Το Flix και η Uber σας πάνε σινεμά! Μάθετε πώς μπορείτε να έχετε την πρώτη διαδρομή δωρεάν. Ή, πιο απλά, πατήστε εδώ, καλέστε uberTAXI και... φύγατε!
Ο Νικ Γουάιλντ είναι ένας σωματοφύλακας του Λας Βέγκας με θανατηφόρες επαγγελματικές δεξιοτήτες και ένα προσωπικό πρόβλημα με τον τζόγο. Οταν ένας κακοποιός χτυπάει με σαδιστική μανία έναν φίλο του, ο Νικ επιστρέφει και ανακαλύπτει πως ο κακοποιός είναι γιος ενός αδίστακτου αρχιμαφιόζου. Ξαφνικά ο Νικ βυθίζεται στο εγκληματικό υπόκοσμο, κυνηγημένος τόσο από την αστυνομία όσο και από την μαφία. Ομως για να αλλάξει τη μοίρα του θα πάρει μέρος σ' ένα τελευταίο παιχνίδι ... και αυτή τη φορά, είναι όλα ή τίποτα.
Είναι κρίμα που ο Τζέισον Στέιθαμ ήταν πολύ νέος όταν μεσουρανούσαν οι βιντεοκασέτες. Οπως είναι εξίσου κρίμα, ότι η κάθε νέα του προσπάθεια να κάνει franchise τον ίδιο του τον εαυτό πέφτει στο κενό κάθε καλύτερου ή χειρότερου (πάντοτε με μέσο όρο το μέτριο) «Transporter», «Revolver», «Killer Elite» ή «Parker».
Κάθε νέα του ταινία μοιάζει με την προηγούμενη και την επόμενη, ενώ η θρησκευτική προσήλωση σε μια ρετρό, κλασικής υφής περιπέτεια όπου το λόγο έχουν οι μπουνιές και όχι η τεχνολογία, έρχεται να συναντήσει κάθε φορά ένα υποτυπώδες σενάριο που αναδεικνύει το machismo του πρωταγωνιστή του γεμίζοντας κινηματογραφικά λεπτά με κλισέ – μπουνιές – κλισέ – μπουνιές σε μια αέναη διαδοχή που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ.
To «Τζόκερ» δεν διαφέρει.
Μπορεί τα εχέγγυα στο σενάριο από τον βραβευμένο με Οσκαρ για το «Butch Cassidy and the Sundance Kid» και το «Ολοι οι Ανθρωποι του Προέδρου» Γουίλιαμ Γκόλντμαν, ο οποιός διασκευάζει το δικό του βιβλίο για δεύτερη φορά μετά το «Heat» του 1986 με τον Μπαρτ Ρέινολντς, να υπόσχονται μια ατμοσφαιρική περιπέτεια με φόντο το βρώμικο glam του Λας Βέγκας. Αλλά στην πραγματικότητα ο Γκόλντμαν απλά βάζει στη σειρά σκηνές και ατάκες που μοιάζουν να βρίσκονται σε στοκ για κάθε φέρελπι σεναριογράφο που θέλει να γράψει ένα παλιομοδίτικο θρίλερ για μαζική χρήση.
Στη σκηνοθεσία, ο Σάιμον Γουέστ έρχεται με το δικό του μερίδιο διασημότητας λόγω των δεύτερων «Αναλώσιμων», αλλά η ιδέα του για το τι σημαίνει ατμόσφαιρα είναι μάλλον της λογικής ας τελειώνουμε με την πρόζα για να βάλουμε μπρος στο slow motion την φαλάκρα του Στέιθαμ να σπάει μύτες και τις μπουνιές του να ισοπεδώνουν ολόκληρες συμμορίες.
Κάπου ανάμεσα σε ένα πλήρως αποτυχημένο 70s νουάρ και ένα b-movie που ακόμη και όταν σπάει πλάκα παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, το «Τζόκερ» δεν πιάνεται από πουθενά, παραμένοντας από την αρχή μέχρι και το φινάλε του ένα ανούσιο, ανόητο και ανιαρό αστυνομικό θρίλερ που δεν ξέρει να αξιοποιήσει ούτε καν τον ίδιο τον Στέιθαμ δίνοντας του ένα ρόλο τύπου υπαρξιακό σε μια ταινία χωρίς λόγο... ύπαρξης.
Τι μένει; Ατέλειωτες σκηνές τζόγου και ξύλου, ατάκες που καίγονται πολύ πριν το 21, χάρτινοι χαρακτήρες που πιστεύουν ότι πλάθουν χαρακτήρες, μερικά αχρείαστα cameos από την Χόουπ Ντέιβις και τον Στάνλεϊ Τούτσι και μια επιεικώς γελοία (όχι με την καλή έννοια) σκηνή ευνουχισμού – με ψαλίδι! - που θα μπορούσε να ήταν ακριβώς στο σημείο που έρχεται η «σωτήρια» στροφή προς ένα ξέφρενο fun, αλλά που ακόμη και αυτή χάνεται μέσα σε μια ταινία που ακόμη και οι φανατικοί του Στέιθαμ δεν θα νοίκιαζαν ούτε... από το video club.
Το Flix και η Uber σας πάνε σινεμά! Μάθετε πώς μπορείτε να έχετε την πρώτη διαδρομή δωρεάν. Ή, πιο απλά, πατήστε εδώ, καλέστε uberTAXI και... φύγατε!
