Ο Φλοράν Σιρί έχει ήδη αποδείξει ότι είναι ένας σκηνοθέτης με εύρος και δεξιοτεχνία, σε ταινίες από το «Cloclo», το θεαματικό biopic του Γάλλου σόουμαν και τραγουδιστή, ως το «Ο Εχθρός Μέσα μου», το δράμα στον πόλεμο της Αλγερίας. Το γιατί επέλεξε να καταπιαστεί με μια κοινότοπη κωμωδία, ριμέικ του «La Cuisine au Beurre» του 1963 με τον Φερναντέλ, το οποίο ήδη τότε δεν είχε ξεχωρίσει με κανέναν τρόπο, είναι άξιο απορίας.
Το φιλμ εκτυλίσσεται στη Μασσαλία, με επίκεντρο το όμορφο παραθαλάσσιο εστιατόριο όπου ο σεφ Φρανσουά παλεύει να κερδίσει το πρώτο του αστέρι Μισελέν. Το εστιατόριο ανήκει τη γυναίκα του, Σαρλότ, που το κληρονόμησε από τον πρώτο της άντρα, τον Αλέξ, όταν αυτός χάθηκε στο τσουνάμι της Ταϊλάνδης το 2004. Η φιλοδοξία του Φρανσουά είναι τέτοια που παραμελεί τη Σαρλότ στο βωμό της διάκρισης. Οι ισορροπίες, ωστόσο, αντιστρέφονται, όταν ο Αλέξ, που τελικά ζει και βασιλεύει, εμφανίζεται στο κατώφλι του εστιατορίου.
Ενα προβλέψιμο στην εξέλιξή του σενάριο, «στολίζεται» όχι με κωμικές σκηνές ή διαλόγους, αλλά με άγαρμπα σωματικά γκαγκς, όπου οι ήρωες σκουντουφλούν και τσακίζονται ασταμάτητα. Η σχέση του τριγώνου έχει την πιο στερεοτυπική έκβαση, η Αρμπιγιό παίζει ερασιτεχνικά, ο Λανβέν με στόμφο και μόνο ο Ντιμπόσκ διατηρεί μια στοιχειώδη υποκριτική αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον οι λίγες αλλά εντυπωσιακές σκηνές μαγειρικής ανεβάζουν το ενδιαφέρον και προσφέρονται για εντυπωσιακή σκηνοθεσία, περισσότερο από την ίδια την ιστορία της ταινίας. Κι αυτός ίσως είναι κι ο λόγος που ο Σιρί επέλεξε το πρότζεκτ του.
