Ο Εντοάρντο ζει στην Πίζα, είναι 17 χρονών και υποφέρει από φίμωση. Η κατάσταση του είναι κάτι που απασχολεί όλη την οικογένεια, αλλά κυρίως τον ίδιο. Ο καλύτερος φίλος του ο Αρτούρο σκέφτεται συνεχώς πότε θα χάσει την παρθενιά του και φαντασιώνεται τις λεπτομέρειες της πολυαναμενόμενης αυτής εμπειρίας. Ο Εντοάρντο θα ήθελε κι εκείνος να κάνει σεξ, ειδικά τώρα που η καλύτερη του φίλη έρχεται για διακοπές στην Πίζα. Εν τω μεταξύ γνωρίζεται και με την Ελιζαμπέτα, ένα κορίτσι που τραγουδάει σε ένα συγκρότημα και θέλει να περάσει το βράδυ της μαζί του. Θα τα καταφέρει άραγε να ξεπεράσει το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής του και να ζήσει την εμπειρία που φαντασιώνεται όλα αυτά τα χρόνια;
Στην πραγματικότητα το ντεμπούτο του Ιταλού Ντούτσιο Κιαρίνι είναι μια τυπική ιστορία (σεξουαλικής) ενηλικίωσης – όλα δηλαδή όσα μπορούν να συμβούν στον οποιοδήποτε ένα συνηθισμένο καλοκαίρι της εφηβικής του ηλικίας όταν το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να χάσεις την παρθενιά σου και αν αυτό συμβεί με αυτήν ή αυτόν που έχεις ερωτευτεί ακόμη καλύτερα.
Η ειδοποιός διαφορά του και το σημείο στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς – αφού το κάνει πριν απ’ όλους ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας – είναι πως ο Κιαρίνι παραλληλίζει τη δυσκολία της πρώτης φοράς με αυτό ακριβώς που συμβαίνει μέσα στο παντελόνι του Εντοάρντο. Και για όποιον ξέρει από «φίμωση» μπορεί να αντιληφθεί πόσο τρομακτικό είναι να ξέρεις εκ των προτέρων πως θα πονέσεις και κυρίως την «ντροπή» του να πρέπει να μοιραστείς το προβλημά σου με τους γονείς, τους φίλους ή το ίδιο το ερωτικό σου ενδιαφέρον.
Επενδύοντας το μεγαλύτερο ποσοστό της αυθεντικότητάς του στο πρόσωπο του νεαρού πρωταγωνιστή του (που μοιάζει να έχει βγει από την μεγάλη παράδοση του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά – κάτι σαν τον Μάικλ Σέρα στο πιο ευρωπαϊκό), ο Κιαρίνι – επηρεασμένος και αυτός από το αμερικάνικο σινεμά - αφήνει τον χρόνο να κυλάει όπως ακριβώς κυλούν οι εφηβικές διακοπές μαζί με τους γονείς, δίνει χώρο στις συζητήσεις που μονοπωλούν την βόλτα δύο φίλων στην παραλία και παρά την τολμηρότητα του κεντρικού του θέματος δεν αφήνεται στιγμή στη φτηνή εκμετάλλευση μιας σκανδαλιστικής ιατρικής περίπτωσης, παρουσιάζοντάς την ωστόσο σε όλο της το εύρος.
Γύρω από την πραγματικότητα και την αλληγορία της «φίμωσης», όμως, αποκαλύπτεται γρήγορα το πεπερασμένο ενός σεναρίου που φτάνει στην... ολοκλήρωση αφού ωστόσο πρώτα έχει αφεθεί σε μια φέτα πραγματικής ζωής χωρίς να έχει τοποθετήσει στο κέντρο της μια πραγματικά δυνατή ιστορία ενηλικίωσης ή τουλάχιστον μια από αυτές που δεν έχουμε δει αρκετές φορές στο σινεμά και σίγουρα καλύτερα.
Το ότι την παρακολουθείς με πραγματική νοσταλγία για τις δικές σου πρώτες φορές ή με την ίδια αγωνιώδη ανεμελιά που φέρουν οι ηρωές της, οφείλεται στην ειλικρίνεια της σκηνοθετικής ματιάς του Κιαρίνι που με τον δικό του τρόπο φτιάχνει μια μικρή, προσωπική (;), καλοκαιρινή διαδρομή σε όλα αυτά τα καθημερινά που χωρίζουν ένα αγόρι από έναν άντρα.
