Πάνω σε ένα φορτηγό πλοίο, κάπου στα ανοιχτά του Ινδικού Ωκεανού, ένας Δανός μάγειρας περιμένει πως και πως να επιστρέψει στην πατρίδα του για να βρεθεί με τη γυναίκα του και τη μικρή του κόρη. Ωστόσο, τα σχέδια του βυθίζονται στην αβεβαιότητα, όταν μία ομάδα Σομαλών πειρατών καταλαμβάνει το πλοίο απαιτώντας λύτρα από τη ναυτιλιακή εταιρεία στην Κοπεγχάγη. Ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας με τεράστια εμπειρία στις οικονομικές διαπραγματεύσεις, αποφασίζει να αναλάβει ο ίδιος τις διαβουλεύσεις με τους πειρατές, αγνοώντας τις συμβουλές του επαγγελματία διαπραγματευτή. Ετσι, ξεκινά ένα συναρπαστικό θρίλερ, σε δύο διαφορετικές, αλληλοεξαρτώμενες γωνίες του πλανήτη. Από τη μία το ανήμπορο, φυλακισμένο στο αμπάρι πλήρωμα του πλοίου περιμένει βοήθεια, κι από την άλλη οι εκπρόσωποι της εταιρείας, μέσα από τα πολυτελή γραφεία τους, προσπαθούν να μειώσουν τα λύτρα κερδίζοντας χρόνο κα παρατείνοντας την αγωνία του πληρώματος.

Το όνομά του έμεινε στο μυαλό μας από το σενάριο του «Κυνηγιού» του Τόμας Βίντερμπεργκ. Με τη δεύτερη ταινία του, ο Τομπίας Λίντχολμ αποδεικνύει ότι το ταλέντο του δεν εξαντλείται στην γραφή. Η πρώτη του μεγάλου μήκους «R», την οποία υπέγραφε με τον Μίκαελ Νόερ, ένα δράμα φυλακής στο οποίο πρωταγωνιστούσε και πάλι ο Πιλού Ασμπέκ που κρατά κι εδώ έναν από τους δυο βασικούς ρόλους, είχε ήδη δείξει την ικανότητα του, να διαχειρίζεται εντυπωσιακά μια ιστορία κλειστού χώρου.

Σενάρια όπως αυτά για το «Submarino» και το «Κυνήγι» μας έπεισαν πως η ματιά του έχει την απαραίτητη διεισδυτικότητα να κοιτάξει κάτω από την επιφάνεια και τις καταστάσεις μιας ιστορίας και να χτίσει τρισδιάστατους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω, κάνει με την «Πειρατεία στον Ωκεανό» ένα εντυπωσιακά μεστό και πετυχημένο φιλμ, με υλικά που δεν μοιάζουν στ΄ αλήθεια καινούρια. Αυτό στο οποίο συμπυκνώνεται τελικά η ουσία του φιλμ, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια συναρπαστική διελκυστίνδα ηθικών ερωτημάτων και δύσκολων αποφάσεων, που ισορροπούν ανάμεσα στην ένταση ενός θρίλερ, στην αλήθεια ενός ντοκιμαντέρ και στο βάθος ενός σκληρού, μα όχι υπερβολικού δράματος.

Δίχως να καταφεύγει σε ευκολίες ή να πέφτει σε παγίδες, με τρόπο λιτό και κρατώντας το δράμα πάντα υπό έλεγχο, το φιλμ θα χτίσει ένα αληθινά τεταμένο πορτρέτο της κατάστασης, το οποίο κοιτάζει κάθε πλευρά με την ίδια καθαρή ματιά, δίχως να δαιμονοποιεί ή να αθωώνει κανέναν. και που μοιάζει περισσότερο με εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων, ακόμη κι αν δεν χρησιμοποιεί κανένα από τα συνήθη τεχνάσματα μιας ταινίας που θέλει να είναι «αληθινή».

Κάπως έτσι, πετυχαίνει να στήσει μια αγωνιώδη περιπέτεια που δεν παγιδεύεται σε καμιά από τις συμβάσεις του είδους κι ένα ανθρώπινο δράμα που κρατά όλη την δύναμη του χωρίς να εκμεταλλεύεται το θέμα του για εύκολα δράματα ή κατηγορώ, πετυχαίνοντας να μιλά διακριτικά τόσο για την ανθρώπινη πλευρά όσο και για αυτή της πολιτικής: τόσο των ναυτιλιακών εταιριών, όσο και των πειρατών, που και οι δύο, όπως είναι σαφές, κάνουν «τη δουλεία» τους, όσο καλύτερα μπορούν...