H πρώτη ταινία του Ντούτσιο Κιαρίνι, ο «Φιμωμένος Ερωτας» ήταν μια αφοπλιστική, τολμηρή ματιά σε μια ενηλικίωση διαφορετική από τις άλλες. Στον «Φιλοξενούμενο» που έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ο Ιταλός σκηνοθέτης επιβεβαίωνει τη θέση του ανάμεσα στη νέα γενιά των σκηνοθετών της γείτονος με μια ιστορία που βρίσκει τη γενιά των 40άρηδων σε μια καθυστερημένη εφηβεία.
Ο «Φιλοξενούμενος» του τίτλου είναι ο Γκουίντο αναπληρωτής καθηγητής λογοτεχνίας και επίδοξος συγγραφέας που ήταν σίγουρος ότι είχε μια προγραμματισμένη ζωή, μέχρι που ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, ένα «ατύχημα» προκαλεί εξελίξεις στη σχέση του με την κοπέλα του Κιάρα. Λίγο πριν η Κιάρα πάρει το χάπι της επόμενης μέρας, ο Γκουίντο προτείνει να μην το πάρει τελικά και η Κιάρα του αποκαλύπτει τις αμφιβολίες της για τη σχέση τους. Αυτή είναι η αρχή της κρίσης στη σχέση τους καθώς ο Γκουίντο πακετάρει τα πράγματα του και φεύγει από το διαμέρισμα τους, αλλά για πού; Φιλοξενούμενος από τον έναν καναπέ στον άλλον, ο Γκουίντο σύντομα διαπιστώνει ότι μπορεί να γνωρίζει σε βάθος το έργο του Ιτάλο Καλβίνο, αλλά ελάχιστα για να ξεκινήσει ξανά τη ζωή του.
Στο Flix, o Ντούτσιο Κιαρίνι μοιράζεται τις προσωπικές εμπνεύσεις της ταινίας του, την ιδιαιτερότητα μιας γενιάς που μόλις τώρα αρχίζει να ενηλικιώνεται, τη γνώμη του για την Ιταλία του Σαλβίνι και την άλλη των απλών καθημερινών υπέροχων ανθρώπων...
Η αρχική ιδέα για την ταινία γεννήθηκε περισσότερα από δέκα χρόνια πριν, όταν το τότε κορίτσι μου μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε... Ηταν στο σπίτι της και λίγες μέρες μετά βρέθηκα να χτυπάω την πόρτα ενός φίλου. Αυτό το σερφάρισμα από καναπέ σε καναπέ κράτησε μερικούς μήνες. Εκεί συνειδητοποίησα πως υπήρχε κάτι πολύ δυνατό στην εικόνα ενός ενήλικα άντρα που περιφέρεται από σπίτι σε σπίτι, την ίδια στιγμή που οι ζωές των άλλων έδειχναν ενδιαφέρουσες από την οπτική γωνία ενός καναπέ.
Δεν είναι εύκολο να ορίσει κανείς σε ποιο είδος ανήκει η ταινία και αυτό ίσως είναι το καλύτερο της στοιχείο. Στα σίγουρα είναι μια δραμεντί ή μια γλυκόπικρη κωμωδία αλλά υπάρχουν μέρες που όταν τη βλέπω την αντιλαμβάνομαι σαν ένα δράμα ή ένα πολύ τρυφερό πορτρέτο ενός άντρα που γίνεται 40... σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο της ζωής του όπου ενώ αναζητάει συμβουλές ζωές από τους άλλους, τελικά βρίσκει κάτι πολύ σημαντικό στον ίδιο του τον εαυτό.
Σε ένα πολύ γενικό επίπεδο, νομίζω ότι ο άνθρωπος δεν ενηλικιώνεται ποτέ. Μεγαλώνουμε συνεχώς με διαφορετικούς τρόπους και όταν θεωρούμε ότι μεγαλώσαμε και δεν έχουμε τίποτα πια άλλο να μάθουμε ή να αλλάξουμε στον εαυτό μας, τότε είμαστε νεκροί. Σε ένα πιο κοινωνιολογικό επίπεδο νομίζω πως τα τελευταία 20 με 30 χρόνια (εξαιτίας διαφόρων λόγων, συμπεριλαμβανομένης και της ελευθερίας του να ταξιδεύεις στον κόσμο) έχουμε αρχίσει να κάνουμε τα σημαντικά βήματα που οι γονείς μας έκαναν στην ηλικία των 20 ή 30 ετών. Και ίσως γι' αυτό, από την εποχή που έγραφα το σενάριο της ταινίας, πάντα ένιωθα ότι η σωστή περιγραφή για το ταξίδι του Γκουίντο είναι μια αργοπορημένη ενηλικίωση.»
Ολοι οι χαρακτήρες της ταινίας είναι αληθινοί άνθρωποι. Φυσικά δεν είναι ακριβής αποτύπωση ανθρώπων που γνωρίζω αλλά όλοι με κάποιο τρόπο είναι εμπνευσμένοι από αληθινούς ανθρώπους, με τα προβλήματά τους, τις αδυναμίες τους, τα όνειρά τους. Σε κάθε ένα χαρακτήρα υπάρχει κάτι από μένα επίσης - πιστεύω ότι όλοι έχουμε διαφορετικές πλευρές.
Νιώθω πως η ταινία μιλάει σε ένα ευρύτερο κοινό κι όχι μόνο σε Ιταλούς που βρίσκονται στην ηλικία των 30 και των 40. Η ταινία διαδραματίζεται, βέβαια, στην Ιταλία σε ένα πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον, τον κόσμο του πανεπιστημίου, αλλά σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Γκουίντο και οι φίλοι του είναι πολύ κοινά σε ένα μεγάλο μέρος των δυτικών κοινωνιών σήμερα. Και όλα πηγάζουν από τη σύγχυση που νιώθουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τόσες πολλές ευκαιρίες και τόση πολύ ελευθερία.
**Ευτυχώς, τώρα που μιλάμε η ιταλική κυβέρνηση έχει αλλάξει και μια νέα πλειοψηφία βρίσκεται στη βουλή. Μια πλειοψηφία που ελπίζω ότι θα αλλάξει αμέσως τους νόμους για τη μετανάστευση του Σαλβίνι. Υπάρχει μια σκηνή στο τέλος της ταινίας όπου είναι ξεκάθαρο τι σκέφτομαι για την ιταλική κοινωνία και είναι αυτή όπου ο Γκουίντο διδάσκει σε ένα γυμνάσιο στα προάστια της Ρώμης. Αλλά δεν θα αποκαλύψω εδώ τι συμβαίνει...
