Θεαματικό, πολύχρωμο και παιδικό: ο Τζο Ράιτ, μετά την «Αννα Καρένινα», καταπιάνεται με την κινηματογραφική διασκευή ενός διαμετρικά αντίθετου δείγματος κλασικής λογοτεχνίας και δημιουργεί την προϊστορία του Πίτερ Παν, σε μια παιχνιδιάρικη εκδοχή, χωρίς πολλή ψυχή.

Ο μικρός Πίτερ είναι ένα σκανταλιάρικο ορφανό στο εμπόλεμο Λονδίνο του Β’ Παγκόσμιου. Οταν ένα βράδυ το ταβάνι του κοιτώνα ανοίγει και ένα ιπτάμενο πειρατικό καράβι τον τραβά μαζί του στον ουρανό, κάθε εναλλακτική μοιάζει καλύτερη στον Πίτερ από το ζοφερό παρόν του. Ακόμα και ο σαρδόνιος Μαυρογένης, που θα τον οδηγήσει στη Χώρα του Ποτέ, παρέα με τον Τζέιμς Χουκ πριν γίνει πειρατής, για να συναντήσει την ατίθαση Τάιγκερ Λίλι, έναν κόσμο γεμάτο αινίγματα και το δικό του πεπρωμένο που δεν έχει καν υποψιαστεί.

Τα CGI εφέ του «Παν» είναι τόσο όμορφα, που ο Τζο Ράιτ τα χρησιμοποιεί επαναλαμβανόμενα και χωρίς στοπ, αφού είναι τόσο ποπ, με αποτέλεσμα η ταινία να χάνει σε ειρμό, σε χιούμορ, δράση και ένταση. Από την άλλη πλευρά, περιμένοντας την εξέλιξη, έχει κανείς όλο το χρόνο να χαμογελάσει με τις δεκάδες απρόσμενες αναφορές της ταινίας, από το «Mad Max» και τους Pink Floyd, ως τους Nirvana και τον Ιντιάνα Τζόουνς.

Ο μικρός Λίβαϊ Μίλερ έχει τον ιδανικό συνδυασμό αγγελικού και σκαμπρόζικου ύφους, οι δεύτεροι ρόλοι, ο αρρενωπός ζαμανφουτίστας Χουκ του Γκάρετ Χέντλαντ, η pixie Ρούνεϊ Μάρα με το πεισματάρικο ύφος, είναι χαριτωμένοι αλλά διεκπεραιωτικοί. Ο Χιου Τζάκμαν, αντίθετα, βάζει όλη του τη μαεστρία, τη θεατρική παιδεία, το τραγουδιστικό ταλέντο και την πληθωρική προσωπικότητα για να χτίσει, όπως παλιότερα ο Τζόνι Ντεπ με τον Τζακ Σπάροου, τον δικό του Μαυρογένη, έναν ήρωα πολυδιάστατο, με κάποιο βάθος, υπερβατικό styling, κρυμμένη τρυφερότητα, αιχμηρό χιούμορ και την απειλή ενός ατρόμητου δυνάστη – και παρά τις στιγμές που τείνει προς την καρικατούρα, καταφέρνει να είναι το καλύτερο στοιχείο της ταινίας.

Ο νέος «Παν» (ή, μάλλον, ο παλιότερος), αναπληρώνει σε εικόνες ό,τι του λείπει από ρυθμό και συναίσθημα – κι αν αυτό είναι μειονέκτημα για το ενήλικο κοινό, οι μικρότεροι θεατές και θα μαγευτούν με την εκτυφλωτική φαντασμαγορία και θα μάθουν ότι, όποιος νικά τους φόβους του, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Γιατί, άλλωστε, όσα κι αν καταφέρνει ή όπου κι αν αποτυγχάνει ο Τζο Ράιτ, η ιστορία του Πίτερ Παν έχει τόση αισιοδοξία και μαγεία μέσα της, που φτάνει και περισσεύει για κάθε νέα διασκευή της.

Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Παν» του Τζο Ράιτ: