Αλλοτε αποτελώντας το φόντο μιας έντονης μάχης σώμα με σώμα ή απλά το εναρκτήριο ξέσπασμα της δράσης και άλλοτε προσφέροντας το καταφύγιο ενός έρωτα που μόλις γεννιέται ή εναλλακτικά το μέρος όπου κάποιος αναγνωρίζει τα όνειρά του, ο κινηματογράφος βρίσκεται πάντα εκεί για να προσφέρει μαγεία και παρηγοριά, όνειρα και υποσχέσεις, λάμψη και έρωτα, πόνο και, γιατί όχι, μερικές σκούρες, επίπονες μελανιές. Κάποιες φορές μάλιστα, ακόμα και στους ίδιους τους πρωταγωνιστές των εκάστοτε ιστοριών του.
Αυτές είναι οι φετινές στιγμές κατά τις οποίες οι κινηματογραφικοί ήρωες βρήκαν στη μεγάλη οθόνη το συμπλήρωμα της δικής τους ιστορίας.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Ο «Σέρλοκ Τζούνιορ» του Μπάστερ Κίτον στο «John Wick Κεφάλαιο 2» του Τσαντ Σταχέλσκι / Τα neon φώτα της πόλης που καλύπτουν πίσω από την λάμψη την διάχυτη μελαγχολία τους. Οι αμέτρητες διασταυρώσεις που, κατά κάποιον τρόπο, αποκαλύπτουν τις εξίσου πολυπληθείς εναλλακτικές κρίσιμες επιλογές. Η σιωπή των δρόμων που ουσιαστικά αποτελεί την ησυχία πριν από την «καταιγίδα». Και στον τοίχο μιας πολυκατοικίας, η προβολή μιας βωβής ταινίας που συνοδεύει τον μεταλλικό ήχο μιας μηχανής που σέρνεται στον δρόμο. Ο Μπάστερ Κίτον μόλις κήρυξε την έναρξη της δράσης. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «John Wick Κεφάλαιο 2».
Το «Brighton Rock» του Τζον Μπάουλτινγκ στο «Ενα Ενωμάνο Βασίλειο» της Αμα Ασάντε / Οσο ο αποτρελαμένος Πίνκι του Ρίτσαρντ Ατέμπορο βουτάει από την προβλήτα του «Brighton Rock» προς τον θάνατό του, ο Σερετσέ Κάμα του Ντέιβιντ Ογιέλοου και η Ρουθ Γουίλιαμς της Ρόζαμουντ Πάικ, το ζευγάρι που κόντρα σε παράδοση και προκαταλήψεις προσπάθησε (και κατάφερε) να παραμείνει τελικά μαζί, ενημερώνεται για μερικά αμφιβόλου ποιότητας «καλά νέα». Τα γεμάτα θαυμασμό ορθάνοιχτα μάτια των ντόπιων θεατών μπροστά στη μεγάλη οθόνη σε ευθεία σύγκρουση με το υποκριτικό χαμογελαστό προσωπείο του αγγελιαφόρου των «χαρμόσυνων μαντάτων», Τομ Φέλτον. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ενα Ενωμάνο Βασίλειο».
Το «Stalker» του Αντρέι Ταρκόφσκι στο «Atomic Blonde» του Ντέιβιντ Λέιτς / Σε ένα φιλμ που δεν φείδεται εντυπωσιακών σκηνών δράσης, αν το μονόπλανο στην σκάλα αποτελεί το «σώμα» της ταινίας, τότε η σωματική αναμέτρηση μπροστά από την προβολή του «Stalker» του Ταρκόφσκι αποτελεί σίγουρα την «ψυχή» της. Οταν οι υπόλοιπες ταινίες ανατρέχουν με ευκολία στην νοσταλγία των 80ς, το «Atomic Blonde» επιλέγει ανατρεπτικά και μακριά από τις συμβάσεις, αποκαλύπτοντας σταδιακά όλα τα δυνατά χαρτιά του. Ακριβώς δηλαδή όπως και η ηρωίδα του. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Atomic Blonde».
