Ο Μάρκος είναι ένας φέρελπις Ελληνας συγγραφέας που ζει στο Παρίσι και περνά τις μέρες του στοχαστικά, πίνοντας μόνος τον καφέ του. Μαζί με τον Γερμανό φίλο του, Μαξ, σχεδιάζουν ένα γεμάτο περιπέτεια ταξίδι: να οδηγήσουν από τη Γαλλία ως την Αθήνα, με οδηγό την πανέμορφη Κολέτ από τη Λιμόζ, μια Λιμουζίνα δηλαδή, η οποία καλείται να διαλέξει έναν ή και κανέναν από τους δυο άντρες που τη συνοδεύουν. Στην πορεία θα έχουν τυχαίες αλλά καθοριστικές συναντήσεις με σημαντικές προσωπικότητες της λογοτεχνίας – ή απλώς με ανθρώπους που τους μοιάζουν!
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος εμπνέεται από τα διηγήματα του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου και γράφει και σκηνοθετεί μια κωμωδία παρεξηγήσεων ελαφριά και απολαυστική σαν ένα ποτήρι σαμπάνια. Η ταινία με μια ελαφριά ειρωνία γεμίζει με αναφορές στις μεγάλες φυσιογνωμίες της λογοτεχνίας, από την άλλη τους καταρρίπτει στο βωμό της πραγματικής ανθρώπινης εμπειρίας: πρέπει να κυνηγάμε τους ήρωές μας, λέει ο Παναγιωτόπουλος, αλλά για να τους υπερβούμε στην πορεία.
Η ταινία ξετυλίγεται σε μικρά, στενά συνδεδεμένα, σκετς με fade out, σ’ ένα σύμπαν όπου ούτε ο χρόνος ούτε ο τόπος ούτε καν η αληθοφάνεια δεν έχει σημασία: σημασία έχει μόνο η απόλαυση, η σκέψη, η καλλιέργεια του πνεύματος και το προσωπικό ταξίδι σε αναζήτηση νέων ιδεών και εμπειριών. Το φιλμ έχει γυριστεί με χαμηλό, προφανώς, μπάτζετ, μέσα σ’ ένα ατμοσφαιρικό καφέ και σε λίγα εξωτερικά, ολόκληρη στην Αθήνα και τα περίχωρά της, αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία: η «Λιμουζίνα» είναι ούτως ή άλλως μια σύμβαση, σε κατασκευή και περιεχόμενο και όποιος θέλει τη δέχεται και την ευχαριστιέται.
Μέσα από τις μικρές του συναντήσεις και τις εναλλαγές των νέω προσώπων – μουσαφιρέων στην ταινία, ο Παναγιωτόπουλος βρίσκει αφορμές για να σχολιάσει, πάντα ανάλαφρα, ποτέ βαρύγδουπα, την ανισορροπία της σύγχρονης Ελλάδας, τον νεοέλληνα που μεγαλοπιάνεται, μπερδεύεται και εγκλωβίζεται στο ένδοξο παρελθόν του, αλλά όχι με αντιπάθεια, μόνο με στοργή και κέφι. Κάπου ανάμεσα στους ήρωες που διαρκώς συζητούν, πίνουν, διαβάζουν και λένε στοχαστικά τσιτάτα, ξεπηδά ακριβώς σαν αφρός, το σινεμά που αγαπά το παρελθόν και διασκεδάζει με το μέλλον.
Το πρωταγωνιστικό τρίο των Νίκου Κουρή – Αντριαν Φρίλινγκ – Δούκισσας Νομικού (εμπνευσμένη η επιλογή της για να ερμηνεύσει την πιο δροσερή γυναικεία ύπαρξη), δίνει ζωντάνια και μια πειστικότητα στους παράδοξους ήρωες και η κάθε συνάντηση φέρνει στο προσκήνιο έναν ηθοποιό-έκπληξη, με αποκορύφωμα το μεγάλο φινάλε του Λευτέρη Βογιατζή.
Η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, η ωραιότερή του των τελευταίων χρόνων, απευθύνεται μόνο σε όσους γνωρίζουν κι αγαπούν το χιούμορ του σκηνοθέτη της, την αίσθηση του παραλόγου και την πολυτέλεια της συζήτησης και της σκέψης. Αλλά αυτή ήταν μάλλον και η συνειδητή επιλογή του, θέλοντας ξανά να κουβεντιάσει και να γελάσει πονηρά με την ευρύτερη παρέα του.
Διαβάστε περισσότερα:
