«Συχνά ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε που πηγαίνουμε σχολείο» διαβάζει η κάρτα αρχής. Και η κάμερα μας συστήνει αμέσως τα παιδικά, σκληραγωγημένα χέρια του 11χρονου Τζάκσον από την Κένυα, ο οποίος σκάβει την έρημο στις 5.30 το πρωί για να βρει νερό, να το αποθηκεύσει στο παγούρι του ίδιου και της μικρής του αδελφής - πριν ξεκινήσουν τα 9 μίλια του δίωρου ταξιδιού τους ανάμεσα σε άγρια ζώα για να φτάσουν στο σχολείο τους. Μετέπειτα γνωρίζουμε τη Ζαχίρα από το Μαρόκο, ένα μικρό κορίτσι που διασχίζει μία φορά την εβδομάδα την οροσειρά του Ατλαντα για να συναντήσει μετά από 4 ώρες και 13 1/2 μίλια τις συμμαθήτριές της. Στην Ινδία, ο Σάμιουελ εγκλωβισμένος στην αναπηρική του καρέκλα βασίζεται στους δύο μικρότερους αδελφούς του να τον πηγαίνουν καθημερινά σχολείο, σπρώχνοντας κι αγκομαχώντας για 1 ώρα και 15 λεπά. Στην Παταγονία, ο Καρλίτο και η αδελφή του διασχίζουν τα 11 μίλια που τους χωρίζουν από την τάξη τους, με το άλογό τους. Ναι, συχνά ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε στο δυτικό κόσμο.
Ο Πλισόν κέρδισε το Σεζάρ ντοκιμαντέρ με μια ταινία με απαραίτητο, δυνατό μήνυμα: θεωρούμε δεδομένη την εκπαίδευση, ξεχνάμε την πολιτική δύναμη της γνώσης στην επιβίωσή μας και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Ενώ σε κάποιες γωνιές του κόσμου, ο δρόμος για το σχολείο είναι μία επικίνδυνη, επίπονη περιπέτεια.
Ταυτόχρονα όμως με τη σημαντική αξία του μηνύματος, η εμφανής κατασκευή του ντοκιμαντέρ, το στήσιμο της εικόνας, η καθοδήγηση των πιτσιρίκων, η αναπαράσταση κακουχιών, οι μουσικές, ο ντουμπλάρισμα στα γαλλικά αδυνατίζουν το εγχείρημα και αφαιρούν από την δύναμη που θα είχε μία πιο ειλικρινής προσέγγιση.
Θέμα και πρωταγωνιστές έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, οι επιλογές όμως του Πλισόν δεν έχουν ρίσκο και όλα καταλήγουν σ' ένα καλογυαλισμένο, υπολογισμένο με ακρίβεια μελό.
Το Flix και η Uber σας πάνε σινεμά! Μάθετε πώς μπορείτε να έχετε την πρώτη διαδρομή δωρεάν. Ή, πιο απλά, πατήστε εδώ, καλέστε uberTAXI και... φύγατε!
