Ο Αλέξης Γεωργούλης είναι ό,τι πιο κοντινό σε ελληνικό «heart-throb» έχουμε. Ενας ηθοποιός που ξεκίνησε από την τηλεόραση, χτύπησα αμέσως κόκκινο στο fandom, συνέχισε με περιπλανήσει στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κι αυτόν τον καιρό έχει επιστρέψει στη βάση του. Για χάρη μιας ταινίας της οποία δεν είναι απλώς πρωταγωνιστής, είναι και συν-δημιουργός. Στις «Μαριονέτες» ο Γεωργούλης συνυπογράφει το σενάριο, είναι και συμπαραγωγός, κυρίως γιατί... ήθελε να παίξει σε μια ταινία από εκείνες που απολαμβάνει να βλέπει. Η ταινία του Παντελή Καλατζή, ένα καθαρόαιμο αθηναϊκό νουάρ, βγαίνει στις αίθουσες κι ο Αλέξης Γεωργούλης μιλά στο Flix, αποδεικνύοντας ότι ο ίδιος είναι κάθε άλλο από σκοτεινός τύπος.
Η πρώτη επαφή με τις «Μαριονέτες» Η ταινία βασίζεται σε μια ιδέα του Παντελή. Την κουβεντιάσαμε πριν τρία χρόνια, γιατί ήθελαν να παίξω στην ταινία. Γνωριστήκαμε καλύτερα, είδε κι εκείνος κάποια δείγματα γραφής μου και βρεθήκαμε να γράφουμε παρέα το σενάριο.
Ενας ρόλος action hero; Οι «Μαριονέτες» δεν είναι τόσο action, είναι μια ελληνική ταινία - να μην τη λέμε εληνική, να τη λέμε ευρωπαϊκή - γιατί περισσότερο θέλουμε να βλέπουμε τις δουλειές μας όχι απλώς ως Ελληνες αλλά ως κομμάτι της Ευρώπης. Ετσι, ιδέες για ταινίες που δεν αφορούν μόνο Ελληνες αλλά έχουν στοιχεία, ως γραφή, σκηνοθεσία και δράση, οτιδήποτε, που εκφράζουν έναν ευρωπαϊκό χαρακτήρα, αφορούν και περισσότερο κόσμο. Ένα πράγμα που έχουμε παρεξηγήσει, είναι ότι οι Ελληνες κάνουμε ή κωμωδία ή την απόλυτη κουλτούρα. Υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες και συγγραφείς, όλες οι ειδικότητες, που μπορούν να ακάνουν ταινίες σαν αυτή, έξω απ’ αυτά τα περιοριστικά εθνικά όρια.
Ηθοποιός του κόσμου Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μη σκέφτομαι μόνο για την Ελλάδα και το περιοριστικό κομμάτι, να το βγάλουμε κι έξω από τα σύνορα. Ελληνας ηθοποιός είμαι - κι έξω όταν με ρωτούν, αυτό λέω - αλλά αυτό δε σημαίνει ότι παίζω μόνο ελληνικές παραγωγές ή στα ελληνικά. Εχω δοκιμάσει να παίξω γερμανικά και αγγλικά και λειτουργεί το πράγμα. Και σε εμπιστεύονται να το κάνεις, και τους αρέσεις κιόλας. Αρα δεν είναι εμπόδιο πια η γλώσσα, μπορούμε να βγούμε προς τα έξω και να έχουμε στον ήλιο μοίρα.
Υπάρχουν ακέραιοι ήρωες στη σημερινή Ελλάδα, σαν τον ήρωά του, τον Φίλιππο; Πιστεύω ότι ένας τέτοιος ήρωας είναι ένας χαρακτήρας που βρίσκεται στη σκέψη και στα μυαλά πολλών, είναι, ας πούμε, εν δυνάμει πραγματικός, στο πόσο ρισκάρει για τα πιστεύω του. Δεν έχω γνωρίσει κάποιον να το έχει κάνει αυτό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει.
Η αγάπη για το νουάρ Πάντα υπάρχουν αναφορές, δεν είναι μόνο το νουάρ που κάνει τον ήρωά σου ήρωα, είναι ένας βασικός κανόνας στη μυθοπλασία: πρέπει να έχεις έναν ήρωα άξιο να ταυτιστεί ο θεατής και να κάνει το ταξίδι του, να τον νιώσει, να τον λυπηθεί, να τον μισήσει, να περάσει από ένα μονοπάτι.
Η σχέση με το box office Το κοινό που βλέπει ξένες εμπορικές ταινίες, δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει μια ελληνικού τύπου εμπορική ταινία γιατί συνήθως το επίπεδό της είναι χαμηλότερο. Οπότε ο κόσμος δεν τις εμπιστεύεται. Στις «Μαριονέτες» είχαμε την τύχη ενός μπάτζετ αρκετά ψηλού, συγκρίσιμου με ταινίες του εξωτερικού, δουλέψαμε στο σενάριο ώστε να είναι μια ταινία που νιώθεις ότι είναι μυθοπλασία κι όχι απλώς κωμωδία με πέντε ατάκες ωραίες σα να είναι στην τηλεόραση. Μια ιστορία μέσα στο μυστηριο, στην ίντριγκα, στις διαπλοκές, που αφορούν τον Ελληνα, επίκαιρη στο κομμάτι της διαπλοκής και στο πώς κατευθύνονται τα πράγματα, με αναφορές πάρα πολλές στο τι συμβαίνει τώρα. Εννοείται ότι είμαι αισιόδοξος κι επενδύω και χρόνο και φαιά ουσία στις ταινίες και τις αγαπώ πάρα πολύ, θέλω να είμαι εκεί, να δώσω ό,τι ενέργεια έχω. Είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσεις έναν θεατή από την τηλεόραση, αλλά θέλω να τον κάνω να καταλάβει τη διαφορά, το σινεμά σε ταξιδεύει και παίρνεις κάτι μαζί σου. Στη μικρή οθόνη απλώς περνάει η ώρα.
Για την «Οικoγένεια Ντάρελ» Ναι, συμμετέχω στη σειρά «The Durrels», είναι μια σειρά αγγλική και διεθνής, που γυρίζεται στην Κέρκυρα. Αυτή η οικογένεια γέννησε δυο συγγραφείς κι αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τα γυρίσματα φυσικά κι έχουν ιδιαίτερο χαρακτήρα, όπως έχει κάθε γύρισμα τον δικό του. Σ’ αυτήν τη σειρά που εκτυλίσσεται το ’35, υπάρχει μια μαγεία, μια ατμόσφαιρα, είναι ένα ταξίδι.
Tags: μαριονέτες, αλέξης γεωργούλης
