Ο Αλεξάντρ Σοκούροφ ήταν πιο δημιουργικός και πιο συγκροτημένος όταν συνέθεσε τη «Ρώσικη Κιβωτό», ένα αξέχαστο μονοπλάνο στο Ερμιτάζ, που καταδείκνυε την υψηλή θέση της Τέχνης στην Ιστορία. Αυτή τη φορά, με αίτημα του Λούβρου, αξιοποιεί το σπουδείο μουσείο, τα εκθέματά του και τη δική του ιστορία, με διαφορετικό ύφος, ίδιο στόχο αλλά μια διάθεση περισσότερο διεκπεραιωτική.
Ως ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες της αυθεντικής κομμουνιστικής ιντελιγκέντσιας, ο Σοκούροφ μιλά ο ίδιος, στοχαστικά, κριτικά, πάνω από την ταινία του, σχολιάζοντας ενίοτε με χιούμορ κι ενίοτε με στόμφο αυτό το κινηματογραφικό κολάζ. Στην οθόνη εναλλάσσονται υπέροχα κινηματογραφικά ντοκουμέντα εποχής, δυο κομμάτια μυθοπλασίας, από τη μια η σύγκρουση και συνεργασία στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στο Παρίσι του Γερμανού Ναζί επιτρόπου και του Γάλλου διευθυντή του μουσείου κι από την άλλη οι φιγούρες της Μαριάν, του εμβλήματος της γαλλικής δημοκρατίας και του Ναπολέοντα, του συμβόλου του γαλλικού επεκτατισμού, που περιπλανώνται ως φαντάσματα στους διαδρόμους του Λούβρου, ενώ εμβόλιμα παρεμβάλλονται σημερινές εικόνες στο skype, ενός καπετάνιου που μεταφέρει σημαντικά έργα τέχνης ενώ το πλοίο του απειλείται από μια καταστροφική τρικυμία, ως άλλη Ευρώπη.
Αν αρχικά τα στοιχεία αυτού του ψηφιδωτού μοιάζουν ετερόκλιτα, γρήγορα αποκτούν το νόημα που ο Σοκούροφ θέλει να τους δώσει. Ενα πνευματώδες κατηγορώ ενάντια στον αυταρχισμό, μια δυναμική σύνδεση της Τέχνης με την εξουσία (η επιθυμία του Χίτλερ να κάνει δικά του τα εκθέματα του Λούβρου ως κατακτητής, δε διαφέρει πολύ από τον τρόπο με τον οποία αυτά αποκτήθηκαν από το γαλλικό στρατό), μια κυνική ματιά στη σημερινή Ευρώπη που έχει χάσει την πυξίδα της.
Μόνο που ο Σοκούροφ επιβάλλεται στο ίδιο του το έργο, ο λόγος του ακούγεται πιο παρωχημένος από τα διαχρονικά έργα τέχνης που παρατηρεί, ο συντηρητισμός του έχει τη χροιά της υπεροψίας και το σύνολο καταλήγει να μοιάζει μ' ένα εξαιρετικής ποιότητας διδακτικό βίντεο που θα έβλεπε κανείς στον προθάλαμο ενός εμβληματικού μουσείου σαν το Λούβρο, προτού προχωρήσει πιο βαθιά, πέρα από την επίφαση των πραγμάτων και τις σχηματικές σχέσης τους, στην ουσία.
