Φιλοδοξώντας ξεκάθαρα να βαδίσει στα χνάρια του «Spy», της ταινίας του Πολ Φέιγκ που χάρισε στη Μελίσα ΜακΚάρθι τον ρόλο της αξιολάτρευτης, ατσούμπαλης αλλά τελικά άκρως αποτελεσματικής κατασκόπου, το «Ο Κατάσκοπος Που Με Παράτησε» εξαπολύει δύο συνηθισμένες –και φαινομενικά εξίσου ακατάλληλες για το σπορ– γυναίκες σε ένα ανάλογα επικίνδυνο παιχνίδι διεθνούς ίντριγκας και συνωμοσιών.
Τη σκυτάλη των κατά λάθος κατασκόπων παίρνουν εδώ η Μίλα Κούνις και η Κέιτ ΜακΚίνον, στους ρόλους δύο τριαντακάτι, ανώριμων και μάλλον loser φιλενάδων οι οποίες εμπλέκονται άθελά τους σε ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό, όταν ο γοητευτικός σύντροφος της πρώτης αποκαλύπτεται ότι είναι κατάσκοπος κι έπειτα δολοφονείται μπροστά στα μάτια της. Οχι όμως πριν της εμπιστευτεί τη δύσκολη αποστολή να παραδώσει ένα μυστηριώδες και περιζήτητο αντικείμενο κάπου στην Ευρώπη.
Η ακριβής φύση της ίδιας της αποστολής και της παγκόσμιας απειλής που κρύβεται πίσω απ’ αυτήν παραμένει σε μεγάλο βαθμό αδιευκρίνιστη, περισσότερο ένα επιφανειακό εύρημα προκειμένου η ταινία της Σουζάνα Φόγκελ να ξεδιπλώσει το παραδοσιακά κοσμοπολίτικο φόντο που θα αποτελέσει το σκηνικό για ένα θηλυκό buddy movie καμουφλαρισμένο ως εκκεντρική κατασκοπική παρωδία. Διανθισμένο με φρενήρεις καταδιώξεις και, κυρίως, με απρόσμενα βίαιες κι αιματηρές σκηνές δράσης που μοιάζουν ολότελα παράταιρες σε μια χολιγουντιανή κομεντί, το φιλμ υποφέρει από την έλλειψη συνοχής τόσο στο ύφος όσο και στο ισχνό σενάριό της, όμως την ίδια στιγμή ο αλλοπρόσαλλος αυτός συνδυασμός είναι που το κάνει να ξεφεύγει ελαφρώς από τα αναμενόμενα και να κρατά το ενδιαφέρον.
Σύμφωνοι, τα αστεία δεν είναι πάντα ακριβώς καλόγουστα, καταφεύγοντας συχνά σε φτηνό χιούμορ τουαλέτας, όμως η χημεία ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες δεν παύει ποτέ να τις κάνει συμπαθείς, σε μια ιστορία αποφασισμένη να δικαιώσει κάθε γυναίκα που προσπάθησε να μπει σε ανδρικούς ρόλους ενώ κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Κι αν τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία μοιάζουν να προέρχονται από διαφορετικές ταινίες, ο «Κατάσκοπος» βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές του όταν αγκαλιάζει ολοκληρωτικά τις outsider ηρωίδες του (και το ταλέντο των πρωταγωνιστριών του) και μαζί μ' αυτές την έμφυτη έφεσή του στην υπερβολή. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από την εξωφρενική αναμέτρηση της ΜακΚίνον με σατανική πρώην γυμνάστρια που μοιάζει να βγήκε από παλιάς σχολής ταινία Τζέιμς Μποντ.
