Μετά από τον μακροχρόνιο χωρισμό που ακολούθησε τον θάνατο του γιου τους, ο Αλεξ και η Κέιτ συναντιούνται ξανά στο δεξαμενόπλοιο Sea Voyager. Την ίδια μέρα, ο Αλεξ σώζει τριάντα έφηβους μετανάστες που έχουν ναυαγήσει μεσοπέλαγα. Ο διοικητής της σχεδόν χρεοκοπημένης πλοιοκτήτριας εταιρείας πιέζει τον Αλεξ να λύσει το θέμα άμεσα, αλλά κάθε προσπάθειά του οδηγεί σε αδιέξοδο. Κι ενώ κάποια μέλη του πληρώματος δημιουργούν στοργικούς δεσμούς με τα παιδιά, ανάμεσά τους και η Κέιτ που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα, οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι «επισκέπτες» τους έχουν κάνει κατάχρηση της φιλοξενίας τους. Αδύναμος να χειριστεί την αυξανόμενη ένταση και επηρεασμένος από τον χαμό του γιου του, ο Αλεξ προχωρά σε μια σειρά από λάθος ενέργειες, ώσπου τελικά βρίσκει το θάρρος να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Το παρασκήνιο γύρω από την τελευταία ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, δεν έχει καμία σημασία όταν τελικά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το «Man at Sea».
Ξαναμονταρισμένο μετά την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα του στο 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το πιο φιλόδοξο φιλμ στην φιλμογραφία του Γιάνναρη άλλαξε τόσο, ώστε να μην προδώσει τις πολύτιμες πρώτες ύλες από τις οποίες είναι φτιαγμένο και τον βραδυφλεγή πυρήνα του, παραμένοντας τελικά η ίδια ακριβώς ταινία.
Μια ταινία κλειστοφοβική, πεσιμιστική, βαθιά ανθρώπινη και ελεγειακή. Μια ταινία που μιλάει για την απώλεια, την ανάγκη του άλλου, το φόβο της συμβίωσης με τα ανοιχτά τραύματα μιας ζωής που ναυαγεί αδιάκοπα στον απέραντο ωκεανό των ενοχών και της αδέκαστης μοίρας.
Στο ίδιο μήκος κύματος με το προηγούμενο έργο του, ο Γιάνναρης κάνει με το «Man at Sea» ένα βήμα πιο μπροστά.
Περισσότερο και από τον «Δεκαπενταύγουστο», η εισβολή των ξένων στη ζωή των ηρώων του είναι απλά μια αφορμή για να ξεκινήσει το δράμα, για να ανοίξουν οι λογαριασμοί με το παρελθόν, για να επαναπροσδιοριστούν οι έννοιες της ανθρωπιάς, της άφεσης αμαρτιών, της συγχώρεσης. Ο μικρόκοσμος του δεξαμενόπλοιου δεν είναι παρά μια κοινωνία (μια Ευρώπη, ένας πλανήτης ολόκληρος...) εν κινήσει που ανίκανη να αποδράσει «προς την ελευθερία» ξεσκίζει τις σάρκες της σε μια βασανιστική ανακύκλωση της κρίσης που η ίδια δημιούργησε.
Οσες φορές ο πρωταγωνιστής – πλοίαρχος θα σταματήσει την αποβίβαση των λαθρομεταναστών για να τους προστατεύσει, άλλες τόσες θα έρθει αντιμέτωπος με την εφηβική οργή τους. Σε έναν κλοιό που σφίγγει γύρω του μεταμορφώνοντας τον σε έναν ακόμη «εισβολέα» σε έναν «ξένο» τόπο, η κατάβαση του στην κόλαση (εξαιρετικά δοσμένη στις τελικές στιγμές της απομόνωσης του στο υπόγειο του πλοίου), δεν είναι παρά η διαδρομή ενός ανθρώπου που πρέπει να αποκοπεί από την πραγματικότητα του για να μπορέσει να επιβιώσει. Λαθραίος και ο ίδιος σε μια ζωή που τέλειωσε με τον πνιγμό του γιού του και ανίκανος να αντιμετωπίσει τις (κοσμικές) ενοχές του , έχει μόνο μια επιλογή: να αποδεχθεί το ναυάγιο του για να μπορέσει ίσως να σωθεί κάποια στιγμή όταν ο χρόνος θα το επιτρέψει.
Ο Γιάνναρης τα κάνει όλα σωστά. Εκμεταλλεύεται το επιβλητικό χώρο του δεξαμενόπλοιου, τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του, την ταξική χωροταξία του, την απόκοσμη μελαγχολία του. Και μέσα του κινηματογραφεί έναν ανοιχτό μέτωπο ανάμεσα σε ετοιμοπόλεμες παρατάξεις (στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, στους μηχανικούς του πλοίου, στους λαθρομετανάστες) που αν και εξαντλημένες από τις μάχες που έχουν δώσει ο καθένας ξεχωριστά πριν βρεθούν εκεί, συνεχίζουν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε θέσεις άμυνας και επίθεσης.
Στο κέντρο της ελεγείας του τοποθετεί έναν εξαιρετικό Αντώνη Καρυστινό και μια εύθραυστη Θεοδώρα Τζήμου και γύρω τους συνθέτει το εφιαλτικό σύμπαν των «άλλων», σκηνοθετώντας με λεπτομέρεια μέχρι και την τελική αναμέτρηση τους.
Αν το «Man at Sea» δεν είναι η καλύτερη ταινία του Γιάνναρη, παραμένοντας ωστόσο η πιο σκοτεινή και ταυτόχρονα η πιο ώριμη της φιλμογραφίας του, οφείλεται μόνο στην αδυναμία του να ενορχηστρώσει με ακρίβεια τον εσωτερικό ρυθμό της «σύγκρουσης».
Αμήχανος απέναντι στο διπλό δράμα που εκτυλίσσεται σε κοινό χρόνο, κατακερματίζει τις κορυφούμενες εντάσεις προσφέροντας μόνο το πλαίσιο μιας διαδρομής που υπό συνθήκες θα μπορούσε να αποτελεί μια ιλιγγιώδη κούρσα μέχρι την κάθαρση. Αιτίες και αφορμές αφήνονται στην διακριτική ευχέρεια του θεατή, οι νεαροί ερασιτέχνες που υποδύονται τους λαθρομετανάστες δεν βρίσκονται πάντα συντονισμένοι στην αφήγηση και μέχρι το τέλος κυριαρχεί μια διαρκής αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Ακόμη κι έτσι, όμως, το «Man at Sea» είναι μια ταινία που ανήκει σε έναν δημιουργό που, ακόμη και στην πιο αμήχανη του στιγμή, χτίζει σκηνές πραγματικού κινηματογραφικού μεγαλείου και κατασκευάζει μια γνήσια αντανάκλαση ενός κόσμου που ακόμη και σε κατάσταση «ναυαγού» αρνείται να παραδεχθεί πως η μοναδική σωτηρία έρχεται μόνο αν φτάσεις βαθιά μέσα σου.
Δείτε εδώ τη συνέντευξη που έδωσε ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης στην κάμερα του Flix.
