Ο Κάρλο και η Τζούλια είναι παντρεμένοι και έχουν τρία παιδιά. Ο Κάρλο είναι εντελώς απορροφημένος από τη δουλειά του και έτσι λείπει συνεχώς από το σπίτι, ενώ η Τζούλια έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά. Κουρασμένη από την καθημερινότητα, η Τζούλια αποφασίζει να κάνει δώρο στον εαυτό της 10 μέρες διακοπές χωρίς την οικογένεια. Ο Κάρλο θα πρέπει τώρα να αναλάβει το ρόλο της και αυτό δεν είναι εύκολο… Οταν η μητέρα επιστρέψει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Αν η παραπάνω σύνοψη σας θυμίζει κάτι, σημαίνει πως ήσασταν από τους λίγους που το προηγούμενο καλοκαίρι είδατε το «10 Μέρες Χωρίς τη Μαμά» της Αριέλ Βινογκράντ, τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία εκείνης της χρονιάς στην Αργεντινή. Μια ταινία που κανείς και ποτέ δεν ζήτησε να (ξανα)δεί, ειδικά σε μορφή κάποιου ριμέικ.
Ο Αλεσάντρο Τζενοβέζε αναλαμβάνει τη «μεταφορά» από τη Λατινική Αμερική στη Μεσόγειο σαν να είναι υπεραρκετή απλά μια μετάφραση των διαλόγων. Αντί να προσπαθήσει τουλάχιστον να διορθώσει κάποια από τα λάθη της πρωτότυπης (sic) ταινίας και να δώσει έναν έξυπνο τόνο σε μια κατά τα άλλα άνευρη κωμωδία καταστάσεων, φαίνεται από την αρχή να αδιαφορεί τελείως για το τελικό αποτέλεσμα και αντ’ αυτού να ακολουθεί μια τύπου «τάλε κουάλε» τακτική και μια κινηματογράφηση που μπαίνει κατευθείαν σε αυτόματο πιλότο. Το αποτέλεσμα δείχνει ακόμα πιο ανόητο, ακόμα πιο κλισεδιάρικο και παντελώς άνοστο.
Ακόμα και τα όποια νοήματα που προσπαθεί να περάσει μέσα από τις σχέσεις των δυο φύλων μέσα στην οικογένεια, παραμένουν θολά κάτω από άστοχες κωμικές καταστάσεις, οι οποίες ναι μεν μπορεί να προκαλούν εύκολο γέλιο, αλλά ποτέ δεν αποκαλύπτουν κάτι έξυπνο και πραγματικά χιουμοριστικό πίσω από αυτές. Οι χαρακτήρες, πιο χάρτινοι από ποτέ, πέφτουν για άλλη μια φορά στην εύκολη παγίδα της καρικάτουρας. Θα ικανοποιήσουν το πλήθος (ειδικά ο πρωταγωνιστής Ντιέγκο Περέτι με όλα όσα τραβάει ο άμοιρος τούτος άντρας και πατέρας), αλλά δεν μπορείς, ελέω της κωμωδίας, να μην παραδεχτείς πως μοιάζουν να ζουν σε ένα κόσμο που δείχνει εξωπραγματικός.
Τότε είχαμε πει πως «κάπως έτσι καταλήγεις να βλέπεις ένα συνονθύλευμα από υπερβολές, ανατροπές, καταστροφές για να ακολουθήσει το μαγικό, διδακτικό, ροζ χάπι εντ που θα καθησυχάσει τα πλήθη. Μην ανησυχείτε, το σχήμα της οικογένειας θα επιβιώσει, ο πατέρας θα μάθει το μάθημά του και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.» Η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και εδώ, και ο πατέρας θα γίνει καλύτερος, τα παιδιά θα γίνουν αρνάκια και το κινηματογραφικό μας καλοκαίρι θα συνεχιστεί ακάθεκτο. Αγαλλιάστε…
