από την πανσέληνο. Ήταν μια εμπειρία που μας σημάδεψε.
Κυρία Βινιάλ, γιατί σας πήρε είκοσι χρόνια για να γυρίσετε τη δεύτερη ταινία σας;
Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια; Δεν το κατάλαβα ποτέ πώς πέρασε έτσι ο χρόνος. Ειλικρινά δεν ξέρω. Η πρώτη ταινία γυρίστηκε λίγο μετά την αποφοίτησή μου και δεν ήμουν προετοιμασμένη για όλα όσα συνεπάγεται η σκηνοθεσία μιας ταινίας. Δεν λειτούργησαν τα πράγματα όπως ήθελα κι έπρεπε να βρω το χρόνο μου μέχρι να εξισορροπήσω τη χαρά του να κάνω σινεμά και τον πόνο που συνεπάγεται αυτό. Σκέφτηκα να τα παρατήσω, μετά άλλαξα γνώμη, ασχολήθηκα με το σενάριο, μέχρι που η ιδέα για την επόμενη ταινία μου ήρθε πολύ φυσικά. Διάβασα το βιβλίο του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον για την περιοχή της οροσειράς των Σεβέν, περιηγήθηκα εκεί, το budget ήταν μικρό κι όλα οδήγησαν στις περιπέτειες της Αντουανέτ.
Κυρία Καλαμί, πώς αισθάνεστε που είστε πλέον η μόνη ηθοποιός του «Call My Agent» που θα μπορούσε να γίνει γκεστ στη σειρά; Η καριέρα σας έχει εκτοξευτεί.
Αγαπώ τόσο πολύ τον ρόλο της Νοεμί και τον θεωρώ πολύ πιο ενδιαφέροντα από τους γκεστ ρόλους των διασήμων στη σειρά. Δεν θα ήθελα να παίξω κανέναν άλλο ρόλο, αν επανερχόταν η σειρά. Δεν βλέπω την καριέρα μου ως καριέρα, αλλά σαν μια σειρά από περιπέτειες, σαν μια εναλλαγή από χορούς στους οποίους παραδίδομαι ψυχή τε και σώματι κι αυτή η εναλλαγή είναι που με συναρπάζει.