Η «Αγελάδα» του Νταριούς Μεχρζουί στον «Εμποράκο» του Ασγκάρ Φαραντί / Ο Ασγκάρ Φαραντί ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τον σύγχρονο δυτικό κινηματογράφο, όμως ταυτόχρονα ποτέ δεν ξέχασε την απαρχή της κινηματογραφικής ιστορίας της χώρας του. Για αυτό και στον «Εμποράκο», όταν οι μαθητές του πρωταγωνιστή του ζητούν να δουν μια εμβληματική ταινία του Ιρανικού σινεμά, ο ίδιος δε διστάζει να καταφύγει στην «Αγελάδα» του Νταριούς Μεχρζουί, την ταινία που, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποτέλεσε το 1969 την απαρχή του νέου Ιρανικού κύματος, επηρεάζοντας όλους τους μετέπειτα κινηματογραφιστές της χώρας. Κι ας μην καταφέρνει ο κινηματογραφικός του ήρωας να προστατέψει την ταινία από την χιουμοριστική αντιμετώπιση της νιότης. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Εμποράκο».
Το «Rocky» του Τζον Τζ. Αβιλντσεν στο «Chuck: Η Ιστορία του Πραγματικού Rocky Balboa» του Φιλίπ Φαλαρντό / «Ενιωσα σαν ένας πραγματικός σταρ του σινεμά. Αυτός ο τύπος, πραγματικά με κατάλαβε. Τη δουλειά ως συλλέκτης χρεών, το ανεβοκατέβασμα των σκαλοπατιών, ακόμα και τις συζητήσεις που είχα με τη γυναίκα μου, που να πάρει. Εγώ ήμουν αυτός. Εγώ ήμουν ο Ρόκι.» Γιατί το σινεμά αφηγείται μερικές φορές τη δική σου ιστορία, ακόμα κι αν στην πορεία χρειαστεί να καταχραστεί κομμάτι του εαυτού σου. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Chuck: Η Ιστορία του Πραγματικού Rocky Balboa».
Η «Νήσος των Χαμένων Ψυχών» του Ερλ Σ. Κέντον και το «Abbott and Costello Meet Frankenstein» του Τσαρλς Μπάρτον στο «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους / Οπως και το ποίημα «Paterson» του Γουίλιαμς Κάρλος Γουίλιαμς που αποτελεί την κινητήριο δύναμη του ομώνυμου ήρωα του φιλμ, η ταινία του Τζιμ Τζάρμους στόχο έχει να αποθεώσει το καθημερινό, να ανακαλύψει τον πλούτο μέσα στη λιτότητα και να βρει τελικά την ανθρωπιά στα πιο απρόβλεπτα μέρη με χιούμορ, σαρκασμό αλλά και αποδοχή του σκοταδιού. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι στο συνοικιακό σινεμά που επιλέγουν ο Πάτερσον και η σύζυγός του για το βράδυ του Σαββάτου παίζει δύο «παλιές ταινίες τρόμου», οι οποίες στην πραγματικότητα επιχειρούν να βρουν τον άνθρωπο πίσω από το τέρας, σε απόλυτη αντιστοιχία με τη χρήση των αντικατοπτρισμών που διέπουν την ταινία. Είναι και αυτές κομμάτι της ένδοξης, βαρετής, χρυσής καθημερινότητάς, στην οποία ζούμε και αναπνέουμε. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Paterson».
Το «Θανάση, πάρε το όπλο σου» του Ντίνου Κατσουρίδη στο «Νήμα» του The Boy / Από την πρώτη σκηνή που το «Νήμα» ξεκινά να «βομβαρδίζει» τον θεατή με τις εικόνες του, είναι εμφανές ότι αποτελεί τον κοινό τόπο πλήθους αισθητικών, οι οποίες περιλαμβάνουν τόσο την neo-noir περιβολή και τις ζουλαφσκικές επιρροές (ακόμα και το «On a sliver globe» τυγχάνει αναφοράς) όσο και τις giallo λοξές ματιές και τη διαρκή έμφαση στην εικόνα, η οποία κινείται ανάμεσα στην σεβεντίλα και μια ονειρική, γεμάτη χρώμα πραγματικότητα. Ολα ωστόσο ξεκινούν από ένα εγκαταλειμμένο σινεμά σε κάποια εναλλακτική Αθήνα του 1972 (με την κιτρινόλευκη «ανεμίζει περήφανα»), όπου μία γυναίκα που ονομάζεται Νίκη γεννάει μόνη της τον γιο της (τον οποίο ονομάζει «Λευτέρη»), όσο στην οθόνη προβάλλεται, όχι τυχαία, το «Θανάση, πάρε το όπλο σου». Σε έναν κόσμο όπου οι συμβολισμοί προοικονομούν τη συνέχεια μιας επικίνδυνα ρεαλιστικής φαντασιακής αφήγησης, ο Θανάσης Βέγγος σημαίνει ουσιαστικά την αρχή, χαρίζοντας σε αυτό τον κόσμο την δική του κινηματογραφική κληρονομιά. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Νήμα».
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
