O Φίλιππος είναι δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος σε κάποιο χωριό της Ελλάδας τα τελευταία έξι χρόνια. Η άγρια δολοφονία του αδελφικού φίλου και πρώην συνεργάτη του, Στέργιου, ανατρέπει τη ζωή του, ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος γίνεται ο επόμενος στόχος. Ψάχνοντας απαντήσεις επιστρέφει στην Αθήνα, όπου κατά περίεργο τρόπο πολλοί τον βοηθούν στην αναζήτησή του. Είναι όμως τα στοιχεία που συλλέγει πραγματικά ή μια καλοστημένη παγίδα; Σύντομα ανακαλύπτει πως ο θάνατος του φίλου του συνδέεται με μια κοινή δημοσιογραφική τους έρευνα από το παρελθόν. Θα βρει τη Νικολέτα, μια νεαρή ζωγράφο και κοπέλα του Στέργιου, που του δίνει νέα δεδομένα για την υπόθεση και μαζί αναζητούν τη λύση του μυστηρίου. Το κουβάρι της υπόθεσης αρχίζει να ξετυλίγεται με τη βοήθεια της Λίας, μιας άγνωστης γυναίκας, που δίνει στοn Φίλιππο μια σημαντική πληροφορία. Η απόφαση είναι πλέον δική τους. Αντιμέτωποι με ένα καλά κρυμμένο μυστικό, θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα φύγουν μακριά ή αν θα γίνουν «Μαριονέτες» στα χέρια ενός πανίσχυρου συστήματος.
Έχοντας απόλυτη αίσθηση του κοινού στο οποίο απευθύνεται και γνώση των κανόνων του είδους, ο Παντελής Καλατζής κάνει με τις «Μαριονέτες», ένα θρίλερ που κατορθώνει να σε εμπλέξει με την ατμόσφαιρα και τον ρυθμό του, ακόμη κι αν η ιστορία δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη.
Ο ήρωας του ξετυλίγει μια συνωμοσία που θα μπορούσε να ιδωθεί κι ως μια πολιτική ματιά στον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος και τις σκοτεινές διαδρομές της δύναμης, αλλά αυτό που κερδίζει την παρτίδα, δεν είναι η γνώριμη σεναριακή δομή, μα ο τρόπος που ο σκηνοθέτης του κάνει σινεμά.
Κι αυτός είναι δυναμικός και συνεπής στα απαιτούμενα ενός θρίλερ, κρατώντας την ένταση ψηλά και δίνοντας στο φιλμ την αίσθηση μιας ταινίας αγωνίας που μπορείς να πάρεις πιο σοβαρά απ όσο η ίντριγκα και οι χαρακτήρες της σου επιτρέπουν.
Δεν είναι εύκολο να κάνεις ένα θρίλερ (πόσο μάλλον σε μια κινηματογραφία που δεν έχει παράδοση στο είδος), αλλά για να κάνεις κάτι περισσότερο από μια άσκηση ύφους ή μια καλοφτιαγμένη b movie χρειάζεσαι μια ιστορία που να προφταίνει τις φιλοδοξίες της φόρμας.
Στις «Μαριονέτες», αυτό ακριβώς το στοιχείο απουσιάζει και η έλλειψή του είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όμως ακόμη κι έτσι η ατμόσφαιρα είναι πετυχημένη και ο τρόπος που ο Καλατζής χειρίζεται την κινηματογραφική γλώσσα, βοηθά στην δημιουργία μιας ταινίας που λειτουργεί αν όχι τέλεια, μα σίγουρα αποτελεσματικά
Διαβάστε ακόμη:
