Θα έλεγε κανείς πως όπως ένα κτήριο ή ένα φυσικό τοπίο, έτσι και (έστω κι ένας τόσο μεγάλος) όγκος νερού, δεν θα μπορούσε να ποτέ να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από «σκηνικό» ενός δράματος. Σκεφθείτε όμως για παράδειγμα το «σατανικό» σπίτι στο «Haunting», ή τον βράχο στις «127 Ωρες» ταινίες στις οποίες κάτι άψυχο κι στατικό, αποκτά μέσα από την αφήγηση και την σκηνοθεσία, τα χαρακτηριστικά και την φύση ενός δομικού στοιχείου της ταινίας. Ρωτήστε οποιονδήποτε την έχει ταξιδέψει ή ζήσει κοντά της και θα ανακαλύψετε πως η θάλασσα έχει σίγουρα «ψυχή», ξέρετε πολύ καλά, πως δεν είναι ποτέ στατική κι ακίνητη. Και συν της άλλοις, έχει μια μαγνητική ομορφιά, κάτι που την καθιστά ιδανική για να «παίξει» στην ταινία και την ικανότητα να αλλάζει ύφος, από την γαλήνια ηρεμία στην πιο άγρια μανία, πιο πετυχημένα κι από τον χαμαιλεοντικό ηθοποιό. Ισως γι αυτό φέτος στις ταινίες της χρονιάς, μια σειρά από σκηνοθέτες της εμπιστεύτηκαν τόσους πολλούς και τόσους διαφορετικούς «ρόλους».
Flix Top Ten 2013: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Ο ωκεανός ως συμπρωταγωνιστής στο «Ολα Χάθηκαν»
Ενας άντρας και η θάλασσα. Ο ανοιχτός ωκεανός. Επίπεδος. Γαλήνιος. Ενωμένος με τον ουρανό στην άκρη του ορίζοντα. Φουρτουνιασμένος. Αγριος. Σκοτεινός. Στην ταινία του Τζέι Σι Τσαντορ, η θάλασσα είναι ο συμπρωταγωνιστής του Ρόμπερτ Ρέντφορντ κι έχει να επιδείξει σχεδόν την ίδια γκάμα «συναισθημάτων» και διακυμάνσεων μ' εκείνον. Κινηματογραφημένη μεγαλειωδώς, είναι έτοιμη για το close up της κι έχει δεκάδες σκηνές άξιες να παίξουν στο πλάνο της για το Οσκαρ, που θα της άξιζε.
Χαρτογραφώντας τα κύματα στο «Kon - Tiki»
Η αληθινή ιστορία του Θορ Χέγιερνταλ, ενός Νορβηγού θαλασσοπόρου που το 1947 βάλθηκε να αποδείξει ότι ο Χριστόφορς Κολόμβος δεν ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε την Πολυνησία, αλλά είχε ήδη αποικηθεί από κατοίκους της Νοτίου Αμειρκής, ταξιδεύοντας ως εκεί με μια σχεδία, δίνει μια ταινία αλμυρή και ιωδιούχα ως το κόκαλο. Διαδραμτίζεται στο μεγαλύτερο τμήμα της στην σχεδία που ο Χέγιερνταλ είχε ονομάσει «Kon - Tiki» και βρίσκει τον λόγο ύπαρξής της στις σκηνές που διαδραματίζονται στη θάλασσα, η οποία είναι η αληθινή ανεξερεύνητη και γεμάτη εκπλήξεις, ήπειρος του φιλμ.
Η θάλασσα σαν αντανάκλαση της κοινωνίας μας στο «Man at Sea»
Στην ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, το δεξαμενόπλοιο Sea Voyager περισυλλέγει μια ομάδα από έφηβους μετανάστες που έχουν ναυαγήσει μεσοπέλαγα, μόνο και μόνο για να δει το κατάστρωμα, τις καμπίνες, το μηχανοστάσιο του πλοίου, να μεταμορφώνεται στο πεδίο μιας σύγκρουσης ανάμεσα στους «σωτήρες» και τα «θύματα». Με φόντο μια θάλασσα που δεν διαλέγει πλευρές, αλλά εξισώνει τους πάντες που πλέουν στην επιφάνειά της, θα διαδραματιστεί μια σκληρή μάχη για επικράτηση που δεν μπορεί παρά να έχει τραγικά αποτελέσματα για όλους.
Το νερό σαν βιβλική καταστροφή ή σαν παραβολή για την ενηλικίωση στα «Μυθικά πλάσματα του Νότου»
Στην μαγική, ακατάτακτη ταινία του Μπεν Ζάιτλιν, μεταφερόμαστε σε μια κοινότητα στα ανοιχτά της Νέας Ορλεάνης, πέρα από τα θαλάσσια φράγματα που κρατούν την πόλη στεγνή και που μοιάζει να ζει έξω από τον χρόνο και τους κανόνες της συνηθισμένης κοινωνίας. Η ζωή της μικρής Χασπάπι που μεγαλώνει μόνη με τον άρρωστο πατέρα της, θα αλλάξει για πάντα, όταν το νερό θα ανέβει και ο μικρός κατακλυσμός του κόσμου της, θα παρασύρει και την ίδια σε μια συναισθηματική πρόωρη ενηλικίωση.
Μια παρτίδα σκάκι μεταξύ ξηράς και θάλασσας στο «Πειρατεία στον Ωκεανό»
Μια ομάδα Σομαλων πειρατών καταλαμβάνει ένα δανέζικο φορτηγό πλοίο και κρατά το πλήρωμα σε ομηρία, απαιτώντας ένα υπέρογκο ποσό σε λύτρα από την πλοιοκτήτη εταιρία. Πίσω στην Δανία, το αφεντικό της ναυτιλιακής αποφασίζει να αναλάβει ο ίδιος τις διαπραγματεύσεις με τους πειρατές, ενώ στην θάλασσα οι άνδρες του πληρώματος παραμένουν παγιδευμένοι στις βουλές δυο αντίθετων δυνάμεων, σε μια απόλυτα κλειστοφοβικό ταινία με φόντο τον ανοιχτό ορίζοντα του ωκεανού.
Ενα μανιασμένο κύμα θανάτου, στο «The Impossible»
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία δύναμης κι επιβίωσης, το φιλμ του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα διαδραματίζεται τον Δεκέμβριο του 2014 στην Ταϊλάνδη, την μέρα που ένα φονικό τσουνάμι, κατέπνιξε τις ακτές της χώρας σκορπίζοντας τον θάνατο. Ποτέ πριν κανείς δεν είχε κινηματογραφήσει μια φυσική καταστροφή με τόσο συγκλονιστικό τρόπο, ποτέ δεν είχαμε δει, μια μάζα νερού να δείχνει τόσο απειλητική και φονική όσο σε αυτό το φιλμ που μεταμορφώνει την θάλασσα, στον πιο φονικό κακό που είδαμε στο σινεμά.
Ο ωκεανός ως φυλακή στο «Captain Phillips»
Μια ακόμη ταινία για μια πειρατεία από σομαλούς πειρατές, αυτή τη φορά βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία, με την αγωνία να είναι το ζητούμενο και το βασικό συστατικό της αφήγησης. Και την θάλασσα να κλείνει τον ήρωα σαν μια ασφυκτική παγίδα, ακόμη πιο σφιχτά κι από την μικρή σωσίβια λέμβο στην οποία θα βρεθεί όμηρος των πειρατών που θα βρουν κι αυτοί στο μεγάλο μπλε, το δικό τους τέλος.
Μήτρα τεράτων στο «Pacific Rim»
Στα βάθη της θάλασσας της Κίνας μια ρωγμή θ΄ ανοίξει μια πύλη σε μια άλλη διάσταση και ασταμάτητα, κολοσσιαία τέρατα θα αναδυθούν για να σκορπίσουν το θάνατο και την καταστροφή. Αν η ζωή προήλθε από τη θάλασσα, από εκεί θα έλθει και το τέλος σύμφωνα με το φιλμ του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Η θάλασσα της ζωής και του θανάτου στην «Μικρά Αγγλία»
Μπορεί η δράση να λαμβάνει χώρα στην ξηρά, όμως δεν είναι μόνο ότι το νερό του Αιγαίου βρέχει από παντού το νησί της Ανδρου, είναι ότι και οι ζωές των κατοίκων της, μοιάζουν να πλέουν στον παφλασμό των κυμάτων της θάλασσας, του ινδικού και του Ειρηνικού, της Μεσογείου και του Ατλαντικού. Αυτά δίνουν τα χρήματα στα σπίτια, αυτά σκορπίζουν την πίκρα, αυτά πνίγουν τις ελπίδες των γυναικών, αυτές ταξιδεύουν τους άντρες σε θαλάσσιους δρόμους, αυτά θα τους καταπιούν ή θα τους φέρουν πίσω σώους. Μπορεί η Μικρά Αγγλία να είναι νησί, όμως όλα στην ιστορία, είναι η θάλασσα.
Περισσότερα Best of 2013
Tags: best of 2013
