Η Μάρνι είναι μια κακομαθημένη σπιτική γάτα, που ζει μια άνετη ζωή στο σπίτι των Σάνσαϊν. Δεν έχει απομακρυνθεί ποτέ από την ασφάλεια του σπιτικού της: όσα λίγα ξέρει για τον έξω κόσμο τα έχει μάθει χάρη στην αγαπημένη της αστυνομική σειρά στην τηλεόραση, ενώ η ιδιοκτήτριά της, Ρόζαλιντ, φροντίζει με αγάπη και τρυφερότητα για κάθε της ανάγκη. Μια μέρα ο μυστηριώδης αδελφός της Ρόζαλιντ, Πολ, κάνει την εμφάνισή του και, έχοντας απώτερους σκοπούς, υπόσχεται στη Μάρνι ότι θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο ειδικής πράκτορα σε μια άκρως απόρρητη αποστολή. Η Μάρνι ενθουσιάζεται με την φοβερή αυτή ευκαιρία, αλλά καταλήγει αναπάντεχα εκτός σπιτιού, εντελώς μόνη. Στην πορεία, ενώνει τις δυνάμεις της με τον Ελβις, έναν φαφλατά αλλά και ντροπαλό σκύλο, τον Αντον, ένα γαϊδουράκι που θέλει να γίνει διάσημο ως περφόρμερ του τσίρκου -μεταμφιεσμένο σε ζέβρα- και τον κάπως νευρωτικό κόκορα Eγκμπερτ. Οι τέσσερις φυγάδες θα κλέψουν ένα κόκκινο βανάκι, το οποίο αναζητεί η αστυνομία, κάτι που θα κάνει τις αρχές να νομίσουν λανθασμένα ότι πρόκειται για μια συμμορία που κλέβει έργα τέχνης. Η πανέξυπνη Μάρνι βλέπει καθαρά ότι η αποστολή τους πια είναι μία: να συλλάβουν τους πραγματικούς ενόχους και να αποκαταστήσουν την τιμή τους.
Αν τον τελευταίο καιρό έχετε πάρει σβάρνα κάθε παιδική ταινία που παίζεται στους κινηματογράφους για να διασκεδάσουν τα παιδιά ή τα ανίψια σας, τότε ίσως βλέποντας τα πρώτα λεπτά του «Μάρνι, Μια Τρελή Συμμορία», το animation σας φέρει κάτι στο μυαλό. Κι αυτό γιατί οι Γερμανοί σκηνοθέτες Κριστόφ και Βόλφγκανγκ Λαουενστάιν, που το 1989 είχαν κερδίσει το Οσκαρ Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων με το «Balance», μας είχαν δώσει πριν λίγους μήνες το συμπαθητικό «Ο Λούις και οι Εξωγήινοι».
Η ταινία δεν θα σας θυμίσει μόνο αυτό, αφού αυτή τη φορά τα αδέρφια Λαουενστάιν διασκευάζουν (υπερβολικά) ελεύθερα το κλασικό παραμύθι των αδερφών Γκριμ, «Οι Μουσικοί της Βρέμης», στο οποίο τέσσερα ζώα, μια γάτα, ένας σκύλος, ένας γάιδαρος κι ένας πετεινός, κατατροπώνουν μια συμμορία ληστών. Σίγουρα εδώ μην περιμένετε να δείτε τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του παραμυθιού, μιας και η ταινία είναι γεμάτη από ιδιόμορφους και γοητευτικούς χαρακτήρες, φωτεινά και χρωματιστά τοπία. Το animation παραμένει διεκπεραιωτικό, ίσως ένα σήμα κατατεθέν των αδερφών, αλλά παρόλα αυτά μοιάζει να λειτουργεί, αν και σίγουρα δεν γοητεύει και δεν συναγωνίζεται με τίποτα εκείνο των μεγάλων στούντιο.
Αν και υπάρχουν αναφορές στη ποπ κουλτούρα, όπως ένα κυνηγητό που θυμίζει αρκετά τη σκηνή με το αεροπλάνο από τη «Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων», αλλά και μια ισχυρή δόση σαρκαστικού χιούμορ σε αρκετά σημεία, η ταινία περιορίζεται σε υπερβολικά παιδικού επιπέδου αστεία γεμάτα πορδές και ρεψίματα με απλούς και κατανοητούς διαλόγους για να είναι όλα πιο ασφαλή για τα παιδιά, δημοτικού και κάτω, στα οποία και απευθύνεται. Κάθε προοπτική για κάτι περισσότερο από μια διασκεδαστική εξόρμηση στο κοντινό multiplex, εξανεμίζεται ήδη από το δεύτερο μισό και μετά όπου όλα μοιάζουν να χάνονται οριστικά, εκεί όπου ένας ενήλικος δεν μπορεί πλέον να ακολουθήσει...
