Χαρά είναι το όνομα της κεντρικής ηρωίδας της ασπρόμαυρης ταινίας του Ηλία Γιαννακάκη, μιας 45χρονης γυναίκας με γλυκό πρόσωπο και αμφίβολα κίνητρα. Χαρά της, το μωρό που κρατά στα χέρια, του ψιθυρίζει, το νανουρίζει. Μόνο που το μωρό δεν είναι δικό της. Το έκλεψε από το νοσοκομείο και, στην πορεία, το προστάτευσε διαπράττοντας ακόμα και φόνο. Η Χαρά συλλαμβάνεται, προφυλακίζεται και δικάζεται.
Δυο ταινίες σε μία έχει κάνει ο Ηλίας Γιαννακάκης. Από τη μια πλευρά, το φιλμ είναι το οδοιπορικό της ηρωίδας, στο δρόμο αλλά και στην ψυχή της. Μια γυναίκα με καθαρά παραβατική συμπεριφορά, τι μπορεί να σκέφτεται; Ποια είναι τα κίνητρά της; Από τις σκηνές στο αυτοκίνητο, με τον μικρό της «γιο» στο πίσω κάθισμα, μέχρι τις κρυφές ματιές στην απομόνωση του κελιού της, η Αμαλία Μουτούση, συχνά στομφώδης και θεατρική στις κινηματογραφικές της ερμηνείες, φτιάχνει ένα ρόλο αψεγάδιαστο, διακριτικό, με βάθος, εσωτερικότητα, δύναμη στο βλέμμα και νόημα στην κάθε της κίνηση.
Η «άλλη» ταινία, εκτυλίσσεται στο δικαστήριο, όπου κρίνεται η υπόθεση της Χαράς, με ακίνητο υποκειμενικό πλάνο από την πλευρά του δικαστή, ενώ δικηγόροι και μάρτυρες εναλλάσσονται μπροστά στην κάμερα. Αφελέστατη πλοκή, κακογραμμένοι διάλογοι, λαϊκή υπερβολή, σε συνδυασμό με την ασπρόμαυρη εικόνα, παραπέμπουν αυτόματα σε ελληνικό μελόδραμα του ’60. Μόνο η Λήδα Πρωτοψάλτη στο μικρό της ρόλο διασώζεται από την ανοησία του κειμένου. Ούτε καν ο άλλοτε υπέροχος Γιώργος Συμεωνίδης.
Αποτέλεσμα, μια ταινία που επιλέγει να καταπιαστεί μ’ ένα δυνατό θέμα – τα όρια της λογικής, την παραβατική συμπεριφορά, την έννοια της ανθρώπινης ισορροπίας, τον ορισμό της μητρότητας ή του δίκαιου – και που το εγκαταλείπει προτού καν ξεκινήσει η επίλυσή του, δίνοντας την κλισέ ψυχαναλυτική εξήγηση στις πράξεις της ηρωίδας του. Μια ταινία που εύκολα θα προσπερνούσες μέσα στο σύνολο. Αν δεν ήταν για την ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση.
Διαβάστε ακόμα:
