Αν ο Κεν Λόουτς ήταν Ισπανός πολίτης και αρκετά πιο απλοϊκός σεναριογράφος και σκηνοθέτης, αυτή θα ήταν η φετινή ταινία του.
Στο περιθώριο της ζωής στη Μαδρίτη τρεις ήρωες φτάνουν στα άκρα σε μια προσπάθεια επιβίωσης απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό, μέσα σ' ένα καταιγιστικό 24ωρο. Μια νεαρή μητέρα συγκεντρώνει ακτιβιστές για να της συμπαρασταθούν την επομένη που θα τής γίνει έξωση από την αστυνομία. Μια μετανάστρια αναγκάζεται να εγκαταλείψει μόνη στο σπίτι την κόρη της για να εργαστεί, με αποτέλεσμα να παρέμβει η πρόνοια. Και μια ηλικιωμένη γυναίκα τηλεφωνεί, μάταια, στο γιο της, για να τον συγχωρέσει. Τις ίδιες ώρες, ένας δικηγόρος τρέχει απεγνωσμένα για να βοηθήσει όσο και όποιον μπορεί, παραμελώντας παράλληλα τη δική του οικογένεια.
Μια ταινία που τρέχει ενάντια στο χρόνο γράφει (μαζί με την Ολγκα Ροντρίγκες) και σκηνοθετεί ο ως τώρα ηθοποιός Χουάν Ντιέγκο Μπότο, όχι μακριά, σε φόρμα και προθέσεις, από το πολύ πιο καθηλωτικό «Full Time». Με την Πενέλοπε Κρουζ και τον Λουίς Τοσάρ, αλλά και μια ολόκληρη ομάδα ensemble cast, να δίνουν συγκινητικές ερμηνείες, ο Μπότο ακολουθεί, τρέχοντας μαζί με τους ήρωές του, μια εξ αρχής καταδικασμένη διαδρομή του αδύναμου καταδιωκόμενου από το αυταρχικό κράτος, με αφορμή τον νόμο για τις εξώσεις, ιδιαίτερα οικείο και στο ελληνικό κοινό.
Η δύναμη του λόγου και του ρυθμού του μειώνεται προοδευτικά, από εξελίξεις και διαλόγους προβλέψιμους και μελοδραματικούς που δεν ισοπεδώνουν, μεν, τον καταγγελτικό χαρακτήρα της ταινίας, μειώνουν όμως το ενδιαφέρον και την πειστικότητα της ανθρωπιστικής ιστορίας της.
