«Στη Γη του Αγριου Μελιού» («Honeyland») των Ταμάρα Κοτέβσκα, Λούμπομιρ Στεφάνοφ
Μια μικρή ταινία που μπόρεσε να ταξιδέψει μακριά και κατόρθωσε να φτάσει ως τα Οσκαρ σε δύο μάλιστα κατηγορίες, τόσο αυτή της διεθνούς ταινίας, όσο και του καλύτερου ντοκιμαντέρ, το «Στη Γη του Αγριου Μελιού», μοιάζει να γοήτευσε οποιονδήποτε θεατή, γεύτηκε λίγη από την ομορφιά της. Γυρισμένη στην διάρκεια τριών ετών, σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας, και σκηνοθετημένη μέσα από 400 ώρες υλικού σε ένα γοητευτικό παραμύθι που κατορθώνει να κρατά στην καρδιά του την αλήθεια ενός τόπου και των ανθρώπων που ακολουθεί, η ταινία σε κάνει να ξεχνάς ότι παρακολουθείς ένα ντοκιμαντερ. Σχεδόν να ξεχνάς ότι αυτό που βλέπεις είναι σινεμά, αφού ζεις μαζί με τους ήρωες του, την αλλαγή των εποχών, το πέρασμα του χρόνου, την λαμπρότητα της φύσης, το βουητό των μελισσιών, την σιωπή του θανάτου.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2020;
Power Points
Μια υπέροχη φωτογραφία που δίνει στην πραγματικότητα την υφή της ποίησης και μια πρωταγωνίστρια που αγαπάς όλο και περισσότερο καθώς περνά η ώρα, μια ιστορία που μιλά για πολλά και ουσιαστικά με τρόπο οτιδήποτε άλλο εκτός από προφανή.
Θα μείνει κλασικό
Οχι για τα βραβεία του και την κριτική του αναγνώριση, αλλά κυρίως για το μήνυμα σεβασμού και συνύπαρξης που πρεσβεύει. Απέναντι στην φύση, απέναντι στον άλλο, απέναντι σε όσα μπορεί να δείχνουν διαφορετικα και ξένα. Και γιατί στο πρόσωπο της ηρωίδας του Χατίτζε μας σύστησε έναν αξέχαστο κινηματογραφικό χαρακτήρα.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
H αρχή του φιλμ είναι ίσως η καλύτερη εισαγωγή στον κόσμο του. Μια γυναίκα περπατά προς μια απόκρημνη κόψη ενός λόφου, ακολουθώντας ένα στενό, απόκρημνο μονοπάτι για να φτάσει στο άγιο μέλι που οι μέλισσες φυλάνε στην σχισμή ενός βράχου. Σχεδόν δίχως προστασία και σχεδόν δίχως να την κεντρίσουν, θα μαζέψει όσο μέλι χρειάζεται από τις χρυσαφένιες κυψέλες και θα αφησει το μισό για τις μέλισσες.
Γράψαμε στο Flix
Το ντοκιμαντέρ των Κοτέφσκα και Στεφάνοφ, βαδίζει προσεκτικά σε μια τέλεια ισορροπία, όπως η ηρωίδα του. Παρατηρεί, επιλέγοντας τις γωνίες του, αλλά δεν υπογραμμίζει, δεν υποδεικνύει. Είναι πολιτικό, περιβαλλοντικό, χωρίς να χάνει στιγμή την αισθητική και τη λυρικότητά του. Η φωτογραφία του είναι εστέτ, αξιοποιώντας την εναλλαγή μεταξύ του θεϊκού ανοιχτού τοπίου και των κοντινών στα χέρια της Χατιτζέ, τα πρόσωπα, τα μελίσσια, τα υφάσματα, τις ίνες του πολιτισμού που χτίζεται σιωπηλά. Κι όσο χαμηλόφωνα διατυπώνει την τραγικότητα και την πολιτική του, τόσο φιλόξενα ανεβάζει το χιούμορ (η σχέση της Χατιτζέ με τις βαφές μαλλιών είναι ένα ongoing αριστούργημα), τη θαλπωρή, το συναίσθημα..
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ
Και κάτι ακόμη
Το πρώτο χρηματικό βραβείο που οι σκηνοθέτες κέρδισαν σε ένα φεστιβάλ στην διάρκεια προετοιμασίας της ταινίας, πήγαν όλα στην αγορά ενός καινούριου σπιτιού για την Χατιτζέ. Και στην διάρκεια όλης της διαδρομής της ταινίας από επιτυχία σε επιτυχία, ποτέ δεν ξέχασαν την ηρωίδα τους και την αληθινή ζωή της.
Το Top 10 του Flix για το 2020:
- Top Flix 2020: Οι 10 ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 10
